Πανελλαδικές σε εξέλιξη και η Υπατία μέσα από εκφράσεις και σκέψεις του Νίκου Καζαντζάκη μας λέει ότι οφείλουμε να χιμήξουμε “Σφίξτε τις γροθιές σας και χιμήξτε! Ανασυντάξτε το ασκέρι σας και χιμήξτε στον οχτρό. Ένας είναι. Οι φόβοι μας!”
Τη μέρα που έδινα Μαθηματικά σηκώνομαι το πρωί και λέω της μάνας μου : Εγώ δεν πάω! Κι αμέσως σήμανε συναγερμός μέσα της. Ήξερε βέβαια πως δεν έπρεπε να μου πάει κόντρα και η πονηρή μ’ έπιασε στο φιλότιμο και τα παρακάλια…και για μένα κάνε το και έλα να πας και σε παρακαλώ…τελοσπάντων τη λυπήθηκα και πήγα…και δε το μετάνιωσε καμιά μας ομολογώ.
Αθάνατη Ελληνίδα μάνα! Άλλοτε αυταρχική, άλλοτε γλυκιά, άλλοτε πονηρή. Ενίοτε η λύση του προβλήματος, ενίοτε και η ρίζα του.
Γιατί προσδοκίες γονέων παιδεύουσι τέκνα…αυτές οι προσδοκίες που αθέλητά τους καμιά φορά εισβάλλουν στο μυαλό του παιδιού και το φουσκώνουν από άγχος. Γίνονται σιγά σιγά δικές του, που δε θέλει ή, δεν μπορεί να σηκώσει. Και κάθε φορά που θα πείτε στο παιδί …κοίτα ο τάδε πέρασε κοίτα ο δείνα δεν πέρασε…κάθε φορά που σχολιάζετε τον περίγυρο και τις επιτυχίες του,αυτές οι προσδοκίες να ξέρετε ψηλώνουν στο μυαλό του παιδιού και αγριεύουν σαν τις περικοκλάδες.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κι ας μην το θέλω, το μυαλό μου είναι σε όλα εκείνα τα παιδιά που ξενυχτάνε και σε όλες εκείνες τις μανούλες που καρδιοχτυπάνε από πάνω τους κι ας μη το δείχνουν ή τελικά το δείχνουν. Και στους πατερούληδες, κι αυτούς.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι το λυπημένο βλέμμα της μάνας μου εκείνο το κρίσιμο πρωινό και τη φιλενάδα μου τη Δέσποινα που τρεις φορές έδωσε πανελλήνιες και τις τρεις φορές την περίμενε το ΕΚΑΒ απ’ έξω.
Ολόκληρες γενιές σημαδεύτηκαν από κείνες τις 4-5 μέρες που λες και κρίνονταν οι κόποι ετών μέσα σε λίγες ώρες. Η αλήθεια κρίνονταν. Κι ας ήταν μόνο μια πόρτα στη ζωή αυτές οι ώρες. Κι ας είχε κι άλλες…πόρτες…
Κι εγώ τώρα ψάχνω να βρω λόγια εμψυχωτικά δυναμωτικά ντόμπρα καισταράτα…για τη Μαρία που δε θέλει να πάει να δώσει Μαθηματικά και τη Δέσποινα που λιποθυμά την ώρα της εξέτασης.
Και δεν ξέρω γιατί…πάντα Καζαντζάκης μου ‘ρχεται…! Ε όχι άμα βρείτε εσείς κάτι καλύτερο να μου το πείτε…
-Ποιος είναι ο πιο σωστός δρόμος Κυρία;
– Ο ανήφορος παιδί μου!
-Μέχρι που να φτάσω Κυρία;
-Φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου!
-Κι άμα χάσω Κυρία;
-Μην ντραπείς παιδί μου αν έπαιξες καλά και έχασες! Να ντραπείς αν έπαιξες κακά και κέρδισες!
-Φοβάμαι Κυρία…
-Χίμηξε στο φόβο σου παιδί μου! Κι αυτός θα φοβηθεί και θα φύγει…
Καζαντζάκης μόνον…
Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Χίμηξε!
Χιμήξτε μωρέ! Σφίξτε τις γροθιές σας και χιμήξτε! Ανασυντάξτε το ασκέρι σας και χιμήξτε στον οχτρό. Ένας είναι. Οι φόβοι μας!
Γιατί κάθε δοκιμασία τέτοια δεν είναι μόνο δοκιμασία γνώσεων, μα και ψυχολογίας. Μου το πε μια φορά ο διευθυντής μου στο Λύκειο. Φαντάσου λέει έναν χειρουργό που θα τρέμουν τα χέρια του όταν χειρουργεί…έναν πιλότο που τα χάνει από φόβο όταν πετά το αεροπλάνο…τι νόημα θα είχε όλο αυτό, όσο καλός κι αν ήταν ο καθένας μας, αν δεν μπορούσε να αποδώσει υπό συνθήκη μεγάλου στρες;
Πράγματι…τι νόημα θα είχε…
Και στο σημείο αυτό αναρωτιέμαι στην εποχή μας ποια η στοχευμένη μέσα στο σχολικό πλαίσιο ψυχολογική υποστήριξη που κάνουμε στους υποψηφίους μας,προκειμένου να διαχειριστούνε το στρες και να περάσουνε το καμίνι των πανελλαδικών όσο γίνεται πιο αλώβητα; Καμία! Ή στις οικογένειες τους; Καμία…
Και τελικά καταλήγουμε με μόνο όπλο τη μάνα μας που θα μας σύρει από τα φουστάνια για να πάμε να δώσουμε και ολίγο Καζαντζάκη.
Σφίξτε τις γροθιές σας λοιπόν και χιμήξτε! Στη ζωή ένα σωρό δοκιμασίες γραπτές ή μη,μας περιμένουν. Κι εμείς εξεταζόμαστε πάντα στο κυριότερο : να είμαστε δυνατοί…κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη αλήθεια που θα πάρετε ίσως από τις πανελλαδικές.
Να μη λυγίσεις. Να παλέψεις με νύχια και με δόντια κι αν είναι να πέσεις…να πέσεις ηρωικά και ευχαριστημένος. Πως αντίκρυσες το φόβο σου και δεν πέτρωσες σα να είδες Μέδουσα…πως δεν τα παράτησες ούτε μία στιγμή…
Φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου… εκεί όπου δεν υπάρχει πια φόβος.Ούτε άγχος. Παρά μόνο εκείνο το όσο όσο, το δημιουργικό, που φουσκώνει την καρδιά και το νου σαν το προζύμι. Να δημιουργήσεις.
Υπατία
