Στον Απόλλωνα στη Νάξο, ένα απόγευμα του Μάη…
Ώστε αυτός είναι ο Απόλλωνας!! Όσες φορές βρέθηκα στη Νάξο, πάντα ζητούσα να επισκεφτώ αυτό το «τραγουδισμένο» χωριό.
Αντικρίζοντας από ψηλά το γραφικό ψαροχώρι, ο νους σου πηγαίνει κατευθείαν στο καλοκαίρι, σε αμμουδιές χρυσές και σε καταγάλανα νερά. Κατεβαίνοντας, δε γίνεται να μη μαγευτείς από τη γραφικότητα του Απόλλωνα. Μάης μήνας, στις αρχές του βέβαια, το χωριό είναι σχεδόν ερημικό. Δειλά – δειλά, τα ταβερνάκια και τα καφέ της παραλίας ανοίγουν τις πόρτες τους και οι ιδιοκτήτες τα συγυρίζουν για να υποδεχτούν τον κόσμο.
Μια βόλτα από τη μια άκρη στην άλλη, αρκεί να καταλάβεις πόσο φιλόξενος είναι τούτος ο τόπος και οι άνθρωποι που κατοικούν εδώ.
«Καλώς ήλθατε» μας λέει ο φίλος μας ο Ναξιώτης, που μετά από χρόνια στην Αθήνα, αποφάσισε να επιστρέψει και να δραστηριοποιηθεί στο νησί του.
«Το άλλο Σαββατοκύριακο θα είμαστε έτοιμοι, να έλθετε να φάμε φρέσκο ψαράκι, να τα πούμε κιόλας».
Λίγο πιο κάτω, συναντήσαμε έναν ακόμα ντόπιο που είχε ανοίξει ήδη το μαγαζί του.
Μας έφτιαξε καφέ ελληνικό, μερακλίδικο και πιάσαμε την κουβέντα.
«90 είμαστε όλοι κι όλοι. 90 κάτοικοι που παλεύουμε κάθε χρόνο να κρατήσουμε το χωριό ζωντανό. Ευτυχώς που είναι και οι ξένοι που τα ψάχνουν αυτά και έρχονται να δουν τον Κούρο. Μας έχει σώσει ο Κούρος. Πήγατε; Να πάτε»!
Τον ρωτήσαμε πως είναι η ζωή το χειμώνα σε τούτο το χωριό, που ενώ απέχει μόλις 45 χιλιόμετρα από τη Χώρα, νομίζεις πως είναι πολύ πιο μακριά.
«Η ζωή είναι δύσκολη για μας που απομείναμε. Κάποτε ο Απόλλωνας ήταν αλλιώς. Ήταν σημείο αναφοράς. Να βλέπατε πραμάτειες απλωμένες κατά μήκος της παραλίας. Να βλέπατε φρούτα και να μυρίζατε φρεσκάδα…. Ερχόντουσαν τα καϊκάκια και έπαιρναν πράγματα δικά μας, δική μας παραγωγή. Είχαμε παλιά κίνηση στο χωριό, μέχρι και τελωνείο μας είχαν. Να βλέπατε πλοία να έρχονται και να κατεβάζουν κόσμο με τις βαρκούλες…. τώρα είναι αλλιώς..»
Απόρησα με αυτή την εικόνα που μας περιέγραψε ο Απολλωνιάτης και εύλογα ακολούθησε το ερώτημα: «Αλήθεια γιατί άλλαξε τόσο το χωριό;»
«Πολλά τα προβλήματα (απάντησε). Θα σας πω μόνο τούτο. Το χειμώνα παλεύουμε να βγάλουμε τη θάλασσα από τα μαγαζιά μας. Ένας φίλος εδώ απέναντι, με τα φτυάρια όταν έχει βοριά βγάζει άμμο από το μαγαζί του. Εδώ που καθόμαστε τώρα, το χειμώνα είναι θάλασσα. Το χωριό μας είναι εδώ και χρόνια ξεχασμένο. Έπρεπε να έχουν γίνει έργα. Έπρεπε να έχει φτιαχτεί ο λιμενοβραχίονας. Έπρεπε να έχει ο κόσμος καλύτερη πρόσβαση, κοιτάξτε γύρω σας..! Εδώ θα μπορούσαμε να είχαμε την ομορφότερη μαρίνα στο νησί. Πολλά λέμε, χρόνια τώρα, πολλά ζητάμε, αλλά απ ότι φαίνεται δεν υπάρχει βούληση. Ή μπορεί να μην ήρθε ακόμα η ώρα μας. Πάντως, ο Απόλλωνας δεν έπρεπε να είναι έτσι. Έπρεπε οι νέοι άνθρωποι να μένουν εδώ. Να έχουν κίνητρο να μείνουν. Έχουμε ένα μόλις παιδί στο σχολείο.
Όταν τελειώσει το Δημοτικό θα πρέπει να ταλαιπωρηθεί πολύ αυτό και οι γονείς του για να πάει στο Σκαδό στο Γυμνάσιο. Μετά, για το Λύκειο θα πρέπει να πηγαίνει στην Τραγαία. Για φροντιστήριο θα πηγαίνει αναγκαστικά στη Χώρα. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;. Να γιατί ο Απόλλωνας έχει ένα μόνο παιδί στο σχολείο. Να γιατί οι νέοι άνθρωποι φεύγουν και φτιάχνουν τη ζωή τους αλλού. Θλίβομαι πραγματικά γιατί θυμάμαι τα δικά μου χρόνια. Ήμασταν πολλά παιδιά στο σχολείο κάποτε. Στεναχωριέμαι, γιατί τώρα που έφτασα κοντά στη σύνταξη βλέπω το χωριό μου να το εγκαταλείπουν. Ήταν ωραία χρόνια εκείνα. Δύσκολα, αλλά ήταν αλλιώς».
Άκουγα χωρίς να μιλάω στον φίλο μας, τον κοίταζα, έβλεπα το παράπονο στα μάτια του και αναρωτήθηκα. Γιατί τα χωριά να ερημώνουν; Συμφωνήσαμε πάντως για ένα πράγμα. «Μέτρον άριστον». Ούτε στο ένα άκρο ούτε στο άλλο. Ούτε στην ερημιά, ούτε στον υπέρ – τουρισμό. Κάτι ενδιάμεσα, για να κρατάμε τον τόπο μας ζωντανό και να μην χάνουμε το μοναδικό του χρώμα.
Συμφωνήσαμε και κάτι ακόμα. Εγώ είδα για πρώτη φορά σήμερα το χωριό. Είχα την τύχη να συνομιλήσω με το φίλο μας και να πλάσω εικόνες στο μυαλό μου για τον Απόλλωνα μιας άλλης εποχής. Κάποιοι δεν είναι τυχεροί να έχουν αυτή την αφήγηση. Κάποιοι μάλιστα μπορεί να μη γνωρίζουν πράγματα και να είναι απόγονοι αυτών των ανθρώπων. Γι αυτό, οι αφηγήσεις πρέπει να καταγραφούν. Η παράδοση, τα ήθη, τα έθιμα, οι συνήθειες, να μη σβήσουν. Και που ξέρεις; Κάποια μέρα μπορεί να ξεκινήσει και η υλοποίηση του οράματος. Κάποια μέρα μπορεί να δούμε πάλι καραβάκια να προσεγγίζουν το χωριό, και φρούτα από την ενδοχώρα να προσφέρονται και στους περαστικούς. Που ξέρεις;
Ανηφορίζοντας για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής στάθηκα σε ένα σημείο. Σ αυτό το μαγικό χωριό στην καρδιά του Αιγαίου κάποιοι, «σφράγισαν» την αγάπη τους. Μένει εκεί η επιγραφή για να θυμίζει στους περαστικούς πως ένα «ξεχασμένο» μέρος από τους πολλούς, μπορεί να μείνει αξέχαστο για τους λίγους ρομαντικούς. Είδαμε και κάποιους (λίγους) επισκέπτες που έπαιρναν το δρόμο για την παραλία το σούρουπο. Τυχεροί, σκέφτηκα… τυχεροί γιατί διάλεξαν τούτον το μαγικό τόπο να δουν χρώμα Ελληνικό.
Κι ένας ακόμα ντόπιος, κάθεται εκεί στο παγκάκι δίπλα στα δίχτυα… κοιτάζει τη θάλασσα με βλέμμα παθιασμένο. Αναπολεί μάλλον..!!
Τυχεροί κι εμείς γιατί σε λίγες μέρες πάλι εδώ θα είμαστε. Δώσαμε υπόσχεση στους φίλους μας και φυσικά θα την τηρήσουμε.
Καλή αντάμωση!
