Στη Βουρβουριά της Νάξου, εκεί που ο άνεμος φέρνει τη μυρωδιά από το θυμίαμα και τα κυπαρίσσια, χτυπά κάθε χρόνο η καρδιά μιας παράδοσης που δεν ξεχνά. Την Τρίτη 8 Ιουλίου 2025, το μικρό χωριό τίμησε ξανά –όπως κάθε χρόνο– τον προστάτη του, Άγιο Μεγαλομάρτυρα Προκόπιο, σε μια λειτουργία που ήταν ταυτόχρονα πνευματική εμπειρία και πράξη συλλογικής μνήμης.
Ο Σεβασμιώτατος Καλλίνικος με σεμνότητα και φως
Ο Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος έφτασε στο χωριό τις πρώτες ώρες της ημέρας. Δεν ήταν απλώς επικεφαλής της Θείας Λειτουργίας. Ήταν παρών ως ποιμένας, ως ακροατής, ως συνοδοιπόρος των πιστών, με λόγο μειλίχιο, με παρουσία ουσιαστική. Στον Όρθρο, ευλόγησε τους άρτους που προσέφεραν οι κάτοικοι, ανθρώπινοι σαν δάκρυα, φτιαγμένοι με αγάπη.
Η Θεία Λειτουργία και τα χέρια που υψώθηκαν
Η Θεία Λειτουργία τελέστηκε σε κατάνυξη, με τη συμμετοχή του Πρωτοπρεσβύτερου π. Ιωάννη Μανιού, του Αρχιμανδρίτη Χρυσοστόμου Κοττάκη (ο οποίος κήρυξε τον θείο λόγο), καθώς και άλλων ιερέων και διακόνων από όλη τη Νάξο. Ήταν εκείνοι που κρατούν ζωντανό το νήμα της παράδοσης από γενιά σε γενιά. Οι ψάλτες συνόδευαν με τις φωνές τους, τα παιδιά σταυροκοπιόνταν, και οι παππούδες κοιτούσαν σιωπηλά – γιατί η πίστη δεν χρειάζεται πολλά λόγια.
Η λιτανεία που μοιάζει με επιστροφή στο παρελθόν
Μετά το πέρας της λειτουργίας, η Ιερά Εικόνα του Αγίου Προκοπίου υψώθηκε στα χέρια των πιστών και ακολούθησε λιτανεία στους δρόμους του χωριού. Όχι από έθιμο. Αλλά από ανάγκη καρδιάς. Για να ευλογήσει τα σπίτια, τις γειτονιές, τις ψυχές. Μια λιτανεία γεμάτη αναμνήσεις, όπου η νέα γενιά ακολουθεί την παλιά όχι γιατί «πρέπει», αλλά γιατί θέλει. Γιατί έτσι ο τόπος θυμάται και συνεχίζει.
Το χωριό που μένει ζωντανό στις γιορτές του
Η Βουρβουριά, ένας μικρός οικισμός με βαθιές ρίζες στο νησιωτικό πολιτισμό της Νάξου, δεν περιμένει μεγάλα φώτα. Δεν χρειάζεται προβολή. Έχει τον Άγιό της, τα καμπαναριά της, τη μνήμη και την ευλάβεια των ανθρώπων της. Αυτές οι στιγμές δεν μετριούνται με αριθμούς επισκεπτών, αλλά με το πόσες καρδιές χτυπούν στον ίδιο ρυθμό.
Γιατί αυτές οι μέρες δεν είναι απλές
Δεν είναι ένα «ακόμη» πανηγύρι. Είναι το πανηγύρι του χωριού. Είναι οι γιαγιάδες που έπλασαν άρτους, οι νέοι που κράτησαν τα εξαπτέρυγα, τα παιδιά που έμαθαν τι σημαίνει Άγιος Προκόπιος. Είναι το νήμα της πίστης και της κοινότητας, σε ένα νησί που ακόμη ξέρει να σταματά για να προσευχηθεί.
