Η Νάξος, το μεγαλύτερο και πιο εύφορο νησί των Κυκλάδων, υπήρξε για αιώνες ένα παράδειγμα αυτάρκειας. Γη που γεννούσε σιτάρι, κρασί, ελιές, φρούτα, πατάτες — και πάνω απ’ όλα ανθρώπους που ήξεραν να ζουν με όσα τους έδινε η φύση. Σήμερα όμως, αυτή η γη σιγά-σιγά σιωπά.
Μια συγκινητική ανάρτηση του Βαγγέλη Πελέκη από τον Πύργο Μπαζαίου, έναν ιστορικό χώρο στην καρδιά της ενδοχώρας, φέρνει στο φως μια όψη της Νάξου που ολοένα και υποχωρεί: την αγροτική, αυθεντική, δημιουργική Νάξο.
«Ένας πύργος, ένα βλέμμα στο παρελθόν, μια κραυγή για το μέλλον», γράφει χαρακτηριστικά. Μέσα από τις καμάρες του Πύργου δεν φαίνονται μόνο τα χωράφια. Φαίνεται ολόκληρη η ταυτότητα του τόπου — μια γη που έθρεψε πολιτισμό και κοινότητες.
Όταν ο τουρισμός γίνεται μονοκαλλιέργεια
Με πίκρα και στοχασμό, η ματιά αυτή αγγίζει ένα από τα πιο κρίσιμα θέματα του τόπου: τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού. Όλο και περισσότερες εκτάσεις παραδίδονται στην άναρχη τουριστική ανάπτυξη. Κάμποι που παρήγαν τροφή, γνώση και κοινότητες, μετατρέπονται σε θέρετρα. Και κάπως έτσι, η Νάξος κινδυνεύει να γίνει ένα νησί που ζει μόνο για «τη σεζόν».
Κι όμως, όπως εύστοχα σημειώνει η ανάρτηση:
«Η σεζόν δεν αρκεί. Ούτε το νησί μπορεί να ζήσει μόνο με καλοκαίρι».
Ο τουρισμός δεν είναι κακός – αντιθέτως, είναι μια τεράστια ευκαιρία. Αλλά χρειάζεται σχέδιο. Πρέπει να γίνεται με σεβασμό στον τόπο, με προστασία της γης, και με διατήρηση του παραγωγικού χαρακτήρα του νησιού.
Πίσω από κάθε λιόδεντρο και κάθε ξερολιθιά
Η ανάρτηση του Β. Πελέκη δεν είναι μια απλή τουριστική εντύπωση. Είναι μια υπαρξιακή υπενθύμιση για το ποιοι είμαστε και πού πάμε. Και αφορά κάθε νησί, κάθε τόπο. Αν χαθεί η αγροτική Νάξος, χάνεται και η μνήμη, η συνέχεια και η προοπτική.
«Δεν ζούμε σε μουσείο», γράφει. Και έχει δίκιο. Ζούμε σε έναν τόπο που οφείλει να συνεχίσει να παράγει, να θρέφει και να εμπνέει.
Και συνεχίζει ο Βαγγέλης Πελέκης …
Ο Μάριος Βαζαίος είναι για μένα κάτι περισσότερο από συνοδοιπόρος. Είναι ένας άνθρωπος που επιμένει να ονειρεύεται με συνέπεια, να ακούει με καθαρότητα και να ενεργεί με ακεραιότητα. Οι συζητήσεις μας δεν ήταν ποτέ απλώς ανταλλαγές ιδεών, αλλά πράξεις δημιουργίας. Από εκείνες που μένουν και θεμελιώνουν σχέσεις ζωής.
Ελπίζω κάποια στιγμή να κάνουμε πράξη το όνειρο του Πλωτού Φεστιβάλ, όχι μόνο γιατί είναι ένα πολιτιστικό γεγονός με ουσία, αλλά γιατί μέσα από αυτό θα επιβεβαιώσουμε ξανά ότι τα νησιά δεν είναι απλώς τόποι — είναι γέφυρες. Και ότι ο πολιτισμός είναι ο ωραιότερος τρόπος να τις περάσουμε μαζί.
📍 Από τον Πύργο Μπαζαίου, η θέα δεν δείχνει μόνο το τοπίο — δείχνει την ευθύνη μας απέναντι σε αυτό. Καιρός να την αντικρίσουμε.
