Με μικρή καθυστέρηση μία ιστορία από το παρελθόν… Παγκόσμια Ημέρα Αυτοκτονίας (10/09) και η Υπατία μας ταξιδεύει στη Κρήτη και στην περίπτωση της 16χρονης Μαρίας που είχε τη τύχη να ανήκει στους “παρ’ ολίγον αυτόχειρες”
10 Σεπτεμβρίου…Παγκόσμια ημέρα αυτοκτονίας. Αλλιώς δε θα μιλούσα. Φταίει και η Κλίμακα με την παράθεση αριθμών της. Εντάξει, υπάρχει παρατηρητήριο…και αριθμοί. Ένας αριθμός ήταν κι αυτή. Είναι… Η Μαρία ζει! Είχε τη τύχη να ανήκει στους παρ’ ολίγον αυτόχειρες και όχι στους αυτόχειρες. Αν και η τύχη είναι υποκειμενική για τον καθένα. Είναι τύχη άραγε για κείνη; Θέλετε να τη ρωτήσουμε;
Η Μαρία ήταν τότε 16 ετών, μαθήτρια Λυκείου και πήγαινε στο 2ο Λύκειο Ηρακλείου. Το καλύτερο λύκειο της πόλης. Ήταν δυο φορές πρωινή και τρεις φορές απογευματινή ή μήπως το αντίστροφο; Όχι, τρεις φορές πρωινή και δύο φορές απογευματινή. Έχει σημασία…
Εκείνο το αλλιώτικο από τα άλλα πρωινό θα ανοίξει απρόσμενα τα μάτια της και με μία αντανακλαστική σχεδόν κίνηση θα πιάσει το κεφάλι της με τα δυο της χέρια, σαν να έπεσαν πάνω της όλα τα κακά του κόσμου. Όχι, δεν είχε χάσει το πρωινό κουδούνι…ήταν απογευματινή! Δεν ήταν γι’ αυτό. Ήταν γιατί …είχε ξυπνήσει! Γιατί ήταν ακόμη ζωντανή! Ο ήλιος έμπαινε από τις γρίλιες του παραθύρου της, τα πουλάκια τιτιβίζανε στα δέντρα της μικρής της αυλής…μα εκείνη δεν μπορούσε να χαρεί. Όχι Θεέ μου! Όχι πάλι!! Τέτοια απογοήτευση…
Όσο αναρωτιότανε τι μπορεί να πήγε στραβά…το νυσταλέο από το λήθαργο βλέμμα της έπεσε πάνω στο μισοάδειο κουτί κόκα κόλας, που της είχε χαρίσει χθες αργά, ο συμμαθητής της ο Βασίλης. Κάθε βράδυ χωρίζανε στο ίδιο σημείο, στο δίχαλο του δρόμου, γυρνώντας από το φροντιστήριο. Γνώριζε το ένοχο μυστικό της…όχι γιατί του είχε μιλήσει. Σε κανένα δε μιλούσε εκείνη. Δεν έδινε δεκάρα για κανέναν, ούτε για φίλους ούτε για συγγενείς.
Το γελαστό κορίτσι με το σβυσμένο από τον πόνο βλέμμα…αρκεί να άντεχες να κοιτάξεις μόνο μια φορά αυτό το βλέμμα για να καταλάβεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα φλογισμένα ματάκια της σε κοιτούσανε με μια αυθάδεια, με μια υπέρβαση να το πω… που σε διαπερνούσε σαν το πυρωμένο σίδερο. Κοιτάξτε!! Είναι σα να σου λέγανε…κρατάς τη ζωίτσα σου…αυτή την ΨΩΡΟΖΩΙΤΣΑ σου σαν τη καλοζυμωμένη φραντζόλα ψωμί, στις παλάμες σου που τρέμουνε και θες να της φας όλη με όλη την αχορταγιά της πειναλέας ψυχής σου… και τρέμεις μην σου πέσει και το παραμικρό ψίχουλο κάτω από το τραπέζι!!! Ενώ εγώ… κρατώ τη δική μου που μόλις βγήκε από το φούρνο ζεστή αχνιστή και δεν το’ ‘χω σε τίποτα να την πετάξω ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ίδια αυτή τη στιγμή που μιλούμε! Όχι, δεν αντέχετε τέτοιο βλέμμα… Μόνο ο Βασίλης τόλμησε να κοιτάξει μια φορά και πέτρωσε από το φόβο του σα να είδε την κεφαλή της Μέδουσας…Θεός φυλάξει από τέτοιο βλέμμα!
Εκείνος ο θαρραλέος για λίγο Περσέας… θα της χαρίσει τη μοιραία κόκα κόλα το προηγούμενο βράδυ. Το μισοάδειο κουτί ήταν εκεί. Δεν ήταν όνειρο. Αλήθεια ήταν όλα. Στο δίχαλο του δρόμου πριν αποχωριστούν. Κι εκείνη το άρπαξε σαν να της χαρίζανε όλη τη ζέστα και την αγάπη του κόσμου. Σαν να μην είχε κατρακυλήσει ποτέ στο λαρύγγι της αυτό το χιλιοπιωμένο καφέ υγρό…ακόμα κι ένας λυγμός της ξέφυγε καθώς οι πλάτες τους προχωρούσαν σε αντίθετες κατευθύνσεις….αυτό το σκληρό κορίτσι που καταφρονούσε τους πάντες λύγισε από το ανέλπιστο δώρο που δεν ήταν η αξία του αλλά η ζεστασιά του και φυσικά το γεγονός ότι δε θα τον ξανάβλεπε ποτέ. Αν είναι δυνατόν! Δε στενοχωριότανε για τη δύστυχη μάνα που θα συρομαδιότανε αύριο πάνω από το νεκροκρέβατό της… αλλά για έναν Βασίλη που μετά βίας ανεχότανε. Ανεξήγητος ετούτος ο λυγμός! Αλλά όλα αλλάζουν άμα ξέρεις ότι είναι η τελευταία φορά…
Αφού πνίξει εκείνο το λυγμό όπως οι ζουρίδες τις κότες στο χωριό μου… θα προχωρήσει βιαστικά για το σπίτι της ως περήφανη μελλοθάνατη…για να προβεί στην απονενοημένη – όπως θα έλεγαν αύριο – πράξη. Και είχε μια σκασίλα εδώ που τα λέμε τι θα έλεγαν….
Η Μαρία εκείνο το βράδυ θα κάνει διπλή απόπειρα αυτοκτονίας για να είναι σίγουρη. Διπλή! Τόσο λυσσαλέα ήθελε να πεθάνει. Έπασχε από μικρή από αυτό που θα έλεγε σήμερα η Κλίμακα … διαταραχή συναισθήματος με κλιμακούμενη αθροιστική ένταση που θα φτάσει τη μέγιστη τιμή της στη Γ’ Λυκείου. Ανάθεμά τις και τις Πανελλήνιες που επιτάχυναν το κακό. Το άγχος και η προσδοκία όλων. Είχε φτάσει στο σημείο να μην αισθάνεται νοστιμιά για τίποτα ούτε για φρατζόλες ούτε για το πιο λουκούλλειο γεύμα του κόσμου. Όλα στο στόμα της γίνονταν άχυρο. Τίποτα δεν μπορούσε να της δώσει χαρά. Πονούσε μόνο. Δεν αντέχετε ο πόνος της ψυχής. Μόνο καμιά φορά, όταν οι κρίσεις της ήταν σε ύφεση, κοιτούσε παραξενεμένη τον εαυτό της στον καθρέπτη και του έλεγε ότι θα της λέγατε και εσείς : Τι σου λείπει; Είσαι όμορφη, έξυπνη, καλή μαθήτρια, σ’ αγαπάνε όλοι, έχεις την υγειά σου…τι σου λείπει;; Τι; Αχ…αυτό το τι σου λείπει…να έχεις τα πάντα και την ίδια στιγμή να μην έχεις τίποτα!!!!
Με το μοιραίο κουτί του Βασίλη θα καταπιεί εκείνο το βράδυ γουλιά γουλιά όλα τα 40 χάπια που αγόρασε την προηγούμενη από το φαρμακείο με κλεμμένη συνταγή και για να είναι ακόμα πιο σίγουρη…τέτοια λύσσα είχε…θα πάρει ένα από τα ξυραφάκια της που δεν αποχωριζότανε ποτέ…Ωωωω πως κάνετε έτσι; Δεν έχετε δει ποτέ σας αίματα;;; Η Μαρία αυτοτραυματιζότανε σχεδόν καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Ήταν ο μόνος τρόπος να νοιώσει ζωντανή, να νοιώσει κάτι. Και η Κλίμακα ανέφερε αυτοτραυματισμούς!!! Εκεί δε σας πείραξε!!
Έχετε δει πως παίρνουνε βεντούζες ή ποτήρια όταν κάποιος έχει κρυώσει; Εγώ έχω δει. Θυμάμαι, μικρή ήμουνα, τη γειτόνισσα που ήταν πολύ επιδέξια και έτσι όπως έβγαζε γρήγορα γρήγορα τα ποτήρια από την πλάτη της μάνας μου, χάρασσε με ένα τέτοιο ξυραφάκι το φουσκωμένο και μελανιασμένο από την ασφυξία δέρμα. Για να φύγει το κρύο…και έφευγε έλεγε η μάνα μου! Έτσι κι εκείνη…χάρασσε το δέρμα της για να φύγει το πύον της ψυχής…και έφευγε.
Εκείνο το πρωινό που ο ήλιος έλαμπε και τα πουλάκια τιτιβίζαν…θα σηκωθεί τρεκλίζοντας να μαζέψει με ένα παλιό πουλόβερ τη λίμνη αίματος που είχε σχηματιστεί δίπλα στο κρεββάτι, θα κατέβει στην πόλη σε μια άσκοπη περιπλάνηση αναζητώντας γάζες και το μεσημέρι θα πάει στο σχολείο. Αφού δεν πέθανα σου λέει…ας μην πάρω κι απουσίες…βασικά δεν είχε που να πάει. Φοβήθηκε να μείνει μόνη της. Εκεί σχεδόν αμέσως θα καταρρεύσει γιατί όπως είπαμε είχε καταπιεί και μια σακούλα φάρμακα ικανά να σκοτώσουν ελέφαντα…α, ρε Βασίλη! Άμα ήξερες με τι θα συνόδευε την κόκα κόλα σου…
Θα ακολουθήσουν δύσκολες ώρες. Θα παλέψει 8 μέρες στο νοσοκομείο για την υγεία της, θα ειδοποιηθούν γονείς, το σχολείο…θα έρθουν ψυχίατροι…θα μείνουν για πάντα οι γιατροί με την απορία πως σώθηκε και εκείνη του τι πήγε στραβά…το πιθανότερο είναι ότι σώθηκε από το συνδυασμό. Το αίμα που έχασε εκτόνωσε τις ουσίες ενώ οι ουσίες που πήρε έπηξαν το αίμα…τύχη βουνό ε;
Αυτή δε το έβλεπε έτσι βέβαια. Βγήκε από το νοσοκομείο αμετανόητη…Σε λιγότερο από είκοσι μέρες θα αποπειραθεί ξανά…
Για το γυμναστή δε σας είπα. Μια μέρα του έδειξε τον καρπό της που πάντα έκρυβε κάτω από φαρδιά μανίκια για να μη φαίνονται οι γάζες. Εκείνη τη μέρα ή από μια ασυνείδητη προσπάθεια να φωνάξει βοήθεια ή από βαρεμάρα για το μάθημα της γυμναστικής που μισούσε…θα δείξει τους καρπούς της στο γυμναστή δήθεν ότι πονάει για να γλιτώσει το μάθημα. Καλά πονούσε κιόλας…
Καλά πόσο θα ‘θελα να ήμουνα σε μια γωνιά…να τον γραπώσω από το γιακά και να τον κολλήσω στο τοίχο. Το γυμναστή ντε! Αυτό το άθλιο υποκείμενο που λεγόταν και εκπαιδευτικός!! Σαν τίγρη θα του ορμούσα ρε και θα τρέχατε να μας χωρίσετε, μα κανείς από σας δε θα μπορούσε! Που είδε!!! Ακούτε; Είδε, κατάλαβε και μετά απέστρεψε το βλέμμα με αηδία και αδιαφόρησε.
Η Μαρία δεν ήθελε να σωθεί και δε θα ζητούσε ποτέ βοήθεια. Εκείνος ο άθλιος γυμναστής ήταν η μόνη χαραμάδα στην άθλια ζωή της, η μόνη της ελπίδα. Και σήμερα δε του οφείλει καμία σωτηρία.
Εκπαιδευτικοί και γονείς! Τα μάτια σας δεκατέσσερα!!! Μην περιμένετε να τα δείτε με τη θηλιά στο λαιμό. Η κατάθλιψη είναι πολλές φορές βουβή και ανίκητη χωρίς εξωτερική βοήθεια.
………………………………………………….
Υπατία
