Η Υπατία μιλάει για τον τρόπο οδήγησης.. Για την απουσία παιδείας, για την απουσία καμπάνιας για το μετά. Οχι το πριν. Που είναι πιο σημαντικό σε μία χώρα που έχει καρόδρομους…
Ακριβό μου διθέσιο. Καλό μου αμάξι. Τη στιγμή που σ’ αγόραζα. Το κενό μου εξαγόραζα. Δειλά.
Όλη η αλήθεια σε ένα δυό στίχους μέσα.
Δεν είναι καιρός που οδηγούσα στην εθνική με τα εκατό ψωραλέα μου άλογα. Και έι χοπ αλογάκια μου και έι χοπ…κι αυτά να αγκομαχάνε σε μια ανηφοριά. Ώσπου ξάφνου σαν κάτι να με κούνησε. Σαν κάτι να με διαπέρασε ξυστά. Ανηφοριά στροφή και τρία φορτηγά μπροστά κι εγώ στη μέση. Σαν κάτι να πέρασε. Σαν κάτι να μας προσπέρασε όλους μαζί! Άκουσα μόνο ένα εκκωφαντικό θόρυβο για μια στιγμή, μια αστραπή τόσο κράτησε.
Ξιπάστηκα. Και σαν να φύσηξε αγέρας δυνατός. Μα πρόλαβα και είδα τους κυλίνδρους από πίσω ενός πυραυλοκίνητου σπορ αυτοκινήτου πριν χαθεί. Μπα σε καλό σου με κοψοχόλιασες. Μουρμούρισα.
Να γυαλίζουν οι ζάντες μου.
Ναι γυαλίζαν. Και μουγκρίζαν οι κύλινδροι. Και μια προσπέραση που σου κόβε την ανάσα. Ζήλεψα. Για λίγο. Την ιπποδύναμη. Τη φρενίτιδα της ταχύτητας. Μα μετά μου πέρασε. Χάιδεψα ξανά τις χαίτες των εκατό ψωραλέων μου ίππων και συνέχισα.
Ταχύτητα. Speed. Σε κάποιους αρέσει. Η αδρεναλίνη. Και τα μηχανοκίνητα σπορ προσφέρουν πολύ. Και στίχοι τραγουδιών έχουν γραφτεί. Κι όπως θα παίρνω τις στροφές. Και τέρμα τα γκάζια. Φαίνεται πως η ταχύτητα είναι απόδειξη. Δεν ξέρω τι. Ότι είσαι μάγκας; Ότι είσαι κάτι;
Το κενό μου εξαγόραζα.
Εξαγορασμένη Ηδονή. Από χαμένες απολαύσεις;
Ματαιοδοξία.Αλαζονεία. Επίδειξη πλούτου. Μεγαλομανία. Μοναξιά. Κενό. Χαμηλή αυτοεικόνα που γυρεύει να ανέβει από ένα εργαλείο που δεν έχουνε πολλοί. Που όλοι θα το δουν και θα το θαυμάσουν. Όλα αυτά μαζί;
Θα τολμούσα να πω, όσο πιο μεγάλο το κενό τόσο πιο ακριβό το αμάξι. Ή μήπως όχι; Κι εγώ θα ήθελα ένα αμάξι 700 ίππων. Με σοφέρ όμως. Έναν Σουμάχερ.
Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί επιτρέπεται η πώληση αγωνιστικών αυτοκινήτων που είναι σχεδιασμένα για πίστες σε μια χώρα που δεν φημίζεται καθόλου για την οδηγική παιδεία των κατοίκων της, παρά μονάχα για τους καρόδρομους και τις κακοτεχνίες τους. Δεν ξέρω. Αν γνωρίζει κάποιος.
Από την άλλη, τα αμάξια μας φταίνε; Εδώ χάνονται ζωές. Καθημερινά στους δρόμους λουτρό αίματος. Θυσία στο βωμό ενός ανόητου πάθους. Γιατί αν εξαιρέσεις την κακιά στιγμή που δυστυχώς είναι για όλους, ο υπ’ αριθμόν ένας φταίχτης είναι η ταχύτητα. Νέοι, γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, χάνονται καθημερινά. Και εν τέλει δεν έχει και πολύ σημασία τι οδηγάς. Αλλά το πως. Οδηγάς.
Σκέψου πριν πατήσεις το γκάζι. Σκέψου το χαμόγελο των παιδιών σου, που σε περιμένουν να γυρίσεις στο σπίτι το μεσημέρι. Σκέψου τη γυναίκα σου, μαυροφορεμένη πάνω από το μνήμα. Τον άντρα σου, διαλυμένο να μπεκροπίνει στα καφενεία. Σκέψου τη μάνα σου και τον πατέρα σου, με ηρεμιστικά γιατί δε γίνεται αλλιώς. Σκέψου τους φίλους σου, να λυγίζουν στο διάδρομο ενός νοσοκομείου στο άκουσμα πως δε ζεις πια. Σκέψου όλους όσους δε θα μπορέσεις να ξαναδείς ούτε θα προλάβεις να αποχαιρετίσεις ποτέ ξανά!
Σκέψου.
Δεν έχει σημασία αν οδηγάς φεράρι. Καμία. Μόνο το πως. Οδηγάς.
Που περνάς απ’ τα απαίσιο ξυστά.
Και προσπαθώ να θυμηθώ μέρες τώρα μια συγκλονιστική διαφήμιση στο ραδιόφωνο που παίχτηκε παλιά στα ραδιόφωνα της πόλης. Για μια τελευταία μοιραία στροφή. Ανατρίχιαζες. Ήταν σα να το ζούσες. Σα να ήσουν εσύ ο οδηγός που έπεφτε στο κενό και βυθιζόσουν στη δίνη.
Και σκεφτόμουν πως λείπει σήμερα μια τέτοια καμπάνια για την πρόληψη των ατυχημάτων. Μια καμπάνια για την οδηγική και οδική παιδεία που μας λείπει τόσο. Λείπει μια καμπάνια γαμώτο! Που θα μας δείχνει όχι το πριν, αλλά το μετά. Που θα μας πείσει πως δεν είμαστε άτρωτοι στο δρόμο. Ότι δεν είμαστε μικροί Θεοί, όταν καβαλάμε ένα εργαλείο. Το αντίθετο. Μελλοθάνατοι ίσως στην επόμενη στροφή.
Α ρε χρόνε αλήτη.
Σε κάθε εικονοστάσι ή, σταυρό που συναντώ στην εθνική οδό, στην επαρχιακή και στους παράδρομους, κάνω μια προσευχή. Στο Θεό μου. Να είναι το τελευταίο. Να μην υπάρξει άλλο. Να μην ζήσει κανείς άλλος οδηγός συνοδηγός επιβάτης, πεζός ή, περαστικός… εγώ ή, εσύ ή ο άλλος… εκείνο το φονικό δευτερόλεπτο ενός χρόνου αλήτη που μοιραία κι ανεπίστροφα αγάπες κι ανθρώπους σκορπά.
Υπατία
