Το 2003 δούλευα σ’ ένα μπαράκι στη Νάξο, στον Κήπο του Jam Bar. Εκεί είχα πελάτη τον Χένρι, έναν Ολλανδό που σύντομα έγινε φίλος. Ο Χένρι ήταν γκέι, μεγάλος στην ηλικία (ούτε πενήντα δεν ήταν, αλλά εγώ δεν ήμουν ούτε τριάντα), και του έκανα -ανάμεσα στις άλλες χαζές ερωτήσεις- κι αυτές…
Κείμενο: Γελωτοποιός
«Δεν σκέφτεσαι το γεγονός, δεν σε ενοχλεί, που ως ομοφυλόφιλος δε θα μπορέσεις να κάνεις παιδιά;»
Αντί για απάντηση άνοιξε το πορτοφόλι του και μου έδειξε τις φωτογραφίες δυο παιδιών.
«Τα παιδιά μου», είπε.
«Τα υιοθέτησες;»
«Όχι, είμαι ο φυσικός τους πατέρας. Τα έκανα με την καλύτερη μου φίλη, που είναι εξίσου γκέι με εμένα. Με τη σύντροφο της ήθελαν παιδιά. Έτσι τα μεγαλώνουμε όλοι μαζί.»
Ήπιε λίγο κρασί κι έβγαλε άλλη μια φωτογραφία.
«Κι αυτοί», είπε, «είναι η κόρη μου με τον εγγονό μου. Την υιοθέτησα όταν ήταν δεκάξι χρονών. Εγώ τότε ήμουν τριάντα. Η Σέλμα ήταν εθισμένη στην ηρωίνη. Μεγάλωσε μαζί μου, έμεινε καθαρή… Πριν λίγο καιρό μού έκανε και εγγονάκι.»
Έμεινα να κοιτάω τη φωτογραφία. […]
Τον είχα ρωτήσει αν είναι εύκολο να είσαι γκέι στην Ολλανδία.
«Οι πατεράδες είναι δύσκολοι», είπε ο Χένρι. Ήπιε λίγο κρασί και με κοίταξε. Μετά ήπιε λίγο ακόμα –σαν να προσπαθούσε να το πάρει απόφαση να μιλήσει.
«Με ρώτησες πριν αν είναι δύσκολο στην Ολλανδία. Δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι. Ξέρεις τι είναι να μη σε δέχεται ο πατέρας σου; Να σου λέει, εγώ δε θέλω τέτοιο γιο, και να σε διώχνει από το σπίτι στα δεκάξι, αδιαφορώντας αν θα γίνεις τζάνκι ή πόρνη.
Έκανα πολύ περισσότερα απ’ τον αδελφό μου. Σπούδασα, έκανα καριέρα, έβγαλα λεφτά, είμαι όσο καλύτερος πατέρας μπορώ. Όμως ποτέ δεν δέχτηκε να με ξαναδεί. Δεν υπήρχα γι’ αυτόν, δεν τον ένοιαζε. Μέχρι να πεθάνει δε μου ξαναμίλησε.» Έβγαλε ένα σκουπιδάκι απ’ το γατίσιο μάτι του και προσπάθησε να χαμογελάσει.
«Δε με πειράζει. Αφού έτσι ήθελε».
Κείμενο και φωτογραφία στην σελίδα των social media του Γελωτοποιού
