Ο Χαρίλαος σχολιάζει τα τρέχοντα θέματα και μιλάει για τον Joker και το αστείο της υπόθεσης αλλά και για την κίνηση του Υπουργού Υγείας να παρέμβει στην υπόθεση του μικρού Παναγιώτη όταν όμως μαζεύτηκαν τα χρήματα για το ταξίδι στην Βοστώνη
– Δε μου φτάνουν τα δικά μου τα θέματα, έχω ασχοληθώ και με τα δικά σας, λες και αξίζει κανείς ν’ ασχοληθεί μαζί σας.
Λες και ξέρετε τι σας γίνετε, μια ζωή οπαδοί και καθόλου πολίτες της κοινωνίας που ζείτε.
Μια ζωή αφήγημα και ταμπέλα, σύντεκνε λέω, γιατί για σένα άλλη εξήγηση δεν υπάρχει για ό,τι γίνεται.
Όλη η αντίληψη εξαντλείται στον άξονα του κομματικού οπαδισμού και τέλος.
Ας είναι και fake η είδηση… βολεύει το αφήγημα;
«Μας κάνει», λες και προχωράς
Αυτό δεν σε κάνει πολίτη όμως, ούτε της χώρας σου, ούτε του κόσμου.
Σε κάνει οπαδό και πελάτη, στο λέω εγώ, ένας γάτος σαν κι αυτούς που υπέφεραν πολλά τα παλιά χρόνια από κάτι «ατίθασα» παιδάκια, που ήτανε «παιδιά μωρέ», σαν κι αυτό στη Φολέγανδρο που βασάνισε την τυφλή γάτα.
Βλέπεις η ξινή έχει ένα διαολεμένο μνημονικό και θυμάται όλα όσα την έχουν σημαδέψει.
Ακόμα και εκείνα που δεν την αφορούσαν άμεσα.
Θυμάται, πως μετά τις γάτες ήταν πολύ εύκολο να δεχτεί η ίδια την πέτρα από τα «ατίθασα παιδάκια» όταν έπεσε κάτω απ’ τους πόνους στην άκρη του δρόμου.
Και δικαίως τη λένε ξινή.
Τέτοια είναι.
Κι όπως μου λέει συχνά «πρόβλημα μου, ρε Χαρίλαε, στην τελική».
– Αυτά σε ό,τι αφορά την ταινία «Τζόκερ» για την οποία τελικά και έγγραφο-σύσταση υπήρξε από το αρμόδιο Υπουργείο και οι υπάλληλοι του αρμόδιου υπουργείου που την κατήγγειλαν ήξεραν πως είχαν κάλυψη όπως προκύπτει και η αστυνομία πήγε με εντολή Εισαγγελέα γι’ αυτό τον λόγο και όχι για άλλον.
Και εφ’ όσον υπάρχει ο νόμος ας εφαρμοστεί, παρ’ όλο που όλοι ξέρουν πως τα δεκαεξάχρονα σ ένα χρόνο ψηφίζουν και τα 17χρονα ψήφισαν ήδη και ο νόμος είναι του 1937.
Κι αν δεν τη δουν στο σινεμά, έχουν τρόπο να τη δουν σπίτι τους.
Όμως υπάρχει και τρόπος να ελέγξεις χωρίς να γίνεις θέαμα, μέσα στο θέαμα και να φρικάρεις κόσμο.
Ή μήπως τελικά το ζητούμενο είναι αυτό ακριβώς;
Ο φόβος;
– Και τέλος πάντων, τι έχει αυτή η ταινία που τόσο τους τρομάζει;
Μήπως ο Batman είχε λιγότερη βία;
Άλλες ταινίες είχαν λιγότερη;
Αυτή είναι η μόνη βία που βιώνουν οι ανήλικοι;
Άλλη βία, εκτός των ταινιών;
Γιατί τέτοια εμμονή λοιπόν;
Φοβάται κάποιος κάτι και αν ναι, γιατί;
– Αρκετά όμως μ’ αυτό αν και μπορώ να γράψω πολλά ακόμα, αλλά σιγά μην πονέσουν τα πατουσάκια μου για χάρη σας.
«Πολλάκις φοράκις μπενάκης –βγαινάκης» που έλεγε κι ένας καθηγητής.
Στη χώρα λοιπόν που το δημογραφικό σημειώνει βουτιά χωρίς μπουκάλες οξυγόνου, τα παιδιά τα θυμούνται μόνο ως προς την καταλληλότητα των ταινιών, καθώς φαίνεται.
Αλλά σας συμβουλευουν να κάνετε και θα σας επιδοτήσουν κιόλας.
Αμέ!
Και μετά;
Ε, μετά έχει ο θεός βρε!
– Πρώτα ήταν ο μικρός Παναγιώτης-Ραφαήλ που τελικά θα φύγει για Βοστώνη, γιατί ο κόσμος έδωσε χρήματα απ’ το υστέρημα του και μαζεύτηκαν περίπου 3 εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται για την θεραπεία του.
Τώρα που μαζεύτηκαν βγαίνει ο υπουργός Κεχρίλιας, πως τον λένε, να πει «να σταματήσει η καμπάνια» και αναλαμβάνει ανθρωπίνως το υπουργείο.
Τώρα… που τα χρήματα μαζεύτηκαν, γιατί αυτό ήταν το πρόβλημα τελικά.
Πάλι καλά.
Ως γάτος να ευχηθώ να έχει 9 δυνατές και τυχερές, ευτυχισμένες ζωές το παιδάκι.
– Στην Ανάφη πάλι όπως διαβάζω ένα ελικόπτερο δεν έφτασε ποτέ.
Κι έτσι ένα άλλο παιδάκι μέχρι να φτάσει Σαντορίνη έχασε τον ένα του όρχι.
Ένα παιδάκι 4 ετών.
Ο θεός σας έκρινε πως χρειάζονται δυο όρχεις για τον άρρενα άνθρωπο. Ο παράγοντας -άνθρωπος, στην προκειμένη περίπτωση έκρινε πως και με έναν, όλα μια χαρά είναι, οπότε δεν χρειάζεται ελικόπτερο, αλλά πλοίο.
Εκείνο που δεν προέβλεψε ο θεός σας είναι πόσοι όρχεις υπάρχουν και ζουν ανάμεσα σας.
Σκέτοι.
Και συγχωρείστε μου τη γλώσσα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν.
Και η απορία μου είναι πόσο νοιάζεστε τελικά για την ποιότητα της ζωής σας; Για την πραγματική σας ασφάλεια; Για τη ζωή σας την ίδια και των παιδιών σας;
Πληρώνετε άφθονους φόρους για να απολαμβάνετε, τι ακριβώς;
Φιλικά χτυπήματα στην πλάτη όταν σας επισκέπτονται εκείνοι που ορίζετε με την ψήφο σας, να σας υπηρετήσουν;
Ή μόνο για να σας εξυπηρετήσουν ενδιαφέρεστε τελικά;
Αυτό θέλετε μόνο;
– Βαρετή Δευτέρα ήταν και πέρασε… σας αφήνω, πάω στο καλαθάκι μου να μελαγχολήσω με την ησυχία μου.
Κουραστήκαν τα πατουσάκια μου…χρρρμμμφφφνιααρρρρ…
Κοτλέ διαγωνίως
Χαρίλαος
Υ.Γ.
Ας πει κάποιον σ’ αυτόν τον κύριο που κάνει ρεπορτάζ πως η σήμανση καταλληλότητας στα σινεμά δεν είναι «Ενήλικοι στην αίθουσα», αλλά αφίσα άλλης ταινίας.
Με τρόπο όμως, μην ταραχτεί.
