Με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο η Υπατία απαντά στους απίστευτους χαρακτηρισμούς του Θάνου Τζήμερου προς τους εκπαιδευτικούς
Να σας συστήσω τον Οδυσσέα…ένας αγράμματος, τεμπελχανάς της μέσης εκπαίδευσης είναι. Εσείς τον είπατε έτσι. Βασικά ένας άλλος τον είπε που κάνει τον πολιτικό, τον γραμματιζούμενο και τον εργατικό αλλά δεν άκουσα και κανέναν από σας να διαφωνήσει.
Ο Οδυσσέας λοιπόν. Με τα πτυχία του αλλά αγράμματος. Εσείς τον είπατε. Σκαπανέας και κοινωνός της γνώσης στα παιδιά σας, αλλά τεμπελχανάς. Εσείς τον είπατε.
Δύσκολοι καιροί για Οδυσσείς…δύσκολο καιροί να βρεις πια την Ιθάκη. Μα εκείνος την ψάχνει πεισματικά. Κάθε αρχή Σεπτεμβρίου φορτώνει τα καράβια του, περιμένει τον άνεμο να φουσκώσει ευνοϊκά τα πανιά του και ξεχύνεται στο πέλαγος. Αν και στεριανός, βορειοελλαδίτης, έμαθε στη θάλασσα. Υπηρετεί στην άγονη γραμμή αναπληρωτής εδώ και χρόνια. Δεν του χαρίστηκε τίποτα. Στα πενήντα του κι ακόμη παλεύει. Με τα κύματα…της εκπαίδευσης. Δύσκολα κύματα αυτά να ξέρετε. Άλλοτε σε πηγαίνουν γαλήνια άλλοτε σε ξεβράζουν αγριεμένα στα βράχια. Χωρίς πυξίδα, με μόνο οδηγό το άγνωστο. Μα το σκαρί του είναι γερό, μαθημένο στις δυσκολίες…
- Γιατί δεν πήγες στη Νιό φέτος Οδυσσέα; Αφού μπορούσες. Θα ήταν καλύτερα.
Στην Ίο… Έχουμε μάθει τα τοπωνύμια όλων των Κυκλάδων, τόσα χρόνια αναπληρωτές βλέπετε. Ένα σαραβαλιασμένο κάρο είναι η εκπαίδευση σήμερα και όλοι εμείς οι αναπληρωτές περιοδεύων θίασος πάνω του…
- Δεν άντεχα φέτος άλλες αλλαγές Μαρία. Ήθελα για μια φορά κι εγώ το ίδιο σχολείο, το ίδιο σπίτι, τα ίδια γνώριμα πρόσωπα…
Ε βέβαια…πόσες αλλαγές να αντέξουνε πια τα εγκεφαλικά μας κύτταρα; Κάθε χρόνο άλλο σπιτικό και για εννιά μήνες, μην φανταστείτε περισσότερο. Μήλος, Σύμη, Ορεστιάδα, ξανά Μήλος, έπειτα Ανάφη, Κουφονήσια, Καστελόριζο… Μαζί με το άλλο μας σπιτικό το μόνιμο. Ε να μην έχουμε και εμείς ένα μόνιμο σπιτικό; Που οι περισσότεροι έχουμε διαλύσει εδώ που τα λέμε. Για να ψάχνουμε την Ιθάκη μας, η οποία πρέπει να είναι στις Κυκλάδες ή στα Δωδεκάνησα . Δεν εξηγείται αλλιώς…
Τον έχω δει όταν υπηρετεί. Τον Οδυσσέα. Όπως και τόσους άλλους αγράμματους τεμπελχανάδες αναπληρωτές της μέσης εκπαίδευσης…Τον έχω δει σας λέω. Και είμαι υπερήφανη για τις γνώσεις, την εργατικότητα μα και την ανθρωπιά του. Μα πως βαστάξατε να πείτε τέτοιο λόγο για τον Οδυσσέα; Άλλος είπαμε τον είπε κι εσείς συμφωνήσατε…
Καμιά φορά αναπολώ την εποχή της δασκάλας με τα χρυσά μαλλιά. Που όλοι περιμένανε να φτάσει ο δάσκαλος στο χωριό να αναλάβει το αξίωμά του. Γιατί ήταν αξίωμα τότε να είσαι εκπαιδευτικός. Ο Παπάς, ο Δάσκαλος και ο Χωροφύλακας ήταν οι αξιωματούχοι. Αυτοί οι τρεις. Και πως φτάσαμε έως εδώ; Στην απαξίωση του σήμερα.
Απαξίωση από το σύστημα το ίδιο που σε θέλει περιπλανώμενο Ιππότη να πιλαλάς το ψωραλέο σου άλογο φορτωμένο με πενιχρές αποσκευές την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα του αύριο και να πρέπει μ’ αυτά μόνο να ανάψεις φωτιές στην καρδιά των παιδιών και να παλέψεις με τη δική τους ανασφάλεια κι αβεβαιότητα. Να είσαι χαμένος από χέρι δηλ. αλλά να πρέπει να σώσεις αυτά.
Απαξίωση κι από την κοινωνία την ίδια, μια κοινωνία του room to let στα περισσότερα Κυκλαδονήσια σήμερα όπου η μόρφωση έπαψε πια αυτοσκοπό του ανθρώπου να θυμίζει.
Αναρωτιέμαι επίσης τι μπορεί να έπαθε μια κοινωνία που φωνάζει και κουνάει το δάκτυλο στους δασκάλους της ενώ το ίδιο το σύστημα τους γονατίζει πρώτα και τους εξευτελίζει.
- Θα παραιτηθώ…δεν αντέχω άλλο. Την αβεβαιότητα, το ζοφερό μου μέλλον…
- Μην παραιτηθείς Οδυσσέα…κράτα το ταξίδι. Καν’ το μακρύ! Στο τέλος μόνο αυτό θα μείνει.
Αν δίναμε στον Οδυσσέα ένα μόνιμο σχολειό, χωρίς να χρειάζεται να κάνει τον ατρόμητο θαλασσοπόρο κάθε χρονιά, θα έκανε νομίζετε καλύτερα τη δουλειά του; Όχι, λάθος νομίζετε. Την κάνει ήδη. Γιατί τον έχω δει. Δε σας χρωστάει τίποτα λοιπόν. Εσείς του χρωστάτε.
Αφιερωμένο στους εξαιρετικούς συναδέλφους εκπαιδευτικούς – αναπληρωτές της άγονης γραμμής που είχα την τύχη να γνωρίσω και παρά τις δυσκολίες αυτοί αγωνίζονται να είναι δάσκαλοι.
Υπατία
