Φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, το μεγαλώνεις με αγώνα, το βλέπεις να ανθίζει, να ξεκινάει τις σπουδές του, κάνεις όνειρα, το καμαρώνεις…
Του Βασίλη Βέργη
Και ξαφνικά, τίποτα. Απόλυτο σκοτάδι. Ένα τρένο σε ταξίδι χωρίς γυρισμό… Τελειώνουν όλα. Ζωή και θάνατος γίνονται ένα, άμορφη μάζα. Τα όνειρά καίγονται στις ράγες, η οικογένεια καταστρέφεται…
«Πάμε κι όπου βγει». Σα να ακούς το «μότο» αυτής της χώρας εδώ και αιώνες. Μια χώρα που πηγαίνει στην τύχη. Σαν ένα τρένο χωρίς φρένα. Το «Πάμε κι όπου βγει» της αυτοχειρίας και της δολοφονίας ταυτόχρονα…
Από τα μεσάνυχτα τα μάτια τρέχουν διαρκώς και στο κεφάλι μου γυρίζει μονίμως η ίδια σκέψη: Πόσες φορές, τα τελευταία 4 χρόνια, πήγα το παιδί μου στο Σταθμό Λαρίσης να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη με το τρένο για τις σπουδές της στο ΑΠΘ. Πόσες φορές την περίμενα στον σταθμό να επιστρέψει, πόσες φορές μιλούσαμε στο τηλέφωνο κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της. Και θεωρούσαμε ασφαλές το «ταξίδι με τρένο»…
Οι εικόνες της φρίκης που βιώνουμε από το μαύρο ξημέρωμα με τρελαίνουν. Το μυαλό δεν μπορεί να το δεχτεί. Τα παιδιά, τα παιδιά μας… Οι χαροκαμένοι γονείς που δεν θα τα ξαναδούν. Σκέφτομαι τις στιγμές των τηλεφωνημάτων. Να περιμένεις μια απάντηση, να ακούσεις τη φωνή που ξέρεις, που αγαπάς. Κι αυτή να μην έρχεται ποτέ. Θεέ μου, τούτο το μαρτύριο να μην το (ξανα)ζήσει κανείς…
Καταλαβαίνω ότι τόσα χρόνια πετούσαμε το νόμισμα ψηλά και είχαμε απλώς την τύχη αυτό να «κάθεται» όρθιο. Χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι ταξίδευαν δίχως να γνωρίζουν ότι καθημερινά παίζεται η ζωή τους κορώνα γράμματα. Με τρένα χωρίς ηλεκτρονική σήμανση το 2023! Την εποχή που με GPS ο καθένας γνωρίζει που βρίσκεται η παραγγελία του φαγητού του, οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι μεταφέρουν ανθρώπινες ζωές οι οποίες «στηρίζονται» στο χέρι κάποιου εργαζόμενου. «Πάμε κι όπου βγει»…
Το μαύρο ξημέρωμα της 1ης Μαρτίου 2023 συνέβη αυτό που είχαν ουσιαστικά προειδοποιήσει επαγγελματίες οι οποίοι γνώριζαν, όμως ουδείς από τον ΟΣΕ (που τον παρέδωσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και η τρόικα σε ξένα ιδιωτικά συμφέροντα), την ΕΡΓΟΣΕ και φυσικά την κυβέρνηση τους άκουσε. Δεν πάνε ούτε τρεις εβδομάδες από την ημέρα που οι σιδηροδρομικοί είχαν μιλήσει δημόσια, με ανακοίνωσή τους η οποία δυστυχώς έμελλε να έχει προφητικό χαρακτήρα: «Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις» έλεγαν.
Είδαμε τα δάκρυα, το πρωί, από τον αρμόδιο Υπουργό Μεταφορών, τον κ. Καραμανλή. Και την παραίτησή του λίγες ώρες αργότερα. Τι να την κάνουμε, αλήθεια, τώρα την «πολιτική ευθιξία»; Τι να την κάνουν οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους; ΠΡΑΞΕΙΣ έπρεπε να κάνει και ο κ. Καραμανλής ΠΡΙΝ, όταν δεσμευόταν στη βουλή για την ασφάλεια των πολιτών στα τρένα. Του(ς) τα έλεγαν εκείνοι που γνώριζαν. Αλλά κυβέρνηση, ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ κώφευαν…
Η εικόνα του σιδηροδρομικού δικτύου, τα σοβαρά προβλήματα ασφαλείας, τους την είχε περιγράψει όταν παραιτήθηκε ο κ. Κατσιούλης, πρόεδρος της επιτροπής ETCS. Τι έκαναν από τότε; Τί-πο-τα. «Πάμε κι όπου βγει»…
Σήμερα θρήνος, παντού. Δεκάδες νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες. Μια χώρα τσακισμένη από τον πόνο.
Άνθρωποι που καταλαβαίνουν ότι από τύχη δεν ήταν εκείνοι στη θέση των νέων παιδιών που χάθηκαν, των οικογενειών που καταστράφηκαν.
Άνθρωποι που νοιώθουν ότι η Ελλάδα του «Πάμε κι όπου βγει» σκοτώνει τα παιδιά της και μετά κλαίει πάνω από τη σορό θεωρώντας ότι φταίνε άλλοι για το έγκλημά της. Γιατί εδώ δεν έχουμε δυστύχημα, αλλά ουσιαστικά μία ΜΑΖΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ με ΕΝΟΧΟΥΣ!
Το μόνο που σκέφτομαι τούτες τις ώρες -όταν μπορώ να σκεφτώ, όταν μπορώ να δω καθαρά μέσα απ’ τα δάκρυά μου, είναι τούτο: Φύγε παιδί μου από αυτή τη χώρα. Φύγε και πήγαινε να ζήσεις κάπου που θα σε σέβονται. Θα σέβονται τις σπουδές σου, τα όνειρά σου, τον αγώνα σου. Θα σέβονται τα χρήματα που θα πληρώνεις για φόρους και θα τα μετατρέπουν στις απαραίτητες υποδομές για τη ζωή σου.
Φύγε παιδί μου από εδώ και πήγαινε κάπου που δεν θα σε σκοτώνουν. Πήγαινε εκεί που η ζωή δεν αντιμετωπίζεται σα ρουλέτα του «Πάμε κι όπου βγει» αλλά με το σεβασμό που της αξίζει…
Εμείς εδώ είμαστε -αποδεδειγμένα πια- τόσο ανάξιοι ως κοινωνία, τόσο απαξιωμένοι από την εκάστοτε Πολιτεία, που δεν ξέρω αν και μετά από αυτή την εθνική τραγωδία θα αποδοθούν όλες οι ευθύνες. Αν θα ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ όλα ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ, πολιτικά και «επαγγελματικά», όπως τους πρέπει. Κι αν μπορούμε κάποια στιγμή να παραδώσουμε μια ζωή με ουσιαστική ασφάλεια στις επόμενες γενιές.
Είναι υποχρέωσή μας, ο καθένας από εκεί που μπορεί, να παλέψουμε για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Το οφείλουμε στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν τόσο άδικα, στο θρήνο των οικογενειών τους, στα δάκρυα κάθε Ελληνίδας μάνας, κάθε Έλληνα πατέρα…
Να πω το φόβο μου; Το «Πάμε κι όπου βγει» θαρρώ ότι τους περισσότερους «μεγάλους»-ισχυρούς θα τους βγάλει «λάδι». Μακάρι να κάνω λάθος…
Κείμενο του Βασίλη Βέργη στην ιστοσελίδα sdna.gr
