Έχουν γεννηθεί σε ένα κόσμο νέας οικονομίας όπου βασιλεύει η παγκοσμιοποίηση και αυτό ανατρέπει όλα τα προηγούμενα μοντέλα ζωής και εργασίας.
Τα σημερινά παιδιά είναι μέλη νέων τύπων οικογενειών που επικρατεί «η συμμετοχική δημοκρατία». Κάποια από αυτά έχουν ζήσει «την ανασύσταση» της οικογένειας ή άλλου τύπου οικογένειας όπως η μονογονεϊκή , η γονεϊκή συμβίωση έξω από τα δεσμά του γάμου, να βρεθούν να συμβιώνουν με ετεροθαλή αδέλφια κ.λπ.
Η οικογένεια είναι μια φυσική ομάδα που μορφοποιείται και οργανώνεται σταδιακά μέσω δοκιμασιών, αλληλεπιδράσεων, επαναπροσδιορισμών και διορθωτικών κινήσεων. Η οικογένεια γίνεται «πρωτότυπη συστημική μονάδα» που λειτουργεί με νόμους και κανόνες που έχουν μια ιδιαίτερη λειτουργία σε αυτό το «σύστημα» και το διευκολύνουν να διατηρήσει την ομοιοστασία του, δηλαδή τη συνοχή, την ευελιξία και την εύρυθμη λειτουργία του.
Η οικογένεια λειτουργεί σαν ένα σύστημα που μπορεί να είναι κλειστό ή ανοιχτό. Οι μηχανισμοί ομοιοστασίας και οι ικανότητές του για προσαρμογή του εξασφαλίζουν μια σχετική ισορροπία. Αυτή η ισορροπία μεταβάλλεται με το χρόνο και ανάλογα με τις μεγάλες στιγμές της ζωής του καθενός (γέννηση, αναχώρηση, χωρισμός, σχολικές επιδόσεις, επαγγελματικός προσανατολισμός, διαφοροποιήσεις και μεταβολές) το σύστημα χρειάζεται να ορίσει εκ νέου το πλαίσιο λειτουργίας του και προπάντων την ομοιοστασία του. Σε τέτοιες περιπτώσεις η ισορροπία του συστήματος είναι λίγο-πολύ δύσκολο να επιτευχθεί ξανά.
Η οικογενειακή ζωή είναι περίπλοκη: το να ζεις ευτυχισμένα ως ζευγάρι δεν είναι προφανές. Ούτε είναι ιδιαίτερα εύκολο και απλό να διαπαιδαγωγήσει κανείς τα παιδιά του “σωστά”. Πράγματι, η ζωή σε μια πολυμελή οικογένεια φέρνει σε στενή επαφή πολύπλοκες προσωπικότητες: ο πατέρας και η μητέρα ενεργούν και αντιδρούν ανάλογα με τις προηγούμενες εμπειρίες τους που έχουν από τις πατρικές τους οικογένειες. Κάθε παιδί ενεργεί και αντιδρά ανάλογα με τη “θέση” του μέσα στην οικογένεια, τη δική του υποκειμενικότητα, που είναι διαφορετική από εκείνη των γονιών ή των αδελφών του. Καθένας ζει και εξελίσσεται με ψυχολογικά κριτήρια άγνωστα για τους άλλους.
Ο κόσμος μας «έφτιαξε» τους βαρβάρους του, που δεν αναμορφώνουν πια ούτε καταστρέφουν, αλλά φέρνουν μέσα τους την άρνηση κάθε κοινωνικής ζωής.
Επιλέξαμε τον βραχυπρόθεσμο ωφελισμό αφήνοντας τους νέους μας πολιτιστικά μετέωρους.
10 Σεπτεμβρίου : Παγκόσμια ημέρα κατά της αυτοκτονίας