Ανάρτηση από την Γαλήνη Μπαρδάνη για θέματα που αφορούν όχι μόνο την καθημερινότητα της Απειράνθου, αλλά το σύνολο της τοπικής κοινωνίας… Γιατί αναφέρει την έκφραση για την “κατσίκα του γείτονα”
“…. Αυτό το χωριό αξίζει να το επισκεφτεί όποιος πατάει το πόδι του στο νησί, αυτό το χωριό έπρεπε να διαφημίζεται από το λιμάνι αλλά δυστυχώς δεν συμφέρει κάποιους… Αυτά που ακούμε από τους επισκέπτες είναι πάρα πολλά ,πράγματα που είναι αστεία μα σε κάνουν να βράζεις από θυμό….”
Αυτό αναφέρει η Γαλήνη Μπαρδάνη σε χθεσινή της ανάρτηση στα social media και με αφορμή την πρόσφατη ανακοίνωση επιχειρηματιών της Απειράνθου… Μία ανακοίνωση που είχε ως στόχο να “ακουστεί” η φωνή τους και να εκθέσουν τα ζητήματα που δημιουργούνται από την έλευση μεγάλου Super Market στην Απείρανθο.., στην ορεινή Νάξο.
Τι μας λέει η κα Μπαρδάνη; ” Μήπως ήρθε η ώρα να πάρει ο καθένας την μπάλα του και να παίξουμε; Μήπως ν’ αρχίσει να μας νοιάζει ο γείτονας κι ο διπλανός μας; Μήπως, λέω μήπως να μας νοιάζει λίγο περισσότερο ο τόπος μας σαν σύνολο κι όχι μόνο όταν έχουμε προσωπικό συμφέρον; Ας σκεφτούμε γιατί ενώ το νησί βουλιάζει από κόσμο εμείς αυτό δεν το βλέπουμε.”
Αναλυτικά η ανάρτηση της Γαλήνης Μπαρδάνη με τ΄τλο “Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα ή να πάρουμε κι εμείς;”
Με αφορμή το κείμενο με τίτλο: ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ, μεσούσης της τουριστικής σεζόν κάνω κάποιες σκέψεις. Στέκομαι στην Νάξο των δύο ταχυτήτων. Δεν έχω κατάστημα στην Απείρανθο της Νάξου ,ζω όμως και εργάζομαι εκεί από επιλογή. Επίσης είμαι σύμβουλος του κοινοτικού της συμβουλίου και μέλος του πολιτιστικού της συλλόγου. Τα γράφω ολ’ αυτά για να καταλάβουμε πως βλέπω κι ακούω ‘’πράγματα’’.
Δυστυχώς η ορεινή Νάξος είναι ξεχασμένη. Είναι ξεχασμένη από τους ίδιους τους ορεινούς, πόσο μάλλον από τους πεδινούς. Κοιτάμε τα καλά και συμφέροντα και πράττουμε (οι περισσότεροι) κατά το πώς μας βολεύει. Δεν είναι δουλειά μου, λέμε, και κοιμόμαστε ήσυχοι. Το είπα στον αρμόδιο,λέμε, κι έφυγε από πάνω μου. Το μπαλάκι πάει κι έρχεται κι αλίμονο σ’ εκείνον που θα μείνει με το …μπαλάκι στα χέρια.
Μήπως ήρθε η ώρα να πάρει ο καθένας την μπάλα του και να παίξουμε; Μήπως ν’ αρχίσει να μας νοιάζει ο γείτονας κι ο διπλανός μας; Μήπως, λέω μήπως να μας νοιάζει λίγο περισσότερο ο τόπος μας σαν σύνολο κι όχι μόνο όταν έχουμε προσωπικό συμφέρον; Ας σκεφτούμε γιατί ενώ το νησί βουλιάζει από κόσμο εμείς αυτό δεν το βλέπουμε.
Το χωριό μας από μόνο του είναι στολίδι ,έχει τις υποδομές, τουλάχιστον το καλοκαίρι ,να φιλοξενήσει κόσμο ,κρεβάτια (δωμάτια εννοώ) και τραπεζοκαθίσματα να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Πέρα από τους καταστηματάρχες , έχει και υπαλλήλους , έτοιμους να διαχειριστούν κάθε λογής παραξενιά… Έχει πέντε μουσεία που άργησαν ν’ ανοίξουν…αλλά άνοιξαν. Μπορεί να μην έχει κάδους σκουπιδιών, δημόσιες τουαλέτες ,πάρκινγκ, γιατί άραγε; Μπορεί οι παραλίες του να μην έχουν ξαπλώστρες ,ακόμα, όμως έχουν το καλύτερο ντόνατ που έχεις φάει, τα πιο μαγευτικά κοκτέιλ και καπετάνιους που σε πάνε από τη Ρήνα , μέχρι το Κουφονήσι. Έχει ξωκλήσια που μαρτυρούν την ιστορία μας, βραβευμένες εκκλησιές που μπορεί να μην είναι ανοιχτές αλλά αξίζει η διαδρομή ,αν είσαι τυχερός θα πιείς μια ρακή και θα φας ένα μονο(γ)ύριστο… Εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη των Κυκλάδων , κι ας μην το ξέρετε, σ’ αυτό τον τόπο οι γυναίκες υφαίνουν ακόμη… Έχει τόσα κι άλλα τόσα, όλ’ αυτά που σε κάνουν αν έρθεις να ξανάρθεις . Όλα εκείνα που δεν περιγράφονται με λόγια ,είναι στον αέρα.
Αυτό το χωριό αξίζει να το επισκεφτεί όποιος πατάει το πόδι του στο νησί, αυτό το χωριό έπρεπε να διαφημίζεται από το λιμάνι αλλά δυστυχώς δεν συμφέρει κάποιους… Αυτά που ακούμε από τους επισκέπτες είναι πάρα πολλά ,πράγματα που είναι αστεία μα σε κάνουν να βράζεις από θυμό.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως για όλα τα πράγματα ,σε όλους τους τομείς ισχύει το αρχαίο ρητό: Η ισχύς εν τη ενώση. Η δύναμη των πολλών ,περισσότερες φωνές ενωμένες , σημαίνει δυνατότερες φωνές .Αυτό ίσχυε και θα ισχύει πάντα. Αν έχεις κότσια μπορείς ,αν όχι τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία.
