Ο Χαρίλαος έχασε το μέτρημα των μέτρων, ενώ προβλέπεται σύντομα να χάσει…τ’ αυγά και τα πασχάλια με την καραντίνα. Ταυτοχρόνως ανησυχεί μήπως μπερδέψουν τις ουρές και…«μετρήσουν» και τη δική του κι έχουμε δράματα. Πολύ θέλει νομίζεις; Ό,τι πουν τα κανάλια. όχι της Βενετίας…τα άλλα.
-Καλό μήνα άνθρωποι!
«Θα είναι σαν Πρωταπριλιά, αλλά δεν θα είναι» είπε ο γέρων Καραντίνιος και κίνησε κατά το άλσος, αλλά ήταν κλειστό λόγω απαγόρευσης , δεν είχε εξοδόχαρτο, δεν είχε στείλει σουμουσου, έπεσε σε μπλόκο, έφαγε πρόστιμο και έγινε πρώτη είδηση στα χαντάκια, κανάλια.
«Δεν το πιστεύω, αν και το είχα προβλέψει» είπε ο γέροντας πληρώνοντας 150 ευρώ.
Μετά κίνησε κατά τον ορθοπεδικό, γιατί το κεφαλοκλείδωμα του μικρού προστάτη του πολίτη του έκανε τον αυχένα λυόμενο.
–Μπορεί το Πάσχα σας να είναι «σαν Πάσχα» φέτος, αλλά τα θαύματα έχουν ήδη ξεκινήσει.
Σ’ ένα τηλεοπτικό κανάλι, για παράδειγμα, ενεμφανίσθη «ρεπορτάζ» όπου στην παραλία της Θεσσαλονίκης πολλαπλασιάστηκαν οι περιπατητές , όπως πολλαπλασιάστηκε κάποτε, σύμφωνα με τις γραφές, ο άρτος και τα ψάρια.
Μάλιστα κάποιοι ποδηλάτες φαίνονταν πως κατάφεραν να ποδηλατήσουν επί των υδάτων.
Θαύμα, θαύμα!
Εκείνον που είδε τον εαυτό του στην τηλεόραση, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν εκεί σκέφτομαι.
Μιλάμε ρεπορτάζ για νόμπελ Κβαντικής Φυσικής, όχι αστεία.
-Πίστευε και μη ερεύνα.
Αν αρχίσεις να ερευνάς, μπορεί και να σε πούνε δημοσιογράφο, να μπερδευτεί ο κόσμος κι αντί να παραμείνει στο σαλόνι, να βγει σε κάνα μπαλκόνι και να χουμε δράματα.
Για τέτοια είμαστε τώρα;
Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως κυκλοφορώ.
Ανερυθρίαστα, γιατί οι γάτες δεν κοκκινίζουμε ποτέ.
Δεν θεωρώ, βέβαια, απίθανο να μας βάλουν κι εμάς μέτρα.
Έχω αρχίσει να το σκέφτομαι, γιατί όταν ακούω αυτό που αποκαλείτε «δημοσιογράφους» να ουρλιάζουν έντρομοι «Ουρές, ουρές, ουρές!» σκέφτομαι μην τους έρθει καμιά έμπνευση και μας τις κόψουν για παραδειγματισμό.
Για όλα είστε ικανοί.
Για το καλό σας και για το δικό μας καλό φυσικά.
Όλα γίνονται για το καλό, εκτός από τα τεστ για τον κοτρονοϊό.
Αυτά «καλό» είναι να μην γίνονται σε όλους.
-Σε άλλα νέα τώρα η ζωή συνεχίζεται.
Στο σαλόνι, στο μπάνιο, στο μπαλκόνι, στην τραπεζαρία… στην κρεβατοκάμαρα δεν ξέρω, δεν είμαι αδιάκριτος.
Η ξινή εδώ πέρα δεν μιλάει καθόλου.
Τρεις μέρες τώρα δεν πολυμιλάει, πράγμα που με ανησυχεί.
Αφού ανεβαίνω πάνω στο καινούργιο της γραφείο, ρίχνω πράγματα, την κοιτάζω επιτακτικά και δε μου λέει κουβέντα.
Παραιτήθηκα.
Αν δεν τσιρίζει, δεν έχει νόημα άλλωστε.
-Καθώς κατάλαβα έφυγε για το μακρινό ταξίδι ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος.
Η ξινή μου είπε πως έζησε παραπάνω από τις ζωές μιας γάτας, μέσα σε μια μόνο ζωή.
Πως ήταν λεβέντης και ελεύθερος μέσα στην πιο πικρή σκλαβιά. Πως δεν έπαψε ούτε μια στιγμή να παλεύει για το δίκιο
Πως ήταν ένα ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας και δεν καθυστερούσε ποτέ στα ραντεβού μαζί της.
Πως δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ πια, αλλά θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ, αν ζούμε και γι’ αυτόν και όλους τους ανθρώπους που φρόντισαν κάτι καλό και σπουδαίο ν’ αφήσουν πίσω τους για όλους τους υπόλοιπους.
Είπε ακόμα πως δεν πρέπει να φοβούνται οι άνθρωποι, αλλά να επαγρυπνούν και να ξέρουν πως οφείλουν να λένε «όχι» και να δημιουργούν στη θέση του ένα σπουδαίο «ναι».
Μου είπε κι άλλες ιστορίες… πολλές.
-Θνιααααρρρρρ….
Σε ένδειξη κατανόησης και συμπαράστασης αποφάσισα να μην σπάσω το τασάκι που ζαχαρώνω μέρες τώρα στο γραφείο της.
Άλλη μέρα, όχι σήμερα.
Και κάπως έτσι θα σας αφήσω στην καραμπίνα σας.
Θα πάω να ξύσω τα νύχια μου προσεκτικά, για να είμαι έτοιμος όταν μου πάρουν μέτρα.
Νιααααρρρρρ….η κυρία Στέλλα, με τον ωραίο καναπέ, είναι στον κήπο και με χαιρετάει όπως κάθομαι στο παράθυρο.
Ας πάω να τη μουσουδιάσω.
Κοτλέ διαγωνίως
