Φθάνω με το πλοίο μετά από δύο ώρες και κάτι από Πειραιά, στο λιμάνι της Σερίφου, το Λιβάδι. Πρωινή βόλτα με τα πόδια έως τον Αυλόμωνα για καφέ, σε μια παραλία που ενώ είναι κοντά στο λιμάνι, έχει πεντακάθαρα νερά.
Γράφει ο Νεκτάριος Καλαντζής (*)
Έπειτα επισκέπτομαι το νέο αρχαιολογικό μουσείο του νησιού, το κτίριο του Περσέα, όπου μαθαίνω για την μακρά ιστορία του νησιού, βλέποντας παλιές φωτογραφίες με την αγροτική ζωή της Σερίφου, ακούω για το αρχαίο νόμισμα του νησιού με σήμα τον βάτραχο (που βρίσκεται στο Νομισματικό μουσείο Αθηνών), για τον μύθο του Περσέα και της Μέδουσας.
Περπατώ παραλιακά στο Λιβάδι βλέποντας το ιστορικό μαγαζί, τον Ναυτικό Όμιλο, που ήταν παλιά το καφενείο η Σέριφος, δοκιμάζω αμυγδαλωτό από το Μέλι (δεν βρήκα το παστάκι της Σερίφου που μου είχαν πει) και βλέπω μαγαζί με το όνομα “Πολύφημος”, τον μυθικό μονόφθαλμο Κύκλωπα της Οδύσσειας που ο μύθος λέει πως είχε εδώ τη σπηλιά του.
Αφού περνάω με τα πόδια ανάμεσα στους δύο παραδοσιακούς φούρνους και ανεβαίνω την ανηφόρα προς το σχολείο, βλέπω από πάνω την πανέμορφη παραλία, με τα πολλά αρμυρίκια, τα Λιβαδάκια, αλλά επιλέγω να κατευθυνθώ με το αυτοκίνητο προς μια σπάνια παραλία, με λίγο κόσμο, τη Λιά. Αφού πάρω το κατηφορικό μονοπάτι και έχοντας αριστερά μου ένα εκπληκτικής αισθητικής κατάλυμα, ταιριαστό με το φυσικό περιβάλλον και τις καλαμιές, φθάνω στην παραλία, με τις πέτρες και το βότσαλο. Τα νερά σπάνια και το τοπίο μοναδικό.
Συνεχίζω για επόμενη βουτιά, στην πολύ κοντινή παραλία με την Λιά, τον διάσημο Άγιο Σώστη, με τους φανατικούς φίλους και με τη διπλή παραλία. Κατεβαίνω τον χωματόδρομο με τα πόδια και αν και με τον αέρα του Αυγούστου, κάνω βουτιά στα πεντακάθαρα νερά, έχοντας από αριστερά μου το εκκλησάκι του Αγίου Σώστη. Ανεβαίνω στη συνέχεια να το επισκεφθώ, με το μπλε στην σκεπή του, την αυλή με θέα την παραλία με τις ομπρέλες των επισκεπτών και την πίσω, κρυφή τσιμεντένια παραλία, που είναι κατάλληλη για βουτιές.
Συνεχίζω για επόμενη απογευματινή βουτιά στην Ψιλή Άμμο, με τη χρυσή άμμο και τα αρμυρίκια, που είχε ψηφιστεί από τους SundayTimes, ως μια από τις καλύτερες παραλίες στον κόσμο.
Αργά το απόγευμα, λίγο πριν νυχτώσει, αποφασίζω να επισκεφθώ το κρυφό διαμάντι της Σερίφου, τη Χώρα της.
Αφήνω το αυτοκίνητο πιο χαμηλά, για να ανέβω τη Χώρα με τα πόδια, ανακαλύπτοντας την, αφού ουσιαστικά χωρίζεται στα δύο, την Κάτω και την Πάνω Χώρα.
Ανεβαίνοντας στα ανηφορικά πεζούλια της Κάτω Χώρας, βλέπω την Ευαγγελίστρια του 1907, την ενορία της εκεί γειτονιάς, το Λαογραφικό Μουσείο, σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, καθώς και το σχολείο, ένα κτίριο που παραπέμπει σε σχολεία των αρχών του 1900.
Συνεχίζω για την Άνω Χώρα με τα πόδια, δύσκολη και ανηφορική διαδρομή, περνώντας ανάμεσα σε παλιά σπίτι της Χώρας, που κατοικούνται, στα πολυδαίδαλα στενάκια.
Φθάνω στο πάρκινγκ και στην κάτω πλατεία με το παλιό καφενείο ΄΄Οι Μύλοι΄΄ και απέναντι τον διάσημο Βάτραχο, ένα από τα δυο-τρία μπαρ της Χώρας, που κατακλύζεται κάθε βράδυ από νεολαία.
Ανεβαίνω στα αριστερά μου προς τους Μύλους. Εντυπωσιακοί και με πολύ αέρα, βλέπω από εκεί όλη τη Χώρα. Σήμερα έχουν απομείνει τρεις, που έχουν γίνει χώροι για διαμονή, ενώ παλιά ήταν στο σύνολο εννέα, αφού σήμερα οι υπόλοιποι μύλοι δεν υπάρχουν.
Ανεβαίνω τα σκαλιά ανηφορικά προς τη Χώρα, έχοντας στα δεξιά μου τον περιβόητο ξυλόφουρνο του Χαλίδα στη Χώρα, που βγάζει ακόμη ψωμί και τυρόπιτες στον σπάνιο ξυλόφουρνο, καθώς και πρόσφορα για την εκκλησία και καρβέλια. Απέναντι ένα κομψό μαγαζί με αναμνηστικά και έπειτα βλέπω τον Γάιδαρο, το έτερο διάσημο μαγαζί για βραδινό ποτό στη Χώρα, με σήμα τον Γάιδαρο.
Αφού ανεβαίνω ανηφορικά τα στενάκια φθάνω στην πάνω πλατεία, την κεντρική με το νεοκλασικό κτίριο του Δημαρχείου να κερδίζει τις εντυπώσεις, την εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και γύρω γύρω μαγαζάκια για καφέ, μεζέδες, τσίπουρο, ρακόμελα ή γλυκά, σαν το Καφενείο του Στράτου, το “Πάνω Πιάτσα”, το “Θιδύρα”, με σήμα μια σαύρα και το πειρατικό “Barbarossa”.
Αφού κάτσω ως αργά το βράδυ, με την πλατεία να θυμίζει κινηματογραφικό σκηνικό ιταλικής ταινίας του ‘60 και του ’70, επιστρέφω με τα πόδια στο Λιβάδι, κατεβαίνοντας από τα πεζούλια. Μοναδική εμπειρία.
Επόμενο πρωί, πρωινός καφές στο Λιβάδι και έπειτα για μπάνιο στο Γάνεμα, την άλλη διάσημη παραλία του νησιού, με τα αρμυρίκια, που η μισή είναι με άμμο και η άλλη μισή με βότσαλο και γαλαζοπράσινα νερά. Για επόμενη μεσημεριανή βουτιά, επιλέγω τη διπλανή της παραλία, τη Βαγιά. Κατεβαίνω με τα πόδια από τον κεντρικό δρόμο και βλέπω τα δωμάτια του CocoMatξενοδοχείου, απόλυτα εναρμονισμένα με το περιβάλλον και τα νερά της Βαγιάς μαγευτικά. Βράδυ βόλτα στο Λιβάδι και για ποτό αργά στο YachtClub, με την ωραία διακόσμηση, που όπως μου είπαν μέχρι και στους ‘’Δέκα Μικρούς Μήτσους’’ έχει γίνει αναφορά του.
Τελευταία μέρα επιλέγω να επισκεφθώ, αυτή τη φορά πρωί τη Χώρα, τους Μύλους της, με πολύ αέρα, τα ανηφορικά της στενά, να τα περπατήσω όλα, να δοκιμάσω προϊόντα από τον ξυλόφουρνο, να ανέβω ως την κορυφή του κάστρου, που λίγο πριν περπατώ ως τον ερειπωμένο μύλο, την Αγία Βαρβάρα και αφού ανεβαίνω τα σκαλιά, βλέπω το Λιβάδι με πανοραμική θέα και το Αιγαίο με τα απέναντι νησιά, από το προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Κωνσταντίνου στην κορυφή.
Κατεβαίνω και ανακαλύπτω τα στενάκια της Χώρας για να πάω στην πλατεία και να επισκεφθώ το νεοκλασικό Δημαρχείο του 1904, εντυπωσιακό και εσωτερικά και έπειτα πίσω στο Λιβάδι για να πάρω το βράδυ το πλοίο της επιστροφής, με την Σέριφο να κρατά για αυτή τους κρυμμένους μύθους της, με τον Περσέα και τη Μέδουσα, τον Πολύφημο και τα Μεταλλεία της και να αφήνει για εμάς να απολαμβάνουμε τις μοναδικές της παραλίες (κοντά στις 70) και την καρτποσταλική Χώρα της πάνω στον βράχο.
*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης
