Χριστούγεννα και η Υπατία μας κάνει λόγο για τις γιορτές και την μεγάλη αντίθεση των ημερών με αφορμή το τελευταίο ναυάγιο έξω από τη Πάρο… Και “φωνάζει” ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στους κατοίκους της Πάρου που για μία ακόμη φορά έβαλαν … πλάτη
Η χωρισμένη…
Οδηγούσε στην εθνική οδό πίσω από μια νταλίκα. Είχε κολλήσει για την ακρίβεια πίσω της. Φαρδύ το ρεύμα διπλό με προστατευτικό κιγκλίδωμα κι αεροπλάνο χωρούσε κι όμως αυτή εκεί.
Πηγαίναν μαζί κομβόι, σιωπηλό σαν δυο μοναχικές καμήλες στον βόρειο οδικό άξονα του νησιού που όλοι προσπερνούσαν με τα βιαστικά τους άλογα. Ένοιωθε ασφάλεια να είναι εκείνος μπροστά…ο οδηγός της νταλίκας… με τις φαρδυκάπουλες λαμαρίνες του και τα φωτάκια γύρω γύρω. Δεν έβλεπε καλά γι’ αυτό. Έκλαιγε. Δεν έκλαιγε πιο πριν. Να τώρα μόλις. Είχε βάλει το ραδιόφωνο ένα αγαπημένο χριστουγεννιάτικο τραγούδι και την έπιασε το παράπονο. Όλα τα θυμήθηκε. Ακόμη και έναν γάιδαρο που την είχε τσινήσει μικρή…ακόμη κι αυτόν τον θυμήθηκε.
Πέρασε ένα περιπολικό με αναβοσβήνοντα φώτα. Δεν την ένοιαξε.
Τα μάτια της τρέχαν. Μην κλαις! Ήταν σαν να της έλεγε ο οδηγός της νταλίκας κοιτώντας από τον μεγάλο καθρέπτη. Έβλεπε την κίνησή της όπως σκούπιζε τα δάκρυα. Μην κλαις…κι εγώ μόνος θα τα περάσω τα Χριστούγεννα. Χωρίς τα παιδιά. Θα τα έχει η γυναίκα. Δεν πειράζει…του λέει με το δικό της βλέμμα. Αυτοί τα Χριστούγεννα εμείς την Πρωτοχρονιά…κι άλλαξε το τραγούδι …σκούπισε τα μάτια…και πορεύονταν έτσι μαζί σαν οι λαμαρίνες τους να αγαπήθηκαν ξαφνικά μέσα στη μοναξιά και την ασχήμια του δρόμου.
Τα Χριστούγεννα των χωρισμένων έχουν μια θλίψη. Και μιαν δυσκολία. Ποιος θα έχει τα παιδιά. Ο ένας μόνο. Ο άλλος… μόνος. Μόνος στο σπίτι, μιας ερειπωμένης αλλοτινής ευτυχίας να υψώνει το ποτήρι του και να τσουγκρίζει με τη θλίψη.
Η χήρα…και τα ορφανά…
Μετρούσε τα σερβίτσια. Ένα λιγότερο. Φέτος. Αν μπορούσε να πατήσει το κουμπί να περάσει ο χρόνος εμπρός να προσπεράσει τα Χριστούγεννα να μη νοιώσει αυτόν τον πόνο. Όσων λείπουν. Από το τραπέζι. Από την ψυχή της. Από τη ζωή. Όσων λείπουνε κι εκείνη δεν αντέχει που λείπουν. Και Θεέ μου πόσο κοινότυπη, αλλά η πιο σημαντική ευχή τελικά φαντάζει κάθε χρόνο : Και του χρόνου!
Ένα Δόξα Σοι ο Θεός και φέτος. Μακάρι και του Χρόνου. Να είμαστε μαζί.
Ο κουραμπιές…
Τίναξε τον χιονισμένο σαν τα ψηλά βουνά της Κρήτης,από ζάχαρη άχνη κουραμπιέ, στο πιάτο του προσεκτικά…οι φωνές και τα γέλια των παιδιών και των εγγονιών του γέμιζαν τη σάλα χαρά…τα ξύλα τριζοβολούσαν στο τζάκι…οι γυναίκες πηγαινοέρχονταν στην κουζίνα και οι άντρες χαϊδεύαν ευχαριστημένοι τις ξέχειλες κοιλιές τους στον καναπέ. Η σάλα καταστόλιστη…στιγμές οικογενειακής ευτυχίας…χαράς… θαλπωρής…τι όμορφα!
Τα κουφάρια…
Κι εκεί δίπλα στην προβλήτα αυτής της οικογενειακής του ευτυχίας…παραμονή Χριστουγέννων μια άλλη οικογενειακή… τραγωδία. Εκεί στην προβλήτα του νησιού αραδιασμένα άψυχα κορμιά πνιγμένα από ένα ακόμη κομβόι θανάτου σε ύποπτα ναυτικά περάσματα…το λεγε στις ειδήσεις…στην τηλεόραση εκεί ανάμεσα στα γέλια και τις φωνές των παιδιών του…πρόσωπα βουβά στεγνά στο τζάμι της TV κι ας είχαν μουλιάσει στα παγωμένα νερά του Αιγαίου…εκεί στην προβλήτα μυρωδιά θανάτου ξένου που δεν είναι δικός του, είναι ξένος προσφυγικός, μα τόσο πανανθρώπινος μαζί.
Τα παιδιά ανοίγαν τα δώρα χαρούμενα τρέχαν στα ζεστά…και κάποια άλλα παιδιά εκείνη την ώρα γινόταν κουφάρια που μπερδεύονταν με τα φύκια και τα κύματα…τυλίγονταν στις μεταξωτές κορδέλες των διοικούντωντου κόσμου και πηγαίναν στο βυθό.
Όσων διοικούν. Τον κόσμο. Τις τύχες και τις ζωές του. Και κατά τύχη εσύ είσαι στο σαλόνι σου απόψε και στη ζέστα σου και όχι στον πάτο και την παγωνιά της θάλασσας.
Τα παιδιά ανοίγαν τα δώρα και τα κουφάρια στοιβάζονταν μέσα σε μαύρες σακούλες στην προβλήτα του νησιού. Μικροί Χριστούληδες, βρέφη παιδιά που ίσα που πρόλαβαν να γεννηθούν και σταυρώθηκαν ήδη!
Αυτό που πραγματικά θέλω αυτά τα Χριστούγεννα είναι να τινάξω τον χιονισμένο κουραμπιέ στο χαλί του σπιτιού σας, να αναποδογυρίσω τις πιατέλες με τα κρέατα, να ρίξω το δέντρο και τα λαμπιόνια σας, σαν σκαλικάντζαρος θέλω να μπω στα σπίτια σας μέσα, με κρεμασμένα κουδούνια να σας το χαλάσω!
Να σας χαλάσω τα Χριστούγεννα και να ουρλιάξω θέλω για την υποκρισία του κόσμου τούτου. Αλλού φωτάκια κι αλλού κουφάρια. Αλλού φαγοπότια κι αλλού πείνα, δυστυχία, μοναξιά κι αρρώστια. Να ουρλιάξω θέλω αυτά τα Χριστούγεννα που μυρίζουν Θάνατο. Πιότερο Θάνατο παρά Γέννα.
Συμπαθάτε με…
Καλά Χριστούγεννα!
Είθε το πνεύμα των Χριστουγέννων να μπει ακατάληπτο σε όλες εκείνες τις γέρικες και σπαγγοραμένες ψυχές που αποφασίζουν για τον κόσμο τούτο. Να μπει και να τους κάνει τον ύπνο εφιάλτη, όπως κάποτε στην ομώνυμη ταινία το γέρο – Σκρουτζ. Μπας και ξυπνήσει έστω και μία από δαύτες και αλλάξει τον κόσμο.
Αλλιώς ας τον αλλάξουμε εμείς!
(*) Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κοινωνία της Πάρου και κάθε Πάρου για την ανθρωπιστική βοήθεια στους χθεσινούς ναυαγούς και ένα γενικό βαθύ συλλυπητήριο στην ανθρωπότητα όλη. Ο πίνακας είναι του Γιώργου Γαβριήλ.
Υπατία
