Λίγο πριν την έναρξη των Πανελλαδικών εξετάσεων και η Υπατία δίνει το δικό της ιδιαίτερο στίγμα… Και απευθύνεται τόσο στους υποψηφίους όσο και στους γονείς.. Κυρίως αυτούς…
Από βδομάδα όλα τα σχολεία μπαίνουν πλέον στο χορό των Πανελληνίων, προαγωγικών και απολυτήριων εξετάσεων.
Παιδιά αγχωμένα, παιδιά χαλαρά, παιδιά αδιάφορα, παιδιά καλά διαβασμένα, παιδιά όχι και τόσο διαβασμένα…παιδιά με προβλήματα, παιδιά χωρίς…
Και οι γονείς στα κάγκελα. Οι κόποι και οι θυσίες ετών για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Δύσκολο να κρύψεις την αγωνία και την προσδοκία μαζί,και τα παιδιά σαν λαγωνικά την οσμίζονται.
Και αγχώνονται πιο πολύ. Ή στεναχωριούνται.
Γονείς be cool!
Να θυμάστε… τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από το να είναι το παιδί σας ευτυχισμένο όποιο δρόμο κι αν ακολουθήσει στη ζωή του. Κι αν είναι κάτι που χρειάζεται πραγματικά είναι αγάπη και αποδοχή ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Τα υπόλοιπα αφήστε τα, στα ίδια και τους δασκάλους τους.
Be cool λοιπόν…
Καλά όχι και τόσο. Δεν είπαμε να γυρνά μέχρι τις 12 το βράδυ. Ο υιός ή η θυγατέρα…
Εξετάσεις…αυτό το καμίνι από το οποίο κανείς δε βγαίνει αλώβητος. Όμως οι δεξιότητες που αποκτούν τα παιδιά μέσα από τις σχολικές δοκιμασίες είναι σημαντικές για τη ζωή τους όπως είναι κι αυτές για παράδειγμα που αποκτούν στους αθλητικούς αγώνες.
Γιατί δεν είναι όλα θέμα τεχνικής ή γνώσεων μόνο. Αλλά και ορθής απόδοσης κάτω από συνθήκη στρες. Και πειθαρχίας. Και αγώνα. Να ξεπεράσεις όποιο εμπόδιο και πρωτίστως τον εαυτό σου.
Υπό αυτή την έννοια οι εξετάσεις των πανελληνίων είναι όντως μια υψικάμινος. Απ’ την οποία θα βγούμε σφυρηλατημένοι αλλιώς. Απ’ ότι μπήκαμε.
Το πρόβλημα είναι πως άλλα παιδιά αντέχουν και άλλα όχι. Το νου μας στα δεύτερα…
Αλλά και πάλι… ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Αυτό σκεφτόμουνα πέρυσι όταν πλέον, από την πλευρά της επιτηρήτριας διαδρόμου, είχα την τιμή να συνοδεύω τα παιδιά στην τουαλέτα. Με κοφτές κινήσεις, στρατιωτικές σχεδόν, σαν να συνόδευα άγημα του στρατού.
Ε ήθελα να δώσω μιαν επισημότητα.
Σαν κέρβερος καθόμουνα απ’ έξω όσο έκαναν την ανάγκη τους ή να πλυθούν λίγο, να πάρουν μια ανάσα να καθαρίσει λίγο το μυαλό…μα όταν γυρνούσαν τους χάριζα ένα γλυκό χαμόγελο.
Που τα έλεγε όλα. Πως όλα θα πάνε καλά…πως είχα οσμιστεί τον ιδρώτα και την αγωνία τους όσο περπατούσα μπροστά στο διάδρομο κι αυτά πίσω σιωπηλά. Και πως την είχα περάσει κι εγώ αυτή την αγωνία…
Στην επιστροφή… το ίδιο.
Από τα πιο τιμητικά που έχω κάνει στις εξετάσεις ήταν αυτό το πόστο. Να επιτηρώ το διάδρομο. Αργά τα βήματα βαριά των μονομάχων μας. Κι εγώ ήμουνα εκεί να αφουγκραστώ, να είμαι σκληρή και τρυφερή μαζί τους, χωρίς να λέω κουβέντα.
Κάποτε ήμουν κι εγώ μαθήτρια στην ίδια θέση. Θυμάμαι το μέταλλο της ψυχής μου να λιώνει υπό το βάρος του άγχους και να μετουσιώνεται μετά σε μια δύναμη λιονταρίσια θα πεις. Έστω για κείνες τις ώρες που στέναζε το στυλό στο θρανίο.
Καλή επιτυχία παιδιά μου. Να έχουμε δύναμη και φέτος. Τιμή μου να σας αφουγκραστώ και πάλι…
Μια επιτηρήτρια Πανελληνίων…
Και να θυμάστε…ό,τι δε σε σκοτώνει…
Υπατία
