Παράγοντες. Ιδιοκτήτες ομάδων. Μονίμως στο προσκήνιο. Πολλές φορές για τα λεφτά που βάζουν. Πρώτο θέμα γίνονται όταν οι σύλλογοι τους κατακτούν τίτλους. Όταν χάνουν πάλι γίνονται πρωτοσέλιδο, αλλά για να τους σύρεις τα εξ αμάξης. Διοίκηση. Ετσι είναι. Και στα καλά και στα άσχημα. Μπορούμε να ζήσουμε δίχως αυτούς; Προσωπολατρία. Εξαρτάται. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο, αν όχι απίθανο. Το μοντέλο μας δεν έχει βάση τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Τα λεφτά κυβερνούν. Οι πρόεδροι βάζουν τα ωραία τους λεφτά και εκείνοι είναι που αποφασίζουν. Αν ένα ωραίο πρωί αποφασίσουν να φύγουν οι ομάδες μένουν ξεκρέμαστες. Ναι, αλλά γιατί αποκτούν την πακέτο των μετοχών κάθε συλλόγους; Η αγάπη, το πάθος, η θέληση για προσφορά είναι οι βασικοί και κοινότυποι άξονες.
Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχουν κι άλλα συμφέροντα. Προσωπικά. Επαγγελματικά. Ζήτημα προβολής. Δεν έχεις απτές αποδείξεις για το ποιος και τι κάθε φορά οπότε παραμένουμε σε επίπεδο εικασίας. Εκείνοι είναι που σε κάθε περίπτωση βάζουν τα λεφτάκια τους. Το μοντέλο καταντά, όσο κι αν ακούγεται η λέξη είναι βάναυση, σκληρή και ιδιαίτερα προκλητική, «δικτατορικό». Είναι η ενός ανδρός αρχή. Οποιος πληρώνει, αποφασίζει. Αυτό είναι. Κακά τα ψέμματα. Υπάρχουν οι δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά στο τέλος της ημέρας το χρήμα μιλάει. Αν οι φίλαθλοι δεν θέλουν τον εκάστοτε που βάζει το «μαρούλι» τότε θα πρέπει να αποδεχθούν τη σκληρή πραγματικότητα. Χωρίς λεφτά δεν πας πουθενά.
Ερασιτεχνικό σωματείο. Οι επιχορηγήσεις από το κράτος δεν επαρκούν. Αντέχεις; Μέχρι πότε; Σε ποιο επίπεδο μπορείς να φτάσεις. Δεν θεοποιούμε τους δικούς μας. Πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια. Κάνουν σαν μικρά παιδιά. Νομίζουν ότι τα πάντα τους ανήκουν. Βουβάλια που τσακώνονται. Χάνεται η ουσία του αγνού αθλητισμού. Είναι και θέμα παιδείας. Οι ίδιοι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν διοικούν στρατούς, αλλά ομάδες. Δεν είναι πόλεμος, αλλά σπορ.
Προφανώς μέσω αυτών εξυπηρετούν – αρκετοί από αυτούς – τα συμφέροντά τους. Δεν έχουν το αλάθητο. Δεν το διεκδικούν. Τουλάχιστον η πλειοψηφία τους. Θα αλλάξουν μυαλά τώρα; Μπορούμε να τους αλλάξουμε; Μάλλον όχι. Χωρίς τους «πορφυρογέννητους» προέδρους ο αθλητισμός αυτής της χώρας διαλύεται. Αυτό είναι. Τόσο κυνικά. Θα ανεχόμαστε τα τερτίπια τους; Μπορείς να διαμαρτύρεσαι, αλλά μέχρι να έρθει κάποιος άλλος, απλά συμβιβάζεσαι. Υποτάσσεσαι; Βαρύ ακούγεται. Να φύγετε, να πάτε αλλού. Καλό. Είπε κανείς τους πως ότι κι αν γίνει θα είναι στην καρέκλα του προέδρου; Όχι.
Οποιος θέλει, ας πάει να πάρει την προεδρία. Θα πρέπει να ξέρει όμως ότι θα πρέπει να σπαταλήσει πολλά ευρώ για να κάνει το εκάστοτε κέφι του. Οσες ομάδες έμειναν δίχως λεφτάδες, έμειναν και στον άσο. Τόσο απλά. Θα έπρεπε να είναι όντως εταιρείες. Με διοίκηση και όλα τα σχετικά. Με έσοδα – έξοδα. Πολλές είναι. Με την κρίση να έχει διαλύσει τα πάντα, ελάχιστες επιβιώνουν στην καθημερινότητα του επαγγελματισμού και της ανάγκης για διακρίσεις. Πως το είχε πει στη Σαραγόσα το 1995 ο Σωκράτης Κόκκαλης; «Αυτούς τους οπαδούς έχουμε και δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να τους αλλάξουμε». Ε, κάπως έτσι και με τους προέδρους μας. Αυτούς έχουμε και δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε.
Μπορούμε; Στη «ζωή του Γαλιλαίου», ο Μπέρτολτ Μπρεχτ περιγράφει τη σκηνή όπου ο μαθητής του Galileo Galilei, Αντρέα Σάρτι, απογοητευμένος αναφωνεί: «Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες». Και ο Γαλιλαίος αποφαίνεται στωικά: «Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες». Για τους αθλητικούς συλλόγους τι ισχύει; Μάλλον έχουν ανάγκη από παίκτες – ήρωες όταν η μπάλα «καίει». Για προέδρους – ήρωες, τι λέμε; Ευχή ή κατάρα;
