Η Υπατία μας μιλάει για τα Χριστούγεννα των …χωρισμένων, μας εύχεται χαρούμενα Ηλιούγεννα και γκρινιάζει για το …9. Σημεία των καιρών ακόμη και για μία Αλεξανδρινή Φιλόσοφο
Τα Χριστούγεννα των χωρισμένων…κι αφού ετοίμασες τα παιδιά για να ρθει να τα πάρει ανυπομονώντας να μείνεις λίγο μόνη, να κάνεις το σπίτι λαμπίκο, να σηκώσεις χαλιά, να γυαλίσεις και τους σουμιέδες των κρεββατιών ακόμη…να κάνεις βρε παιδί μου ό,τι ανέβαλες τόσο καιρό….ξαφνικά το σπίτι σου φαίνεται άδειο. Και δε θέλεις να κάνεις απολύτως τίποτα. Γιατί έχεις εθιστεί στις παιδικές φωνούλες και δεν μπορείς αλλιώς. Κι έτσι αρκείσαι να ακούσεις άλλη μια φορά το “So, this is Christmas” της Celine Dion, να πιεις ένα ακόμη ποτήρι λευκό κρασί και να πας για ύπνο.
Χαρουμενα Ηλιούγεννα και καλόν Τριέσπερον….ούτε που ξέρω τι είναι αυτό αλλά φαίνεται πως κάποιοι φίλοι μου ειναι 12-θεϊστές. Και γιατί να μην είναι δηλαδή; Τέτοιες μέρες στολίζανε την Ειρεσιώνη. Ένα ταπεινό κλαδί ελιάς για να γιορτάσουν τον Απόλλωνα, το θεο του Ήλιου, να τον παρακαλέσουν να διώξει γρήγορα το σκοτάδι του χειμώνα και η γη να ανθίσει ξανά. Αμφιθαλείς παίδες περιέφεραν την στολισμένη με καρπούς, κόκκινο και άσπρο μαλλί Ειρεσιώνη στα σπίτια των ανθρώπων και τραγουδούσαν τις καλένδες. Σας θυμίζει μήπως κάτι;
Το έθιμο της γαλοπούλας…μα ποια γαλοπούλα; Ούτε που ξέρω τη μορφή της. Πάντα χοίρους σφάζαμε στην Κρήτη τέτοιο καιρό. Αναβρασμός ετοιμασιών. Κάθε σπίτι είχε και έναν χοίρο. Τον φυλάσανε για τα Χριστούγεννα. Να φτιάξουν οι νοικοκυρές τα απάκια, την τσιλαδιά, τον συντριμά, να κρεμάσουν τις ομαθιές από τις τράβες… Το χοιρινό είχε την τιμητική του στο γιορτινό τραπέζι. Ειδικά κάτι παλαιϊνά φαγητά με κουνουπίδι ή αγριόχορτα. Και τη τσιλαδιά με το συντριμά τα φυλάγανε για τις ελιές. Για κολατσιό. Ομελέτα ή σκέτα. Το είχαν ανάγκη τότε οι άνθρωποι το λίπος. Δουλεύανε στα χωράφια και νηστεύανε ανελλιπώς. Γιατί άμα τα φάμε εμείς σήμερα θα πάει η χοληστερίνη στα ύψη….
Γκρινιάζοντας για τον αριθμό 9…που υπό άλλες συνθήκες θα γκρινιάζαμε γιατί έπρεπε να φάμε την πεθερά μας στη μάπα. Μήπως να τον πούμε Santa Χαρδαλιά; Αν και μένα θα μου λείψει η δικιά μου…για σας το λεω, μήπως…Και μήπως να σκεφτούμε και τους γέρους που είναι μόνοι στα χωριά, όσους είναι μόνοι στα νοσοκομεία με έναν αναπνευστήρα καρφωμένο στο λαιμό ή τους υγειονομικούς μας που έχουνε βάρδια; Και όχι πείτε μου ποιο ελληνικό νοικοκυριό αντέχει σήμερα τα έξοδα για άτομα πάνω από 9 στο γιορτινό τραπέζι;
Κι αφού στόλισες…τον τοίχο του Facebook με ευχές και με λαμπιόνια κι αφού βαρέθηκες του σπιτιού σου να αναβοσβήνουνε…ένας χορός φωτός που στην αρχή σε κάνει να νοιώθεις όμορφα αλλά μετά μάλλον συνηθίζει το μάτι και ούτε που τα βλέπει…εκεί που σκέφτεσαι πως θα κάνεις το κοτόπουλο αύριο γεμιστό με κάστανα και σταφίδες -μα ένα ινάτι όμως με τη γαλοπούλα το ΄χεις- εκεί λοιπόν πάνω στα λαμπιόνια και τις συνταγές του Πετρετζίκη να χορεύουν στο μυαλό σου…να σου και ξεπηδάει το κοριτσάκι με τα σπίρτα του Άντερσεν. Και μαζί όλοι όσοι πεινάνε και κρυώνουν. Και σου ΄ρχεται αθέλητά σου τότες, ο ένας και μοναδικός στίχος που σου έμεινε από το σχολειό στο μάθημα της ποίησης – γιατί αυτό το… τι ήθελε να πει ο ποιητής… ακόμη σου κάθεται-
….Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου….
Θαρρώ είναι του Κωστή Παλαμά…δεν παίρνω κι όρκο. Έχει περάσει καιρός.
Έρρωσθε!
Χαρούμενα Ηλιούγεννα!
Και καλά Χριστούγεννα!
Υπατία
