Μέρες που είναι και η Υπατία μιλάει για δύο άντρες και μία γυναίκα και όπως τονίζει: ” Αν θέλετε να δοκιμάσετε τη φιλία δύο αντρών πετάξτε τους μια γυναίκα ανάμεσα και έπειτα χτυπήστε τους με τα βέλη του Έρωτα”.
Τι; Μήπως προτιμούσατε το αντίθετο; Δυο γυναίκες ένας άντρας; Μπα…πολύ τετριμμένο.
Χριστούγεννα…και είπα όσο θα μπουκώνεστε κουραμπιέ- μελομακάρονο εναλλάξ, να θέσω έναν άλλο προβληματισμό. Να εκτονώσω λίγο την ένταση της διαμάχης των ημερών : Μέλι και λάδι ή καβουρντισμένο βούτυρο με σπασμένο αμύγδαλο και μπόλικη ζάχαρη άχνη;
Σκεφτόμουνα λίγο κι εκείνους τους εορτοφοβικούς τύπους που μισούνε τις σκόλες, τις Κυριακές και τις αργίες. Και τα λαμπιόνια. Πολλά λαμπιόνια βρε παιδί μου. Στο ένα ημισφαίριο γιατί στο άλλο σκοτάδι…
Όλους εκείνους που όσο πλησιάζουν οι γιορτές, οι κατεξοχήν οικογενειακές, έχουν μια παραπάνω νευρικότητα και κακή διάθεση. Ένα αυξημένο αδικαιολόγητο άγχος. Ότι πρέπει να περάσουνε καλά και μονιασμένοι. Άσχετα από τις υπόλοιπες 365-15 ημέρες του Χρόνου, εκείνες ειδικά των εορτών πρέπει να περάσουν καλά! Μα τι καταναγκασμός είναι τούτος; Και ο οργασμός από ευχές και δώρα ; Λίγο είναι; Να σε κάνουν να θες να χωθείς στην αγκαλιά της πρώτης ταπεινής καθημερινής εργάσιμης Δευτέρας…
Για όλους τούτους λοιπόν δεν έχω μέλι και μύγδαλα.
Τους γνώρισε το ίδιο βράδυ σε ένα κουτουκάκι. Θυμάται και το τραγούδι…πες μου για δε μ’ αφήνεις…που έπαιζε σπαρακτικά και μελαγχολικά. Της άρεσε ο Υ και εκείνου του άρεσε. Αμοιβαίες κλεφτές ματιές θα φύγουν εκείνο το βράδυ εκατέρωθεν. Μα για κάποιο ανόητο λόγο θα βρεθεί το επόμενο βράδυ με τον Χ …από μια παρεξήγηση…με δυο φιλιά να πάρω…
Ο Χ και ο Υ …φίλοι αδερφικοί και επιστήθιοι. Ο Χ τη θέλησε πρώτος… μερικά δευτερόλεπτα. Και ο Υ θα του τη χαρίσει.
Συγκάτοικοι χρόνια από όσο θυμούνται τον ενήλικα εαυτό τους. Νόμιζαν είχαν δοκιμάσει τη φιλία τους με κάθε τρόπο. Τι ύβρις…μέχρι που ήρθε Εκείνη. Για να τους δοκιμάσει και να δοκιμαστεί. Με το Ε το κεφαλαίο. Γιατί αν ήταν με μικρό…μια συναινετική απλή συνεύρεση και των τριών, μαζί με ένα αρωματικό ηδύποτο…ξέρετε… εκείνο που ταιριάζει με γαρίδες και θαλασσινά, θα ήταν η απολύτως θεμιτή και ενδεδειγμένη λύση…Μα ήταν με κεφαλαίο και μπήκε ανάμεσά τους. Αθέλητά της. Εκείνη. Κι ένα επικίνδυνο ερωτικό τρίγωνο…απ’ τα θολά σου μάτια…μόλις ξεκίναγε. Από κείνα που μυρίζουν μπαρούτι βραδείας ανάφλεξης, ανοιγμένες μύτες και σπασμένα δόντια.
Σιγά! Μη μου στραβοκαταπιείτε τον κουραμπιέ! Ξέρω…τιμάτε τη φιλία σας την αντρική. Είστε για το φίλο σας ό,τι ο Ορέστης για τον Πυλάδη; Δε θα κοιτάγατε ποτέ τη γυναίκα ή την κοπέλα του φίλου σας; Η φιλία για σας είναι ιερή; Ο φίλος σας κάποιος που θα έχετε για πάντα. Η γυναίκα όχι; Έρχεται και παρέρχεται. Και υπάρχουν τόσες εξάλλου. Γιατί να σηκώσετε τα μάτια στη γυναίκα του φίλου σας; Όποια κυκλοφορεί με το φίλο σας πρέπει να είναι «καμένη» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα; Μα μεγάλη μπουκιά φάε…λέει ο λαός…μεγάλη κουβέντα μην πεις!
Τη μαύρη συννεφιά…
Για το φίλο μου θα έκανα τα πάντα…σκεφτότανε ο Υ. Μα υπάρχει και ένα αρχέγονο κύτταρο στον άντρα που προστάζει για αναπαραγωγή. Η ορμή. Και ένας πόθος που σιγοκαίει. Σαν το καφέ που σιγοψήνεται στη χόβολη και αργά ή γρήγορα θα ξεχειλίσει. Και τότε θα ‘ρθει μια μέρα που τα δύο κριάρια θα δοκιμάσουν την αντοχή των κεράτων τους και η γης θα σειστεί από το χτύπημα τούτο για τα μάτια της κοινής αγαπημένης. Εκεί θα φανεί το σθένος και το ποιόν του κάθε φίλου. Εκεί…
Αν θέλετε να δοκιμάσετε τη φιλία δύο αντρών πετάξτε τους μια γυναίκα ανάμεσα και έπειτα χτυπήστε τους με τα βέλη του Έρωτα.
Κι έπειτα κρυφτείτε. Να δείτε ποιανού η καρδιά θα αντέξει περισσότερο. Να δοκιμαστεί για την αγάπη του φίλου. Να δείτε ποιανού το κύτταρο θα κάνει πίσω…ποιος είναι ο Ορέστης για ο Πυλάδης.
Μένανε κι οι τρεις μαζί. Ο Χ ο Υ και Εκείνη. Και σιγά τι έγινε; Θα πούνε. Είναι εύκολο στην αρχή να θες τον Υ ενώ είσαι με τον Χ και να αγνοείς τα σημάδια. Το φτερούγισμα στο στήθος και τα χτυποκάρδια τα ανομολόγητα. Για το φίλο μου θα έκανα τα πάντα…σκεφτότανε ο Υ.
Μα θα ‘ρθει ένα ξημέρωμα που θα σηκωθεί σαν υπνωτισμένος από το κρεββάτι του, ο Υ , και θα πάει κατευθείαν στο ψυγείο. Για να ορμήσει στην πάστα που είναι φυλαγμένη εκεί μέρες τώρα και εκείνος κρατούσε χαρακτήρα. Θα την καταβροχθίσει και θα γλείφει και τα δάχτυλα του. Την πάστα. Και κανείς και τίποτα δεν θα μπορέσει να του σταθεί εμπόδιο.
Να ‘ξερες πως σπαράζουν τα μέσα μου για σένα…
Δε θα σας τα πω όλα. Να συμπληρώσετε μόνοι σας τα κενά…Μα μη μου χαλάσετε το τέλος. Γιατί το ξέρω καλά. Ανοιγμένες μύτες και σπασμένα δόντια. Και κανείς κανενός.
Τι σου ‘κανα και πίνεις…
Ω αυτό το δίλημμα είναι βάσανο. Εγώ ψηφίζω φρέσκο-καβουρντισμένο βούτυρο που να λιώνει στο στόμα…Και πολλά λαμπιόνια. Που να φωτίζουν όμως το άλλο ημισφαίριο.
