Στη Νάξο φτάσαμε στο σημείο να έχουμε αθλητισμό με όρους Δημοσίου (Δευτέρα – Παρασκευή 9 – 5)…. Ο λόγος; Η αδυναμία της Δημοτικής Αρχής να αντιληφθεί πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη ζωή ενός νησιού έστω κι εάν απλό αθλητικό γεγονός
Το 2011 μπήκε στη ζωή μας (τους κατοίκους της Νάξου και δη αυτούς που ασχολούμαστε με τον αθλητισμό) με τους καλύτερους οιωνούς… Ο λόγος; Μα γιατί στην πιο ισχυρή καρέκλα του Δήμου κάθισε ο Μανόλης Μαργαρίτης. Ένας άνθρωπος που είχε διατελέσει πρόεδρος του ποδοσφαιρικού Πανναξιακού και όλοι οι εμπλεκόμενοι με τον αθλητισμό ένιωσαν ότι βρήκαν τον άνθρωπό τους… Μάλιστα, τα πρώτα δείγματα γραφής ήταν εντυπωσιακά: τουρνουά τελικής φάσης beach volley στη Χώρα Νάξου με ουκ ολίγους δημοσιογράφους από όλα τα ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας να δίνουν το παρών, τρέξιμο για την βελτίωση των γηπεδικών εγκαταστάσεων, άνοιγμα στον στίβο (Αιγαιοπελαγίτικοι αγώνες), για πρώτη φορά Δήμος στις Κυκλάδες προχώρησε σε βοήθεια και δη γενναιόδωρη στους συλλόγους. Ακόμη και στο σύλλογο σκοποβολής… Και βέβαια είχαμε την ευτυχή συγκυρία να έχουμε ομάδες έξω από το τοπικό πρωτάθλημα σε βόλεϊ και ποδόσφαιρο…
Έξι χρόνια μετά όμως η εικόνα έχει αντιστραφεί πλήρως… Και φτάσαμε σήμερα να βλέπουμε μία ντουζίνα παιδιά έξω από το κλειστό γυμναστήριο, που επιβεβαίωσε το… όνομά του «Κλειστό»… Ο λόγος; Μα η απόφαση του ΝΟΠΠΑΠΠΠΑ να μην λειτουργούν οι αθλητικοί χώροι τα Σαββατοκύριακα ή έξω από τα ωράρια των εργαζομένων γιατί πολύ απλά δεν έχουμε φύλακες ή γυμναστές για τη λειτουργία τους…
Και από τη στιγμή που δεν έχουμε τη δυνατότητα της λειτουργίας απλά τα κλείνουμε και πάμε για ύπνο με ησυχία… και τα παιδιά; Αυτά που έχουμε μόνο ένα σαββατοκύριακο για να αθληθούν τι θα κάνουν; Προφανώς θα πάνε σε ιδιωτικά γυμναστήρια ή ομάδες που έχουν τη δυνατότητα λειτουργίας χώρων υποδοχής…
Ας το δούμε όμως λίγο πιο …σφαιρικά το ζήτημα. Τα τελευταία χρόνια η σχέση του Δήμου με τον αθλητισμό έχει πάρει την κάτω βόλτα. Η μείωση της επιχορήγησης προς τα αθλητικά σωματεία είναι εντυπωσιακή. Και έχει φτάσει στο …μηδέν. Δικαιολογία; Η έλλειψη οικονομικών πόρων. Αλλά ποιος ευθύνεται; Οι γονείς των αθλητών; Σίγουρα όχι.
Αθλητικές υποδομές; Ναι… Έχουμε ένα καταπληκτικό στάδιο, ίσως το καλύτερο στο Νότιο Αιγαίο αλλά χρειάζεται συντήρηση. Χρειάζεται όργανα (βλέπε στρώμα ύψους) για να μπορούν οι αθλητές των σωματείων που εμπλέκονται με τον κλασικό αθλητισμό και βέβαια μερικές φορές χρειάζεται και …φωτισμός. Γιατί όσοι βρεθούν στο κλειστό γυμναστήριο νιώθουν ρομαντικά καθότι ο φωτισμός είναι χαμηλός. Πολύ χαμηλός.
Και βέβαια πάμε στη θέληση…. Είναι το βασικό όπλο για να μπορέσει ένας Δήμος να λειτουργήσει. Μέχρι τώρα ο Δήμος ήθελε. Και έτσι είχαμε δράσεις. Τώρα όμως; Δείχνει να μην θέλει. Μα είναι δυνατόν να λέει ότι «οι αθλητικοί χώροι θα είναι κλειστοί τα Σαββατοκύριακα;» Που θα αθληθούν τα παιδιά; Που είναι οι γυμναστές που όλοι οι άλλοι δήμοι προσλαμβάνουν για τις ανάγκες των δημοτών; Που είναι τα προγράμματα ώστε οι απλοί πολίτες να ενταχθούν και να μπορέσουν να έχουν μυριωδιά αθλητισμού; Όπως ο ίδιος ο Δήμαρχος. Που του αρέσει να περπατάει το βράδυ στο στάδιο. Εάν δεν υπάρχουν προγράμματα ή είναι κλειστά τα γυμναστήρια και οι αθλητικοί χώροι, που θα περπατάει ο Δήμαρχος;
Κάποια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε πόσο σημαντικός είναι ο αθλητισμός. Όχι μόνο για την υγεία μας αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη μίας περιοχής. Για την κοινωνία. Και δεν μιλάμε μόνο με όρους που έχουν πάντα σχέση με το χρήμα. Οι επισκέπτες που ήρθαν στο νησί φέτος γνώριζαν τον Πανναξιακό σε εθνικό επίπεδο μέσα από τους αγώνες που έδωσε. Άκουσαν στην τηλεόραση βλέποντας το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου ότι η Μπελιμπασάκη είναι αθλήτρια του Πανναξιακού. Είδαν αγώνες των παλαιμάχων σε όλη την Ελλάδα (Θεσσαλονίκη – Τρίκαλα)… Το όνομα της Νάξου μεταφέρεται σε κάθε πλευρά της χώρας χάρη στον αθλητισμό…
Πόσο όμορφο είναι αλήθεια να βλέπεις ένα κλειστό γυμναστήριο, παιδιά 10-15 ετών έξω απ’ αυτό και μία πόρτα κλειστή που να λέει «Δευτέρα – Παρασκευή ανοιχτά με ωράριο δημοσίου;»….
