Η ώρα των αποφάσεων έφτασε…. το χαλί έχει γεμίσει από θέματα που έχουμε κρύψει από κάτω. Ωρα να σταθούμε όρθιοι να κοιταχτούμε στο καθρέπτη να δούμε τα λάθη που έχουν γίνει, να φύγουν από τη μέση οι εγωισμοί και όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι για μία βιώσιμη και κυρίως δίκαιη λύση για όλους. Και όταν λέμε για όλους εννοούμε όλους…
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια… Ότι κι εάν πει κανείς για το θέμα που έχει δημιουργηθεί με τις πέργκολες είναι λίγο… Η Χώρα Νάξου και δη το παραλιακό της μέτωπο, η βιτρίνα κάθε νησιού, έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορεί κανείς να βρει ποιος είναι με ποιον και γιατί… Από τη μία, έχουμε το Δήμο που αποφάσισε να προχωρήσει σε …τακτοποίηση των κακώς κείμενων (σ.σ. κατά την άποψή του) στην Πλατεία Μανδηλαρά και με έναν τρόπο που σίγουρα δεν ήταν και ο πλέον κομψός ή διακριτικός. Κινήθηκε σαν τον ελέφαντα που προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί. Αποτέλεσμα; Οι σκηνές που παρακολούθησαν οι αλλοδαποί επισκέπτες εκείνο το πρωινό στα τέλη Ιουλίου να τους θυμίζει κάτι από επιχείρηση αντιτρομοκρατικής ομάδας.
Υπερβολικό μεν αλλά έχει δόση αλήθειας. Πολύ κουβέντα έγινε για τον χρόνο που αποφασίστηκε η κίνηση. Και όλες οι πλευρές έχουν τα δίκιά τους. Απλά με την κίνηση αυτή ο Δήμος δεν υπολόγισε την …αντίδραση. Που για όσους γνωρίζουν ήταν αναμενόμενη. Κάποιοι είπαν ότι απλά άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου. Κάποιοι άλλοι ότι πολύ απλά είναι μία ιδανική ευκαιρία να τακτοποιηθεί επιτέλους αυτό που λέγεται «παραλιακό μέτωπο». Μία βιτρίνα που εδώ και 26 χρόνια μοιάζει με ένα κακό ανέκδοτο. Εντάξει η αισθητική είναι υποκειμενικό ζήτημα αλλά κατά γενική ομολογία, η εικόνα που προσφέρει η παραλία της Νάξου με τις περίφημες πέργκολες είναι το λιγότερο άσχημη.
Και περνάμε στις …αντιδράσεις. Οι Δημόσιες υπηρεσίες μετά τις καταγγελίες που έγιναν – επώνυμες πλέον – βγήκαν στους δρόμους. Και είναι λογικό να το κάνουν. Και βέβαια άρχισαν να ανακαλύπτουν αυτό που όλοι γνωρίζουν αλλά δεν …μαρτυρούν: ότι σχεδόν το σύνολο των επιχειρήσεων έχει παραβάσεις. Είτε μικρές, είτε μεγάλες. Αλλά όταν μπαίνει ως βάση το γράμμα του Νόμου, τότε οι παραβάσεις είναι δεδομένο ότι θα σημειωθούν. Και οι επιχειρηματίες είναι σε μία έκρυθμη κατάσταση. Είναι ουσιαστικά αυτοί που δεν φταίνε από τη στιγμή που μπορεί να εκμεταλλεύονται στο μέγιστο την …παρανομία αλλά δεν είναι αυτοί που θα την λύσουν.
Και εδώ έρχεται ο ρόλος της Δημοτικής Αρχής. Που καλείται πλέον να δώσει πραγματική λύση. Έως τώρα σε κρίσιμα ζητήματα όπως η διαχείριση των απορριμμάτων και του νερού (σ.σ. τα αναφέρω ως πρόσφατα γεγονότα με βάση τα όσα έγιναν στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου) έδειξε ότι το βασικό της moto είναι «τα κρύβουμε κάτω από το χαλί». Όμως, το χαλί έχει …γεμίσει. Για το θέμα των απορριμμάτων φτάσαμε τέλη Σεπτεμβρίου 2016 και σε ένα μήνα αναμένεται να λειτουργεί ο ΧΥΤΑ. Όμως, ο ΧΥΤΑ είναι ήδη ξεπερασμένος. Κάτι που σημαίνει ότι πρέπει άμεσα να ξεκινήσει διαδικασίας για να πάμε σε ΧΥΤΥ (Χώρων Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) και να αναβαθμιστεί ώστε να μην πληρώνουμε πρόστιμα στο άμεσο μέλλον. Αλλά για το θέμα της ανακύκλωσης; Τσιμουδιά…. Λες και δεν υπάρχει αυτή η λέξη στο σύμπαν…. Για το θέμα του νερού; Τι να πρωτοπούμε; Όταν ο Δήμαρχος βγαίνει επίσημα και αναφέρει ότι «ούτε πέντε λεπτά δεν έμεινε χωρίς νερό η βρύση στο νησί μας» ή «έπρεπε να κάνουμε κάποιες θυσίες γιατί πάνω απ όλα ο άνθρωπος» εεε τότε είναι κατανοητό ότι όντως έχουμε χάσει τη μπάλα. Και οι δύο εκφράσεις άλλωστε του Δημάρχου αξίζουν πολύ ανάλυση αλλά είπαμε άλλο το θέμα μας…
Και το θέμα μας είναι η παραλία. Η Δημοτική Αρχή πλέον οφείλει να κινηθεί. Και να σταματήσει να λέει ότι «εμείς στείλαμε τους φακέλους και περιμένουμε» όπως αναφέρθηκε στη πρώτη συνάντηση που έγινε το περασμένο Σάββατο. Τι να …περιμένουμε; Το τρόλεϊ, όπως είχε αναρτηθεί κάποτε σε οικοδομή της Χώρας Νάξου ως αντίδραση σε ανέγερση πολυώροφης οικοδομής; Η Δημοτική Αρχή έχει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που δεν υπάρχει ανάλογο στην Ελλάδα. Η παραλία της Νάξου έχει μπαζωθεί. Υπάρχει επιχωμάτωση. Με αποτέλεσμα οι αρμόδιες υπηρεσίες – επειδή δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα – να υποστηρίζουν ότι η παραλία της Νάξου με την σημερινή της μορφή είναι ανύπαρκτη. Όπως το λιμάνι της Τήνου όπου τον περασμένο χειμώνα σε επίσκεψη του Δημάρχου του νησιού πήρε ως απάντηση την έκφραση «εάν θέλετε νομιμοποίηση γυρίστε το χρόνο στο 1948. Τότε θα το συζητήσουμε». Αυτό ουσιαστικά μας λένε και από τα αρμόδια υπουργεία. Λύση που σημαίνει νομιμοποίηση μόνο εάν η παραλία γυρίσει στο 1990 όπως περίπου στη φωτογραφία που βλέπετε. Μα είναι δυνατόν;
Στο τελευταίο Συμβούλιο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών και μιλώντας για τα θέματα των λιμανιών στο Νότιο Αιγαίο που δεν είναι νόμιμα, ο περιφερειάρχης κος Χατζημάρκος είχε προτείνει τη λύση «να τα νομιμοποιήσει η κυβέρνηση όπως είναι τώρα και να πάμε παρακάτω». Λύση που έχει σχέση με το βρετανικό δίκαιο. Όμως, δυστυχώς πολιτική βούληση δεν υπάρχει. Φέρνουμε το παράδειγμα της Μήλου και της Αμοργού. Και στις δύο περιπτώσεις έγινε νομιμοποίηση χερσαίας ζώνης που όμως δεν είχε μπάζωμα και δημιουργία νέας περιοχής μέσα στη θάλασσα όπως στη Νάξο. Άρα είναι ανόμοια πράγματα…
Η Δημοτική Αρχή πρέπει να πιέσει. Και να βρει και κώδικα επικοινωνίας με τους επιχειρηματίες. Καλώς ή κακώς οι επιχειρηματίες έφτιαξαν τις επιχειρήσεις τους με βάση τις περίφημες πέργκολες. Τώρα θα πρέπει να καθίσουν όλοι κάτω ήρεμα και να βρουν λύση. Που όμως θα είναι πραγματική και δίκαιη για όλους. Χθες για πρώτη φορά θορυβήθηκαν και οι … έχοντες. Αυτοί που έως τώρα ένιωθαν ότι κανείς δεν θα τους πειράξει. Και κατάλαβαν κι αυτοί που πατούσαν όταν έκαναν επιχειρηματικά ανοίγματα. Και έτρεξαν κι αυτοί. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε ο Ασκός έχει ανοίξει για όλους. Και εδώ ταιριάζει και ο τίτλος του άρθρου «από το Ρόδο βγαίνει αγκάθι κι από το αγκάθι .. Ρόδο». Είπαμε; Μοναδική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί…. Αρκεί επιμένουμε να είναι δίκαιη για όλους. Δύσκολη λέξη η «δικαιοσύνη» και η «ισονομία» αλλά είναι ευκαιρία….
Η φωτογραφία είναι από την προσωπική ιστοσελίδα του Στέλιου Ανδρή (ευχαριστώ για τις αναμνήσεις)
