Σκέψεις από την Υπατία μέσα από δύο γάμους που τους χωρίζουν χιλιάδες χρόνια και με αφορμή ένα φονικό… Θέτει δίλημμα (Κένταυροι ή Λαπίθες) και σημειώνει ” …εγώ λοιπόν ψάχνω να βρω τη λεβεντιά στο σήμερα. Σε τέτοιους γάμους με το Χάρο! Και δεν μπορώ. Γιατί εμείς σήμερα, οι απόγονοι… φοβούμαι καμιά φορά…είμαστε πιο πολύ Κένταυροι ακόμη… παρά Λαπίθες.
Λαπίθες ή Κένταυροι ;
Μου παίρνει ώρα πολύ να καταλάβω που είναι η λεβεντιά και η αντριγιά σε όλο αυτό. Ώρα πολύ…
Να δω μωρέ αν έχει λεβεντιά η βαρβαρότητα ή άμα χωρεί η βαρβαρότητα στη λεβεντιά! Και δε θα ησυχάσω αν δεν το βρω.
Κι επειδή δε θέλω να θίξω κανέναν απόγονο κανενός ένδοξου νησιού θα σας μιλήσω συμβολικά. Μέσα από δυό γάμους. Του βασιλιά των Λαπιθών Πειρίθοου και της γιαγιάς μου. Όχι καλέ! Δεν εννοώ ότι ο Πειρίθοος νυμφεύτηκε τη γιαγιά μου! Δύο ξεχωριστοί γάμοι γίνανε. Ο ένας στα μυθικά μας χρόνια κι ο άλλος…χτες. Ε έχουνε κοινά σημεία, τι να κάνω…
Το φονικό!
Δύο γάμοι με τόση αστρική απόσταση να τους χωρίζει. Κι όμως ολόιδιοι…
Στο φονικό… που κατέληξαν. Στο οποίο εγώ τώρα αναζητώ τη λεβεντιά και την αντριγιά που έλεγα. Την γυρεύγω δηλ. απεγνωσμένα όπως η Δήμητρα την Περσεφόνη. Με λυμένο το κεφαλομάντηλο και σέρνοντας το θρήνο…
Ο Πειρίθοος ήταν γιος του Ιξίονα και βασιλιάς των Λαπιθών. Των ένδοξων και αντρειωμένων πολεμιστών της Θεσσαλίας. Ενσαρκώνουν την έλλογη, ευγενή και εξημερωμένη δύναμη του ανθρώπου της εποχής εκείνης.
Ο Ευρυτίωνας ήταν ο αρχηγός των Κενταύρων που ήταν επίσης απόγονοι του Ιξίονα. Μια μέρα βλέπετε ο Ιξίονας ορέχτηκε την Ήρα και ο Δίας οργίστηκε πολύ και του έστειλε ένα νέφαλο που να της μοιάζει, τη Νεφέλη, και του γέννησε εκείνη τους Κενταύρους. Αλογόμορφοι και βάρβαροι. Γείτονες των Λαπιθών, αλλά άγριοι και ανεξημέρωτοι όπως μαρτυρούσε η μορφή τους. Φαίνεται ότι είχαν πολύ ζο (*) ακόμη μέσα τους. Και τους εχθρεύονταν πολύ, τους Λαπίθες, γιατί ήτανε κι αυτοί νόμιμοι κληρονόμοι του κοινού πατέρα τους.
Τη μέρα του γάμου του με την Ιπποδάμεια, ο Πειρίθοος θα καλέσει τους άγριους συγγενείς του, τους Κενταύρους, γιατί ήτανε φιλόξενος και τους ήθελε στη χαρά του. Την κόρη του Άδραστου έπαιρνε και είχε μεγάλη χαρά. Εκείνοι όμως θα πιούν πολύ και θα μεθύσουν. Θα αρχίσουν τότες να προκαλούν και να πειράζουν τις γυναίκες των Λαπιθών. Κι ήταν τόση η ανάρμοστη συμπεριφορά τους που στο τέλος θα αρπάξουν την Ιπποδάμεια από τα χέρια του γαμπρού. Το λες και παρεξήγηση αυτό…
Όπως έλεγε και η κόρη της γιαγιάς μου…η μάνα μου δηλ.… «όσα φέρνει μία ώρα δεν τα φέρνουν χίλιοι χρόνοι!». Και είναι η ώρα πολύ θαρρώ. Και ένα οργισμένο sec φτάνει για να γίνει το κακό.
Οι Λαπίθες θύμωσαν πολύ τότες με την κατάφωρη προσβολή και άρχισε μια φοβερή συμπλοκή μεταξύ τους. Γιατί η λεβεντιά και η αντριγιά δεν χώνεται και όταν πρέπει να υπερασπιστεί το δίκαιο θα βγάλει βαρβαρότητα. Νομίζω δε γίνεται αλλιώς. Έτσι οι ευγενείς Λαπίθες θα παλέψουν και θα νικήσουν τους άγριους Κενταύρους τη νύχτα εκείνη. Και θα κλείσουν μια για πάντα τις διαφορές τους. Όχι βέβαια χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Για την ακρίβεια πολλά ρουθούνια θα ανοίξουν…
Μια παρεξήγηση…μια νύφη…ένα βασίλειο…ένα μεθύσι. Ένα φονικό.
Πάμε τώρα στον άλλο γάμο. Της γιαγιάς μου. Βασικά καλεσμένη ήταν η γιαγιά μου σ ‘ αυτό το γάμο και όχι νύφη, για να πούμε την αλήθεια. Παντρεύγανε στο χωριό μια από της επτά αδερφάδες της. Δεν ξέρω και καλά να σας τα πω γιατί κανείς δε μιλούσε ποτέ στο σόι της μάνας μου γι’ αυτό…από σπόντα ό,τι έμαθα.
Μέθυσαν κάποιοι συγγενείς και πείραξαν τη νύφη. Μα τους Κενταύρους! Τι ομοιότης!
Ακολούθησε μεγάλο φονικό στο χωριό ανάμεσα στους Λαπίθες και τους Κενταύρους … τους μεν και τους δε ήθελα να πω…είχανε και τα όπλα στις τσέπες. Για να παίξουνε και να χαρούνε στο γάμο, μη θαρρείτε. Γι’ αυτό…
Μεγάλο φονικό! Το μισό χωριό ξεκληρίστηκε και το άλλο μισό παράτησε τα σπίθια και τις περιουσίες του και διέφυγε σε ένα άλλο, πολύ μακρινό, για να γλιτώσει τη βεντέτα. Εκεί όπου θα μεγαλώσω αργότερα εγώ για να ακούω καμιά φορά τούτη τη φρικτή ιστορία, την τραγωδία, από σπόντα. Καμιά φορά βλέπετε το έφερνε η κουβέντα και σηκωνότανε τότες λίγο το βαρύ πέπλο σιωπής που τη σκέπαζε.
Καμιά φορά η μάνα μου σαν ήθελε να καλαμπουρίσει ή να φοβερίσει κανένα, του ‘λέγε «εγώ είμαι απ’ τα Βορίζα». Ακόμη το λέει. Για να ανασύρει έτσι τη φρικτή μνήμη. Και να γελάσει τότες ο άλλος με το συνειρμό ή να φοβηθεί και να κάνει πίσω. Δεν είμαι σίγουρη όμως εάν ντρέπεται, η μάνα μου, γι’ αυτό το φονικό κληροδότημα ή αν περηφανεύεται. Κι ας ήταν Λαπίθας ο παππούς μου. Χύθηκε αίμα. Γι’ αυτό.
Αίμα που χύνεται για να ξεπλύνει. Την ντροπή. Είτε δικό σου είτε του άλλου. Σα να μην μπορεί παρά μόνο το αίμα να την ξεπλύνει.
Είναι βαριά η κληρονομιά ετούτη. Κι εγώ …αν και καλαμπουρίζω το ίδιο σαν τη μάνα μου- γονίδιο τι να κάνω…
«εγώ είμαι απ’ τα Βορίζα!!»
…εγώ λοιπόν ψάχνω να βρω τη λεβεντιά στο σήμερα. Σε τέτοιους γάμους με το Χάρο! Και δεν μπορώ. Γιατί εμείς σήμερα, οι απόγονοι… φοβούμαι καμιά φορά…είμαστε πιο πολύ Κένταυροι ακόμη… παρά Λαπίθες.
Κι είναι καιρός να βγάλουμε πια το ά-λογο, το ζο, από μέσα μας.
Γιατί δε ζούμε πια σ’ εκείνα τα μυθικά χρόνια, αλλά έτη φωτός μπροστά.
Υπατία
Υ. Γ. : Κάποτε ο γλύπτης Φειδίας θα διακοσμήσει τις 23 από τις 32 νότιες μετόπες του Παρθενώνα με σκηνές από την Κενταυρομαχία για να εκφράσει έτσι συμβολικά τη μεγάλη νίκη των Ελλήνων κατά των βαρβάρων…
(*) Ζώο
