Η ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας από μία αναπληρώτρια εκπαιδευτικό με τρία παιδιά που γνώρισε την Φολέγανδρο το 2017 – 18… Και είναι αφιερωμένη σήμερα (2019) σε όλους τους ρομαντικούς περιπλανώμενους «ατσίγγανους» της ελληνικής εκπαίδευσης που σέρνουν το σαραβαλιασμένο κάρο που λέγεται Παιδεία…
Αξιότιμε κ.κ. Υπουργέ Παιδείας!
Δεν γνωρίζω καν το όνομα σας, αλλά είμαι σίγουρη ότι για να κατέχετε αυτό το αξίωμα θα διαθέτετε τα απαραίτητα προσόντα.
Ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τον (ανέλπιστο) διορισμό μου φέτος ως αναπληρώτρια – που τύχη σήμερα για μονιμότητα…- εις τη νήσο της άγονης γραμμής που ακούει στο όνομα Φολέγανδρος / Πολύανδρος / Πολύκαντρος / Pheleguntari / Σιδηρείη / Σιδεριά κ.ά. Βλέπετε έχω μάθει τα πάντα για τη γη που μου παρείχε στέγη και τροφή για περίπου εννέα μήνες. Εσείς μου την παρείχατε βασικά και γι’ αυτό όπως προ-είπα ήθελα να σας ευχαριστήσω.
Φεύγω, κ.Υπουργέ μου, από το νησί με το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με το οποίο ήρθα : «Θεέ μου! Δεν το πιστεύω ότι ο υπουργός θα με πληρώνει κιόλας για να ζω σ’ αυτό το μέρος!» είπα μια μέρα γελώντας στους συναδέλφους μου ενώ απολαμβάναμε Οκτώβριο μήνα το τελευταίο (γι ‘αυτούς …εγώ είμαι χειμερινή!) απογευματινό μας μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά της Βάρδιας. Φεύγω λοιπόν με το ίδιο όμορφο συναίσθημα… και ναι! Νοιώθω ευγνωμοσύνη!
Όχι ότι δεν υπήρξαν δυσκολίες …και πολλές μάλιστα! Βρέθηκα με δύο βαλίτσες στο χέρι, τον μικρό στην αγκαλιά και το δισάκι στον ώμο! Ξέρετε τι είναι να ακούς τη βουή της θάλασσας, να είναι ξημερώματα και το πλοίο να μη δένει στο λιμάνι; Η αγωνία για το παιδί, για μένα… Ή για ποιον έρχεται το ελικόπτερο;
Οι δυσκολίες πολλές …αλλά δε θέλω να σταθώ σ ’αυτές. Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να τις αντιληφθείτε και μόνος σας κι ας μην έχετε έρθει ποτέ εις τη νήσο Φολέγανδρο / Πολύανδρο / Πολύκανδρο κ.λ.π. . Θέλω να μεταφέρω μόνο τα θετικά.
Ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία! Αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου σε πολλά επίπεδα, έκανα αξιόλογους φίλους και μοιράστηκα τις αγωνίες τους, γνώρισα απίστευτα παιδιά-μαθητές και στοργικές μαμάδες! Και όχι για να το παινευτώ, αλλά έκανα δουλειά επιπέδου όχι δημόσιου σχολείου …αλλά ιδιωτικού κολλεγίου -όπως μου έλεγε περιπαιχτικά ένας συνάδελφος ….τόση έμπνευση και δημιουργική διάθεση είχα! Ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο πάντα συντελεί σ ’αυτό βέβαια!!!
Οι δυσκολίες πολλές ξαναλέω …μα κρατώ τα όμορφα συναισθήματα και το φυσικό κάλλος του νησιού. Πουθενά αλλού ο άνεμος δεν φυσάει τόσο μανιασμένα και πουθενά τα αστέρια δε λάμπουν τόσο… αγάπησα όλες τις εποχές σ ’αυτό το νησί!
Οι τελευταίες μέρες ήταν ομολογουμένως δύσκολες. Έμαθα να ζω την κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία …Και τους αποχαιρέτησα όλους με δάκρυα.
Και επειδή όλη τη χρονιά έλεγα : « να θυμηθώ να γράψω μια επιστολή στον Υπουργό να τον ευχαριστήσω…»
Σας ευχαριστώ θερμά κ. Υπουργέ μου! Αν βρω ποτέ τη διεύθυνση σας, θα σας τη στείλω…
Μετά τιμής
Αναπληρώτρια εκπαιδευτικός
Μητέρα τριών τέκνων.
Υ.Γ. : Αυτή η επιστολή γράφτηκε τον Ιούνιο του 2018. Αν ήθελα να την ξαναγράψω σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική. Είναι που ψήνεσαι στον κάμινο της αγωνίας και των σαρωτικών κάθε χρόνο αλλαγών και χάνεις τη δροσιά και τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Είναι που δένεσαι με τους ανθρώπους και τους τόπους που πας και φεύγοντας έχεις αφήσει κι από ένα σου κομμάτι…
Αφιερωμένη παρ’ όλα αυτά εξαιρετικά :
Σε όλους τους ρομαντικούς περιπλανώμενους «ατσίγγανους» της ελληνικής εκπαίδευσης που σέρνουν το σαραβαλιασμένο κάρο που λέγεται Παιδεία…
Σε όλους τους συζύγους αναπληρωτών που έμαθαν να ζουν ο ένας χωρίς τον άλλον… σε όλα τα παιδιά που έκλαψαν πικρά και βουβά το πρώτο βράδυ που η μητέρα τους μπήκε στο καράβι… και σε όλα τα αδέρφια που ανάμεσά τους υψώνονται πλέον βουνά και θάλασσες…
Σε όλους όσους επανδρώνουν χρόνια τώρα την άγονη γραμμή και παρά τις δυσκολίες αυτοί χαμογελάνε …και ειδικά στους :
Γιώργο – Άρτα
Αναστασία- Άργος
Καλίνα-Λάρισα
Αμαλία-Μεσολόγγι
Θανάση-Κατερίνη
Παντελή -Πάτρα…
…που σεργιανίσαμε μαζί τα καλοασπρισμένα καλντερίμια της Φολεγάνδρου κατά το σχολικό έτος 2017 – 18 και διασκεδάσαμε τις αγωνίες μας γύρω από ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ.
…………………………………………
Υπατία