Η Υπατία μας μεταφέρει σε μία από τις πιο “δύσκολες” στιγμές του αθλητισμού… Στο δυστύχημα της Θύρας 7 πριν από σαράντα χρόνια και χάθηκαν 21 ψυχές…
Μπορεί να μην κατάφερα να μάθω το οφσάιντ…μην μπείτε στον κόπο δεν πρόκειται…αλλά μεγάλωσα με το βάρος της Θύρας 7. Ένα αδιόρατο βάρος είχε πάντα αυτή η φράση από τότε που μπουσούλαγα κι ας μη γνώριζα ακριβώς το λόγο. Θες από μισόλογα των μεγάλων θες άλλοτε από τη σιωπή τους την ίδια. Γι’ αυτό ήξερα πάντα πως η Θύρα 7 κρύβει κάτι σκοτεινό και μαύρο.
– Μάνα τι να φορέσω;
– Το κόκκινο μπουφάν με την άσπρη τη ρίγα…
Ήταν μια ηλιόλουστη κρύα μέρα του Φλεβάρη.
– Μάνα φεύγω. Πάω στη Θύρα 7.
Το αγόρι δε θα γυρίσει ποτέ. Κι εκείνη η μάνα που δεν ξέρω σαράντα χρόνια μετά αν ζει κι αν ζει θα είναι ακόμη βουτηγμένη στον πόνο…θα αναγνωρίσει το νεκρό γιο της στην τηλεόραση δύο ώρες μετά από το φονικό ντέρμπυ Ολυμπιακού – ΑΕΚ στο γήπεδο Καραϊσκάκη στις 8/02 του 1981. Μαζί με άλλες 20 χαροκαμένες μάνες και πατεράδες που θα ψάχνουν τα πτώματα των παιδιών τους από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ή κρεμάμενοι κυριολεκτικά από το στόμα των εκφωνητών τότε της ελληνικής τηλεόρασης.
– Θεέ μου! Μήπως είδατε το παιδί μου;
Απεγνωσμένοι κάποιοι συγγενείς μην έχοντας άλλον τρόπο θα ψάχνουνε με τα ίδια τους τα χέρια τα κεφάλια των 54 τραυματιών στα κρεββάτια του Τζάνειου μέχρι να βρουν αυτό του δικού τους παιδιού.
Ήταν μια ποδοσφαιρική μέρα. Αλλά κανείς δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως εκείνο το θριαμβευτικό 6-0 των ερυθρόλευκων επί των κιτρινόμαυρων θα κατέληγε σε θρήνο. Για όλο τον Πειραιά για όλη την Ελλάδα. Και μαζί στην πιο ανήκεστη τραγωδία για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
– Εκείνος ζει! Πάρτε τον!
Δεκαεννιά νέα παιδιά τα περισσότερα μαθητές ακόμη ή σπουδαστές θα ποδοπατηθούν ανελέητα κατά την έξοδο τους προς τη Θύρα 7 και άλλοι δύο θα ξεψυχήσουν αργότερα στο νοσοκομείο. Στη θύρα με τις απότομες σκάλες τα στενά σκαλοπάτια χωρίς επαρκή φωτισμό και χειρολαβές. Θα ποδοπατηθούν και θα πεθάνουν από ασφυξία καθώς το πλήθος που τρέχει με ορμή μέσα στο παραλήρημα και τον ενθουσιασμό του για τη συντριπτική νίκη του Ολυμπιακού, θα δημιουργήσει ένα ανθρώπινο ανάχωμα πάνω στην κλειστή (για άλλους μισάνοιχτη) θύρα.
– Μήπως έγιναν επεισόδια;
Όχι δεν έγιναν. Ήταν μόλις 1981 μια εποχή αγνή για το ποδόσφαιρο χωρίς ακρότητες και οπαδικά μίση. Ακόμη…
– Πως μπορείτε μάνα εσείς να μη μισείτε; Την ομάδα;
– Το παιδί μου ζούσε για τον Ολυμπιακό. Πως μπορώ εγώ να μισώ αυτό που αγαπούσε;
40 χρόνια μετά και το γήπεδο του Καραϊσκάκη είναι πλέον σύγχρονο. Όμως πάντα 21 θέσεις στη Θύρα 7 θα είναι άδειες. Για να θυμίζουν αυτό ακριβώς, την άδολη αγάπη και το πάθος για την ομάδα, μαζί τις τραγικές ελλείψεις, τις τραγικές ευθύνες και την τραγική δικαιοσύνη.
– Ανοίξτε τις πόρτες!
Δεν πειράζει αν δεν γνωρίζετε το οφσάιντ. Πειράζει μόνο αν δε γνωρίζετε τη Θύρα 7. Να μην ξεχάσουμε πρέπει. Να μην επαναληφθεί ποτέ πρέπει.
Η 8 του Φλεβάρη θα είναι η μόνη μέρα που οι αιώνιοι αντίπαλοι Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα γίνονται πάντα μια αγκαλιά κι ένα δάκρυ. Είναι η μόνη μέρα επίσης που κανείς κόκκινος δεν θα γιορτάσει τη νίκη και κανείς κίτρινος δε θα κλάψει την ήττα. Παρά μαζί από κοινού θα φωνάζουν…
– Αδέρφια ζείτε. Εσείς μας οδηγείτε!
Το νεαρότερο θύμα ήταν 14, το μεγαλύτερο 40 και ένα ήταν αεκτζής…
Αιωνία τους η μνήμη…
