Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Τριαδικό Θεό καί ζεῖ ὡς μέλος τῆς Ἑκκλησίας Του, ἀγωνιζόμενος μέ τά πνευματικά μέσα πού Ἐκείνη προσφέρει, δέν φοβᾶται οὔτε τόν διάβολο γιατί εἶναι ἰσχυρότερός του, οὔτε καί τόν θάνατο, διότι δέν εἶναι τό τέλος ἀλλά «ἡ μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα καί ἀνάπαυσις καί χαρά», γι΄ αὐτό καί ὅλοι μας πανηγυρικά ψάλλουμε «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν…».
Μέρος της ποιμαντορικής εγκυκλίου από τον Μητροπολίτη Παροναξίας κκ Καλλίνικο ενόψει του Αγίου Πάσχα… Κι απευθύνεται στα μέλη της Εκκλησίας σε Πάρο, Νάξο και Αντίπαρο.
Αναλυτικά η ποιμαντορική εγκύκλιος αναφέρει:
Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
Ζώντας ὅλοι μας μέσα στό γενικότερο βαρύ κλίμα ἀπό τό τραγικό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν πού συνέβη τήν πρώτη ἡμέρα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί στό ὁποῖο ἔχασαν τήν ζωή τους 57 ἀδελφοί μας, νεώτατοι στήν ἡλικία οἱ περισσότεροι, ἤδη φθάσαμε στήν πανευφρόσυνη ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πάσχα πού ἀποτελεῖ τήν κορυφαία ἔκφραση τῆς νίκης τοῦ Ἀναστηθέντος Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ ἐπί τοῦ θανάτου.
Καί ἔρχεται στόν νοῦ μου ἡ μεγαλειώδης καί συγκλονιστική ἀπάντηση τοῦ εὐλαβοῦς Κυπρίου Ἱερέως π. Χριστοδούλου στήν ἐρώτηση δημοσιογράφου τί θά ἔλεγε ἄν ἔβλεπε μπροστά του τόν 23χρονο γιό του Κυπριανό πού ἦταν ἀναμεσα στά θύματα: «Μά τί ἄλλο; Καλή Ἀνάσταση παιδί μου!». Τί μεγαλεῖο ψυχῆς! Οὔτε ἴχνος γογγυσμοῦ ἤ πικρίας! Ἀλλά καί πόση πίστη! Πίστη σέ ὅ,τι σπουδαιότερο μπορεῖ νά μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας! Πίστη στόν Ἀναστημένο Χριστό μας καί κατ΄ ἀκολουθίαν στήν κοινή μας Ἀνάσταση.
«Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν» εἶναι ἡ συνεχής ὁμολογία μας στό Σύμβολο τῆς πίστεως πού συχνά ἴσως τό ἐπαναλαμβάνουμε μέ τά χείλη μας ἀλλά συνήθως σπάνια μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας. Καί ὅμως! Ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Ἑκκλησίας μας σ΄ αυτή τήν μεγάλη ἀλήθεια στηρίζεται˙ στό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν·…» (Α΄ Κορ. 15, 17), διακηρύσσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἀλλά καί ἡ Ἀναστάσιμη ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μέ πόσο ἀριστοτεχνικό τρόπο συμπλέκει καί συνθέτει, τό γεγονός τῆς ἐπί τοῦ θανάτου νίκης τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ διά τῆς Ἀναστάσεως, μέ κορυφαῖο τόν ὑπέροχο παιάνα τῆς πίστεώς μας «Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τῆς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Μέ ἀπαράμιλλη λιτότητα καί μέ τόσο λίγες λέξεις περιγράφεται τό πιό συγκλονιστικό γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου πού χαρίζει στό πλάσμα Του τό μεγαλύτερο δῶρο: Τήν δική του ἀνάσταση!
Γι΄ αὐτό καί σέ λίγο ὅλοι μας, μαζί μέ τόν Ἱερό ὑμνωδό θά ψάλουμε: «Ἀναστάσεως ἡμέρα λαμπρυνθῶμεν Λαοί, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν, καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν, Χριστὸς ὁ Θεός, ἡμᾶς διεβίβασεν…».
Προσφιλέστατοι ἀδελφοί μου,
Ὁ Χριστός, ἡ ὄντως Ζωή, ἔρχεται καί διαλύει μέ τό Ἀνέσπερον Φῶς Του τό σκοτάδι τοῦ θανάτου, ἀφοῦ οὐσιαστικά συνέπεια τῆς ἐν νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ζωοποίηση τῶν νεκρῶν. Ὁ Χριστός μας μέ τόν θάνατό Του καί τήν Ἀνάστασή Του δέν ἐξαφάνισε οὔτε τόν θάνατο, οὔτε τόν διάβολο. Κατήργησε ὅμως τήν ἀπόλυτη κυριαρχία τους πάνω στόν ἄνθρωπο.
Σαφέστατα μᾶς βεβαιώνει ὁ ἴδιος Ἀπόστολος ὅτι ὁ Κύριός μας ἔγινε ἄμθρωπος, ἔπαθε, ἀπέθανε καί ἀνέστη «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ᾿ ἔστι τὸν διάβολον,» (Ἑβρ. 2, 14).
Θάνατος καί διάβολος εἶναι δηλαδή ἄρρηκτα συνδεδεμένοι. Καταργεῖται ὅμως ἡ παντοδυναμία τοῦ διαβόλου στόν θάνατο καί κατ΄ ἐπέκτασιν καί στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀπαλλάσεται ἀπό τόν ὑπερβολικό φόβο τοῦ θανάτου καί συγχρόνως καλεῖται νά ἀντιμετωπίσει ἕνα ἀνίσχυρο πλέον διάβολο, μέ πολύ περιορισμένη δύναμη. Ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στόν Τριαδικό Θεό καί ζεῖ ὡς μέλος τῆς Ἑκκλησίας Του, ἀγωνιζόμενος μέ τά πνευματικά μέσα πού Ἐκείνη προσφέρει, δέν φοβᾶται οὔτε τόν διάβολο γιατί εἶναι ἰσχυρότερός του, οὔτε καί τόν θάνατο, διότι δέν εἶναι τό τέλος ἀλλά «ἡ μετάστασις ἀπό τῶν λυπηροτέρων ἐπί τά χρηστότερα καί θυμηδέστερα καί ἀνάπαυσις καί χαρά», γι΄ αὐτό καί ὅλοι μας πανηγυρικά ψάλλουμε «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν…».
Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως, μάλιστα δέ πρός τούς ἀδελφούς μας τούς ἀσθενεῖς (ἰδιαιτέρως ὅσους ὑποφέρουν ἀπό ἐπώδυνες ἤ ἀνίατες άσθένειες) καθώς καί τούς δοκιμαζομένους ἀπό πένθος (ἰδιαιτέρως ὅσους ἔχασαν τούς ἀνθρώπους τους στά Τέμπη), τούς ἀποδήμους ἤ τούς ταξιδεύοντες στίς θάλασσες, τούς ἐγγύς καί μακράν καί τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ναξίους, Παρίους καί Ἀντιπαρίους, αὐτή ἡ γιορτή γιά τήν νέκρωση τοῦ θανάτου, γιά τήν κατάργηση τῆς παντοδυναμίας τοῦ διαβόλου, γιά τήν κυριαρχία τῆς Ὄντως Ζωῆς στόν κόσμο, νά μήν ἀποτελεῖ μόνο ἕνα ὡραῖο, παρήγορο καί ἐλπιδοφόρο στοιχεῖο αὐτῶν τῶν πασχαλίων ἡμερῶν, ἀλλά ἕνα βαθύ, ἐσωτερικό καί ἀδιάλειπτο βίωμα καί ἕνα τρόπο ζωῆς γιά ὅλους μας, ὥστε αὐτή ἡ ζωή νά ἔχει νόημα, προοπτική καί ἀτελεύτητη διάρκεια στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
