Ζαλισμένος ο Χαρίλαος από την υπερπληοφόρηση. Ωστόσο καταφέρνει να εστιάσει κάπου και να εκθέσει τις απόψεις του. Η 28η Οκτωβρίου μπορεί να πέρασε, ο απόηχος όμως έχει ενδιαφέρον.
-Νομίζω έχω πονοκέφαλο.
Δηλαδή νιώθω το κεφάλι μου πως πάει να σπάσει απ’ το πλήθος πληροφορίας που με κατέκλυσε μόλις άνοιξα το γατοπάκι μου.
Και την ξινή δεν τη βλέπω σε καλύτερη κατάσταση.
Είναι μεταξύ μεγάλης Παρασκευής και συννεφιασμένης Κυριακής.
Επίσης φοράει ροζ ζακετάκι.
Κακό σημάδι.
Αμίλητη πηγαινοέρχεται, μου βάζει τα φάρμακα μου μέσα στο κονσερβάκι μου πρωί-βράδυ κι εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω τι έχει μέσα και το τρώω όλο, για να μην την στεναχωρήσω περισσότερο.
Δεν ξέρω τι έχει ακριβώς, αλλά σήμερα της έριξα κάτω τα γυαλιά, τα μάζεψε κι δεν μου είπε τίποτα.
Κουβέντα.
Σκούρα τα πράγματα.
–Σε άλλα νέα κατέληξα πως είστε υποκριτικά «ευαίσθητοι» μερικοί.
Τώρα θα περιμένετε να δικαιολογήσω το γιατί.
Καταρχάς δεν μπορώ να δικαιολογήσω τίποτα σαν γάτης που είμαι.
Είμαστε διαφορετικοί.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που πολλοί δεν συμπαθείτε τις γάτες.
Έχουν ένα χαρακτήρα που δύσκολα μπορείτε όχι να τκατανοήσετε, αλλά να αποδεχθείτε.
Και σεις ό,τι δεν αποδέχεστε, ότι δεν καταλαβαίνετε, το τιμωρείτε.
Ενοχλεί και πρέπει να φύγει ή να ενσωματωθεί.
Δεν επιχειρείτε καν να συλλογιστείτε κι ας έχετε αντίρρηση.
Είστε σαν το γόνατο στον ορθοπεδικό.
Χτυπάει σφυράκι, σηκώνεται πόδι.
Αντανακλαστικά.
Άνευ επεξεργασίας.
Ένας δεύτερος λόγος που δεν δικαιολογώ είναι γιατί επαναλαμβάνομαι.
-Ως γάτος λοιπόν μπορώ να γράψω ένα κατεβατό για το σημερινό θέμα που πρόεκυψε στις συζητήσεις σας με τα δέκα κορίτσια και το silly walk των Monty Python, αλλά δεν βρίσκω τον λόγο.
Ωστόσο υπάρχει ένα παράδοξο που δεν μπορώ να μην σχολιάσω.
Το «εθελοντές που πολέμησαν τον λαϊκισμό, τη βία και το μίσος» για εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να είστε σεις ελεύθεροι δεν ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων.
Κανένας αξιωματούχος που τώρα είναι βαθύτατα θιγμένος, δεν βγήκε να μιλήσει για «γελοία υποκείμενα».
Για την σημαία της Ιβοτζίμα-φωτοσοπιά της ΔΑΠ ΝΔΦΚ- το ίδιο.
Κανείς δεν τους είπε «αξιολύπητους».
Στο Κερατσίνι που στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου κατέβηκαν παιδάκια ντυμένα με τη στολή και τη σημαία ομάδας ποδοσφαίρου, δεν παραξενευτήκατε, δεν αντιδράσατε.
Για τους μαθητές που φώναξαν για «Κατσίφα ζεις» δεν θορυβηθήκατε.
Καμία ανησυχία.
Αλλά θα μου πεις, εδώ δεν σας ενοχλεί που στην κυβέρνηση συμμετέχει ο Κάδωνις και ο Βρομίδης , τι κάθομαι και σας λέω.
Ο τελευταίος μάλιστα είπε πως τα κορίτσια αυτά δεν είναι μωρά ούτε ανάπηρα, μιλάς και συνεννοείσαι μαζί τους.
Νιαααρρρ…τι γλυκός μωρέ!
-Πάω στοίχημα πως, αν καταργούνταν οι παρελάσεις, που δε βλέπω τι σχέση έχουν με τον φόρο τιμής για εκείνους που έδωσαν το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν για την ελευθερία-τη ζωή τους-και αντί αυτών τα παιδιά διδάσκονταν Ιστορία, τι σημαίνει φασισμός και ναζισμός, τι συνέβη τότε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και τι συμβαίνει στην εποχή μας, θα ήταν απείρως χρησιμότερο.
Αλλά τι να τον κάνουν τον νέο που σκέφτεται και κρίνει;
Στρατιωτάκια χρειάζονται.
Ανέκαθεν.
Όχι για την πατρίδα, αυτή την χρησιμοποιούν ως δόλωμα. Φαίνεται άλλωστε απ’ το πώς συμπεριφέρονται στον λαό της.
-Γενικά φοβάστε, εκεί έχω καταλήξει.
Κι όποιος φοβάται υποτάσσεται.
Όποιος γνωρίζει επιλέγει, γνωρίζοντας το τίμημα.
Εκείνοι που πολέμησαν ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό για την ελευθερία, το γνώριζαν αυτό.
Για να τους τιμήσετε το καλύτερο που έχετε να κάνετε, το ένα και μοναδικό, είναι να τους μοιάσετε.
Το «ΌΧΙ», ξέρετε, είναι διαχρονικό.
Αλλά πρέπει να ξέρετε και πότε και σε ποιους το λέτε.
Γιατι πριν κινηθεί το γόντο πρέπει να κουνηθεί το κεφάλι σας.
Διαφορετικά το καπέλο σας θα βγάλει…λαγούς.
Χρρρμμμφφ…
Ευτυχώς που δεν έγραψα κατεβατό και δεν πάθαμε τίποτα..
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
