Με την πανδημία να περνάει στη 2η φάση της και να χτυπάει την πόρτα των Κυκλάδων πιο δυνατά από ποτέ, καλό να είναι να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτά τα νησιά…
Λοιπόν τα πράγματα είναι απλά. Αφήνουμε στην άκρη τις ευγένειες.. Ότι ήταν να πούμε ευγενικά, κόσμια, τα είπαμε. Τα φωνάξαμε. Όμως, προφανώς δεν μαθαίνουμε. Η δεν θέλουμε να καταλάβουμε… Κάποια πράγματα είναι πιο σοβαρά απ’ ότι νομίζουμε… Ωραίο το παιχνιδάκι με τις θεωρίες συνομωσίες…
Όμως, υπάρχει κάτι που λέγεται … πραγματικότητα. Reality που λένε και στο χωριό μου. Και το κάνω όσο γίνεται πιο λιανά. Βράδυ Παρασκευής και την ώρα που ο Ολυμπιακός παίρνει τη νίκη με τρίποντο στην εκπνοή επί της Μακάμπι, σκάει μήνυμα στο κινητό «το ελικόπτερο είναι εδώ και ετοιμάζεται για διακομιδή γυναίκας που έχει διαγνωστεί με covid 19”…
Ποιος Ολυμπιακός. Βουρ για Αεροδρόμιο. Το ελικόπτερο είναι από τις 10 στο διάδρομο. Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ έχει φορτώσει τον κλωβό αρνητικής πίεσης και φεύγει γα το νοσοκομείο για την μεταφορά της ασθενούς σε μία διαδικασία που κρατάει σχεδόν τρεις ώρες… Και γύρω στις 1.30 τα ξημερώματα του Σαββάτου το αεροπλάνο φεύγει για την Αθήνα…
Κατανοητό; Δέκα περίπου συνάνθρωποί μας μέσα στη νύχτα έτρεχαν για να μεταφέρουν έναν άνθρωπο που αντιμετώπιζε πρόβλημα. Εχετε δει την αγωνία στο πρόσωπό τους όλο αυτό το διάστημα; Είναι μάθημα ζωής παιδιά….
Όσο κι εάν πιστεύουν ορισμένοι από εμάς ότι είναι ένα καλοστημένο θέατρο με ηθοποιούς και άλλα όμορφα, υπάρχει και αυτή η πραγματικότητα… Αυτή που βλέπεις μπροστά σου. Αυτή που σε κάνει να ανατριχιάζεις όταν ακούς τον ήχο του ελικοπτέρου να φεύγει…
Την ίδια σε αρκετά σημεία του νησιού (νωρίτερα από τις 1 το βράδυ) συνάνθρωποί μας διασκέδαζαν μετά μουσικής, χορεύοντας, τραγουδώντας και αφήνοντας στην άκρη τα όποια μέτρα προστασίας. Δικαίωμά τους είναι; Όχι δεν είναι..
Και δεν είναι γιατί όταν έγινε γνωστό ότι υπάρχει κρούσμα σε σχολείο, άρχισαν να λένε ποιος φταίει πως κόλλησαν τα παιδιά.. Που μόνο όταν χτυπάει τη πόρτα μας ο ιός αρχίζουμε να αντιδρούμε λες και έχουμε .. στίγμα και μας δείχνει η κοινωνία.
Η κοινωνία, μας έχει δείξει εδώ και καιρό. Από την εν γένει συμπεριφορά μας μετά τον Μάιο. Κερδίσαμε όλοι μαζί τα εύσημα όταν την Άνοιξη υπό την απειλή του .. βούρδουλα μείναμε στο σπίτι.
Το καλοκαίρι χαλαρώσαμε. Ε.. να ξεσκάσουμε και λίγο είπαμε. Και ξεχαστήκαμε. Είδαμε τι έγινε στην Πάρο… Ναι, μπορεί να είναι πολιτικό παιχνίδι ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για τον αριθμό των κρουσμάτων αλλά υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας όσον αφορά τα κρούσματα.
Τώρα το βλέπουμε στο νησί μας. Μόνο στις 15 πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου έχουμε σχεδόν ισάριθμα επιβεβαιωμένα κρούσματα. Και αυτό που ενοχλεί δεν είναι η απειλή του τοπικού lock down. Αυτό είναι άλλη ιστορία.
Αυτό που ενοχλεί είναι το γεγονός ότι δεν σεβόμαστε τους διπλανούς μας… Τους συνανθρώπους μας. Δεν μπορεί να είσαι καραντίνα ακόμη και ως στενή επαφή και να πίνεις καφέ σαν να μην συμβαίνει τίποτα….
Κάτσε δέκα μέρες σπίτι. Ναι . Έχει ήλιο. Είναι ωραίος καιρός. Και δεν μπορείς . Η δεν το πιστεύεις. Δικαίωμά σου ναι. Αλλά όχι εις βάρος στα δικά μου δικαιώματα. Εάν δεν σου αρέσει, απλά φύγε. Πήγαινε σε ένα βουνό και μείνει μόνος σου. Εδώ είσαι σε μία Πολιτεία που έχει κανόνες. Και πρέπει να τους σεβόμαστε όλοι… Είτε σου αρέσει, είτε όχι. Δημοκρατία λέγεται αυτό…
Η εξυπνάδα «εγώ δεν τα πιστεύω αυτά και δεν με νοιάζει» στην προκειμένη περίπτωση είναι καταστροφική. Όχι γι αυτόν που το ισχυρίζεται και το πιστεύει. Αλλά για τον συνάνθρωπό του… Πως θα νιώσει εάν γίνει η αιτία να κολλήσει μέλος της οικογένειάς του που ενδεχομένως ανήκει σε ευπαθή ομάδα; Τι θα πει τότε;
Ο κορωνοϊός είναι μία ισχυρή μορφή γρίπης, ας το πούμε απλά… Που όμως αυτή τη στιγμή χτυπάει όλες τις αδυναμίες του οργανισμού και δη το αναπνευστικό. Αυτό είναι ξεκάθαρο… Οπότε; Γιατί να γίνουμε εμείς οι αιτίες για να αρρωστήσει ένας συνάνθρωπός μας που ανήκει σ’ αυτό που λέμε ευπαθείς ομάδες;
Μένουμε σπίτι. Όχι γιατί μας το λέει ο … σερίφης Χαρδαλιάς.
Ακολουθούμε τα μέτρα προστασίας. Όχι, γιατί μας το λέει ο κακός Μητσοτάκης.
Μένουμε πιστοί στο υγειονομικό πρωτόκολλο γιατί πολύ απλά είμαστε μέλη ενός συνόλου. Μίας κοινωνίας. Και το κυριότερο; Γιατί σεβόμαστε τους γονείς μας, τους γείτονές μας..
Αφήστε για λίγο τις βόλτες εάν είστε σε καραντίνα.
Αφήστε για … αύριο τα πανηγύρια…
Για το καλό όλων μας
Για να μην ακούμε τον σκληρό ήχο του ελικοπτέρου που έρχεται να μεταφέρει έναν συνάνθρωπό μας μέσα σ αυτή την απάνθρωπη κάψουλα…
Γιατί μπορεί να είναι ο πατέρας μας… Η μητέρα μας… Ο αδελφός μας…
Και είναι άδικο να έχουμε εμείς την ευθύνη… Πολύ άδικο γι αυτούς… Όχι για εμάς. Γι αυτούς..
