Στο τέλος της πρώτης του χρονιάς ως ψυχολόγος, ο Ιωάννης Χατζηπέτρος, αναπληρωτής στο 1ο ΕΠΑΛ Φιλωτίου Νάξου, μοιράζεται μια προσωπική και συγκινητική επιστολή.
Με λόγια καρδιάς, μιλά για τη σχέση του με τους μαθητές, την επιστροφή στον τόπο του και την εμπειρία του να σταθεί δίπλα στη νέα γενιά, όχι ως «ειδικός», αλλά ως άνθρωπος που ακούει και αποδέχεται. Ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα γεμάτο ευγνωμοσύνη και νόημα.
Ας δούμε τι αναφέρει με τίτλο «Όσα δεν γράφουν τα βιβλία — Σημείωμα ενός ψυχολόγου στο ΕΠΑΛ Φιλωτίου Νάξου»
“Η σχολική χρονιά πλησιάζει προς το τέλος της.
Κι όπως συμβαίνει πάντα στο τέλος, οι μέρες γεμίζουν απολογισμούς, αναμνήσεις και εκείνα τα μικρά «ευχαριστώ» που δεν είπαμε όσο έτρεχε η καθημερινότητα.
Στο τέλος αυτής της απίστευτης χρονιάς, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ λίγα λόγια καρδιάς. Λόγια για ένα ταξίδι που με άλλαξε, για ανθρώπους που με αγκάλιασαν, για παιδιά που με δίδαξαν τι σημαίνει να είσαι αρκετός. Αυτό είναι το σημείωμα που αφήνω πίσω — με ευγνωμοσύνη και αγάπη.
Φέτος ήταν η πρώτη μου χρονιά ως ψυχολόγος. Κι αυτό έχει για μένα έναν ξεχωριστό συμβολισμό. Γιατί είμαι παιδί της Νάξου. Μεγάλωσα εδώ, έζησα όλα μου τα παιδικά χρόνια εδώ, περπάτησα στις ίδιες γειτονιές, έμαθα να ονειρεύομαι κάτω από τον ίδιο ουρανό.
Και φέτος, επέστρεψα — όχι πια ως παιδί, αλλά ως άνθρωπος που θέλει να σταθεί δίπλα στα παιδιά του νησιού του.
Ήρθα γεμάτος άγχος, όνειρα, αβεβαιότητα. Και κάθε μέρα έφευγα γεμάτος από κάτι πολύ πιο δυνατό: ιστορίες, βλέμματα, μικρές στιγμές που με σημάδεψαν. Δεν έμαθα μόνο να δουλεύω ως ψυχολόγος.
Έμαθα να υπάρχω. Να στέκομαι πλάι σε παιδιά που μεγαλώνουν σε μια εποχή που τους ψιθυρίζει στο αυτί πως πρέπει να γίνουν κάποιος άλλος για να είναι αποδεκτά.
Ναι, κάποιες φορές ήρθαν “για να χάσουν μάθημα”. Αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος.
Ίσως ήρθαν γιατί ένιωσαν ότι εδώ υπάρχει ένα κομμάτι χώρου γι’ αυτά. Ένα κομμάτι ελευθερίας, αποδοχής, ζεστασιάς.
Κι αν έστω ένα παιδί έφυγε από το γραφείο μου νιώθοντας λίγο πιο ανάλαφρο, λίγο πιο χαρούμενο, αυτό, για μένα, δεν είναι μικρή νίκη.
Είναι το δώρο αυτής της χρονιάς.. Δεν το λέω από αλαζονεία — το λέω με ταπεινή ευγνωμοσύνη.
Φεύγω πιο γεμάτος από όσο φαντάστηκα.
Γιατί συνειδητοποίησα πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσα να δώσω δεν ήταν οι λύσεις, αλλά το βλέμμα που λέει: «Είσαι αρκετός. Δεν χρειάζεται να μικρύνεις για να χωρέσεις, ούτε να φορέσεις μάσκες για να σε δουν.»
Μα δεν ήταν μόνο τα παιδιά.
Θέλω να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συναδέλφους μου.
Από την πρώτη στιγμή με αγκαλιάσατε, με δεχτήκατε, με στηρίξατε. Κι αυτή η ανθρώπινη καλοσύνη έδωσε χρώμα σε κάθε μέρα μου εδώ.
Δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι του χρόνου — η ζωή του αναπληρωτή είναι μια βαλίτσα που δεν ξέρεις πού θα σταθεί.
Μακάρι να είμαι πάλι εδώ.
Μα όπου κι αν είμαι, να ξέρετε: το ΕΠΑΛ Φιλωτίου θα είναι για μένα πάντα το μέρος όπου έμαθα το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου.
Πως το πιο σημαντικό δεν είναι να αλλάξεις τους άλλους — είναι να σταθείς δίπλα τους, αληθινά.
Σας ευχαριστώ που με δεχτήκατε.
Σας ευχαριστώ που με αλλάξατε — όχι γιατί με κάνατε άλλον άνθρωπο, αλλά γιατί μου θυμίσατε ποιος είμαι όταν αγαπώ αυτό που κάνω.
Και αν φεύγω φέτος, φεύγω γεμάτος. Γιατί, τελικά, το πιο μεγάλο μάθημα δεν το έδωσα εγώ — το πήρα.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς,
Ιωάννης Χατζηπέτρος, αναπληρωτής Ψυχολόγος στο 1ο ΕΠΑΛ Νάξου”
