Η πορεία της ομάδας βόλεϊ του Πανναξιακού ΑΟΝ από την ημέρα που πάτησε το πόδι της … στην Α1 έως και σήμερα που φτάνει στη κορυφή με την παρουσία της στον τελικό του πρωταθλήματος. Και το ερώτημα που τίθεται “μας αξίζει ή όχι αυτή η ομάδα”;
Σήμερα θα μιλήσουμε για αθλητικά… Να αλλάξουμε λίγο την εικόνα που έχουμε δημιουργήσει αν και τα πολιτικά δρώμενα ποτέ δεν λείπουν από την καθημερινότητά μας… Και θα κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν… Όχι πολύ πίσω. Την περίοδο 2013 – 14 όταν και η ομάδα του Πανναξιακού ΑΟΝ αγωνίζεται για πρώτη χρονιά στην Α1 κατηγορία. Οι νησιώτες υποδέχονται την Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης αρχές Νοεμβρίου και στο μόλις 3ο εντός έδρας παιχνίδι σε επίπεδο Α1.. Το γήπεδο μισοάδειο. Ανάμεσα στους θεατές είναι και ο Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων ο κος Λεονταρίτης. Ένας άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί μέσα στο βόλεϊ, ο άνθρωπος που βοήθησε όσο κανένας για την δημιουργηθεί της τεχνικής επιτροπής Κυκλάδων και μέλος της ΕΟΠΕ για ένα διάστημα….
Λίγο μετά την έναρξη του 2ου σετ σηκώνεται από τη θέση του και αποχωρεί… Στην ερώτηση γιατί; Η απάντησή του αποστομωτική «Μα είναι δυνατόν; Πρώτη χρονιά στην Α1 κατηγορία η ομάδα σας και το γήπεδο να παρουσιάζει αυτή την εικόνα;» Αυτό, εκείνη τη χρονιά…. Πιστεύετε ότι άλλαξε κάτι από τότε; Όχι… Ουσιαστικά η ίδια εικόνα που χρόνο με το χρόνο άρχισε να φθίνει. Μόνο στα ντέρμπι με Ολυμπιακό – ΑΕΚ και Παναθηναϊκό το γήπεδο του ΔΑΚ Νάξου γέμισε… Κι αυτό γιατί έρχονταν οι φίλοι των ομάδων αυτών. Όχι από την Αθήνα. Αλλά οι Ναξιώτες… Οι οποίοι ποτέ δεν είδαν την συγκεκριμένη ομάδα ως την ομάδα του τόπου τους. Απλά την είδαν ως αντίπαλο του πάλαι ποτέ ΠΟΚ. Και φτάσαμε στο σημείο να έχουμε και παρουσία της Αστυνομίας στο γήπεδο. Ναξιώτες εναντίον Ναξιωτών για τα μάτια του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ… Μα είναι ποτέ δυνατόν;
Κι όμως είναι… Eτσι κύλησε η πρώτη χρονιά όσον αφορά την παρουσία της ομάδας στην Α1… Οι αθλήτριες κλεισμένες στο “χώρο” τους, μακριά από την κοινωνία με την δικαιολογία της προπόνησης και η κοινωνία σε μία απόσταση. Ποτέ η μία πλευρά δεν μπόρεσε πραγματικά να ακουμπήσει την άλλη και να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Οι μοναδικές στιγμές που το γήπεδο γέμισε πραγματικά ήταν την δεύτερη χρονιά όταν για πρώτη φορά ο Πανναξιακός ταξίδεψε στην ..Ευρώπη. Εκεί, κάτι το … άγνωστο του αντιπάλου, κάτι η υπερηφάνεια και κάτι το πρεστίζ έφερε το γήπεδο να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Βοήθησε και το γεγονός ότι τα κορίτσια είχαν δώσει τον καλύτερο εαυτό τους. Ο λόγος; Όπως είχε δηλώσει ο Ζόραν Κόβαζιτς, ο σέρβος τεχνικός που είχε η ομάδα εκείνη τη χρονιά «το μόνο που τους έλεγα πριν από κάθε αγώνα ήταν ότι «απόψε θα γράψετε ιστορία. Θα πετύχετε κάτι που δεν θα έχει προηγούμενο». Μόνο αυτή την οδηγία. Τίποτα άλλο». Και η ομάδα πετούσε στο παρκέ και οι φίλαθλοι χαίρονταν στο γήπεδο…
Αλλά είπαμε όλα έχουν ένα όριο… Και έτσι ξαναγυρίσαμε στα δικά μας… Ευτυχώς που ανέβηκε και η Σαντορίνη στην κατηγορία και τα ντέρμπι σε επίπεδο Κυκλάδων απέκτησαν νόημα και είδαμε γεμάτο γήπεδο. Αλλά πλέον μόνο σ αυτές τις αναμετρήσεις. Και αυτό άρχισε να ενοχλεί. Αγωνιστική με την αγωνιστική το γήπεδο να μην γεμίζει… Να ακούγονται ψίθυροι, να δημιουργείται η εντύπωση ότι η ομάδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κλειστό κλαμπ που απλά εμφανίζεται στην τοπική κοινωνία όταν έχει ανάγκη χρημάτων… Και η σχέση να παραμένει σε μία κατάσταση που οριακά μοιάζει με ένα ζευγάρι που πρέπει να συζεί για τα μάτια των παιδιών…. Σε ξεχωριστά κρεβάτια το βράδυ και μόνο κοινές εμφανίσεις όταν θα πρέπει να μας δουν οι …τρίτοι, οι γείτονες ή και τα παιδιά στις υποχρεώσεις τους στο σχολείο. Μπορεί αλήθεια μία τέτοια σχέση να περπατήσει;
Και φτάσαμε στη φετινή χρονιά… Με την ομάδα να ξεκινάει με ένα συγκεκριμένο πλάνο. Να στηριχτεί σε εννιά αθλήτριες, εκ των οποίων δύο ξένες και να δώσει χρόνο εάν είναι δυνατόν σε κορίτσια από τα τμήματα υποδομών όπως γίνεται σε όλες τις ομάδες της ηπειρωτικής Ελλάδας. Μάλιστα με τις δύο μικρές (Αναγνώστου – Κατερίνη) να έρχονται από ένα καλοκαίρι όπου είχαν παραστάσεις σε επίπεδο προεθνικών ομάδων, τότε όλοι περίμεναν ότι ο Έλληνας προπονητής Γιώργος Ρούσης που είχε ανάλογες περιπτώσεις στον Παναθηναϊκό θα τις αξιοποιούσε… Μέσα στη χρονιά, η μία αθλήτρια αποχώρησε, οι αθλήτριες της Νάξου δεν πήραν τις ευκαιρίες που ενδεχομένως να θέλαμε όλοι, με αποτέλεσμα ο Πανναξιακός να στηριχθεί σε επτά αθλήτριες και δύο οι οποίες είχαν συμπληρωματικό ρόλο… Παρ’ όλα αυτά η ομάδα έκανε τεράστια υπέρβαση… Αν και δεν μπόρεσε να ταξιδέψει στη Ρωσία για την ευρωπαϊκή του υποχρέωση με αποτέλεσμα να περιμένει τώρα την …καμπάνα.
Όσο για την υπέρβαση; Έφτασε στον τελικό του κυπέλλου όπου αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό. Και μάλιστα έκλεψε τη παράσταση στο φάιναλ φορ όχι μόνο σε αγωνιστικό επίπεδο όπου έκανε τις «ερυθρόλευκες» να ιδρώσουν (αχ αυτό το 3ο σετ) αλλά και με την δυναμική παρουσία των φίλων του Πανναξιακού στις εξέδρες. Εκεί όπου όλοι πίστεψαν ότι η Νάξος ασχολείται από το πρωί έως το βράδυ με το βόλεϊ. Το σύνθημα «τα βλέπω όλα μπλε» επισκίασε ακόμη και την κατάκτηση του κυπέλλου από τον Ολυμπιακό. Η Νάξος ταξίδεψε σε κάθε σπίτι σε όλη την Ελλάδα… Και οι περισσότεροι ένιωσαν ότι υπάρχει ζωή στη σχέση ανάμεσα στην γυναικεία ομάδα βόλεϊ και τους φίλαθλους της Νάξου. Όμως, ήρθαν τα πλέι οφ για να αποδειχτεί η σκληρή πραγματικότητα…
Στη Νάξο είμαστε πρώτα οπαδοί και μετά φίλαθλοι. Κόντρα στον Παναθηναϊκό και με την ομάδα του Γιώργου Ρούση να έχει κερδίσει στην Αθήνα, το γήπεδο στο πιο κρίσιμο παιχνίδι της χρονιάς δεν ήταν γεμάτο…. Κι όμως τα κορίτσια κέρδισαν. Και στις δηλώσεις τους μίλησαν για το μεγαλείο του κόσμου που βοηθάει την ομάδα σε κάθε δύσκολη στιγμή. Όπως έκαναν πάντα. Έως και ο προπονητής που έως τότε δεν είχε αναφερθεί με θερμά λόγια το έκανε…
Και ο Πανναξιακός για πρώτη φορά στην ιστορία του βρέθηκε σε τελικό πρωταθλήματος. Σε κάθε επίπεδο… Απέναντί του ο Ολυμπιακός. Κι όμως στο δεύτερο παιχνίδι, το πρώτο ιστορικά σε επίπεδο τελικής φάσης… Κι όμως; Το γήπεδο μισοάδειο… Οι δικαιολογίες; «έ ξέρεις, τα παιδιά ήθελαν να δουν ποδόσφαιρο. Ε οι μπασκετικοί έφυγαν να δουν το μπάσκετ…… Α και είναι καθημερινή, Τετάρτη. Που να έρθουν τώρα;» Και τι έμεινε; Οι γνωστοί… Εμείς και εμείς. Αυτοί που πιστεύουμε ότι μπορεί κάποια στιγμή να αγγίξουμε την υπέρβαση. Να χαμογελάσουμε… Και το ερώτημα που τίθεται είναι; Μας αξίζει αυτή η ομάδα; Γιατί αλήθεια να έχουμε ομάδα στην Α1; Για να ιδρώνουν οι αθλήτριες στο παρκέ και να βρίσκουν απέναντί τους, τους συγγενείς και φίλους; Γιατί να ιδρώνουν οι παράγοντες όταν βρίσκουν τοίχο; Γιατί γενικά να έχουμε αθλητισμό υψηλού επιπέδου αφού δεν σεβόμαστε; Δεν είναι κρίμα;
Υγ 1.. Σήμερα πέφτει η αυλαία της αγωνιστικής περιόδου… Εάν θέλουμε να έχουμε ομάδα στην Α1 να ξεκαθαρίσουμε άμεσα τι θέλουμε και να ξεκινήσουν οι διεργασίες για την επόμενη ημέρα.. Να μην χαθεί ένα ακόμη καλοκαίρι….
Υγ. 2 Για το θέμα των ακαδημιών θα τα πούμε … την άλλη εβδομάδα.
