Σήμερα αποχαιρετούμε έναν ξεχωριστό άνθρωπο, έναν αληθινό επιστήμονα και φίλο, τον Μανώλη Μελισσηνό του Γεωργίου και της Κούλας. Ο Μανώλης έφυγε από κοντά μας, αλλά η ζωή του και η πορεία του αφήνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα.
Κείμενο του Μιχάλη Β. Μελισσηνού
Γεννημένος στη Χώρα Νάξου, ο Μανώλης ήταν από μικρός ένα παιδί με πάθος για τη μάθηση και φιλοδοξίες που δεν περιορίζονταν από τα σύνορα του τόπου μας. Αριστούχος μαθητής, παραστάτης στη σημαία, με σημαιοφόρο τον Στράτο Φουτακογλου στην εβδόμη τότε τάξη, στη ογδόη τάξη βρέθηκε στη Αθήνα για να κάνει φροντιστήριο στου Μανωλκίδη, εν όψει εισαγωγικών εξετάσεων στη Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στην οποία σχολή ήδη φοιτούσε ο αδελφός του Χρυσόστομος Μελισσηνός γνωστός Πνευμονολόγος. Όμως, ο Μανώλης δεν ήταν μόνο ένας ακαδημαϊκά ικανός άνθρωπος· ήταν δημιουργικός, ταλαντούχος και γεμάτος όνειρα.
Είχα την τύχη να μεγαλώσουμε μαζί, να περάσουμε στιγμές που θυμάμαι με νοσταλγία. Ήμουν δεκαπέντε μέρες μεγαλύτερός του, και, φυσικά, πάντα το υπογράμμιζα, απαιτώντας τον σεβασμό που η διαφορά ηλικίας μας “επέβαλλε”. Εκείνος γελούσε, με την υπομονή και τη σοφία που πάντα είχε.
Ο Μανώλης ολοκλήρωσε την Ιατρική Σχολή το 1970 και αμέσως ξεκίνησε την ειδικότητά του δίπλα στον διακεκριμένο χειρουργό Οικονόμου, στην Πολυκλινική Αθηνών. Ωστόσο, η ζωή του άλλαξε ριζικά με την υποχρεωτική στράτευση κατά την περίοδο της χούντας. Παρουσιάστηκε στην Άραξο και, παρά την ιδιότητά του ως πτυχιούχος γιατρός, τοποθετήθηκε ως σμηνίτης-ταμίας. Στην Τανάγρα, όπου υπηρέτησε για 28 μήνες, περνούσε τις ημέρες του κάνοντας σκοπιές και περιπολίες στο αεροδρόμιο.
Παρά τις αντιξοότητες, δεν έχασε ποτέ την αγάπη του για τη δημιουργικότητα. Η ζωγραφική ήταν μια από τις μεγάλες του παρηγοριές, και δημιούργησε αρκετούς πίνακες με ακουαρέλες και λάδια, συχνά με την παρέα του Γιάννη Φρατζέσκου και του Κωστάκη Μαθιάσου. Αυτή η καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε να συμμετάσχει σε έναν παγκόσμιο διαγωνισμό για φοιτητές Ιατρικής, που ζητούσε προτάσεις για τη σφραγίδα του Συλλόγου τους. Η ιδέα του, δύο ημισφαίρια της γης ενωμένα από το φίδι και τη μορφή του Ιπποκράτη, κέρδισε το πρώτο βραβείο. Μαζί με την αναγνώριση, ήρθε και μια υποτροφία για σπουδές στην Αμερική.
Σε μια σπάνια κίνηση, το καθεστώς της χούντας του επέτρεψε να διακόψει προσωρινά τη θητεία του, δίνοντάς του την ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του προς την επιστημονική κορυφή, που θα τον έκανε παγκοσμίως γνωστό.
Ως πλαστικός χειρουργός στο Χιούστον του Τέξας, αφιερώθηκε όχι στην κοσμητική, αλλά στην αποκατάσταση τραυμάτων, μεταμοσχεύσεων και εγκαυμάτων. Χειρουργούσε πάντα με μικροσκόπιο Την κλινική του μέσα στο Νοσοκομείο την ονόμασε «Τραύμα» Η δεξιοτεχνία του, η εξειδίκευσή του στη μικροχειρουργική και η ανθρωπιά του έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο.
Θυμάμαι ακόμα μια από τις εφευρέσεις του, που με εντυπωσίασε: σε εργατικά ατυχήματα, όπου συχνά χανόταν ο αντίχειρας, κατάφερνε να μεταφέρει το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού στο χέρι, αποκαθιστώντας τη λειτουργικότητα. Όταν τον ρώτησα, γελώντας, αν το χέρι μύριζε “ποδαρίλα”, γέλασε με τον δικό του αυθεντικό τρόπο και μου απάντησε: “Όχι, αλλά με έβαλες σε σκέψεις!”
Παρά την τεράστια επιτυχία του, ο Μανώλης παρέμεινε άνθρωπος ταπεινός, ένας γιατρός που πρόσφερε απλόχερα τις υπηρεσίες του, χωρίς ποτέ να ζητά ανταλλάγματα. Ακόμα και όταν η ζωή τον κράτησε μακριά από τη Νάξο, η καρδιά του ήταν πάντα εδώ. Η οικογένειά του, η σύζυγός του Αντριάν και τα παιδιά του, η Ντομινίκ και ο Γιώργος, διατήρησαν ζωντανή αυτή τη σύνδεση, επισκεπτόμενοι το νησί και τη χώρα μας συχνά.
Η τελευταία μας συνάντηση έγινε πριν λίγα χρόνια, όταν ήρθε για το μνημόσυνο του αδελφού του. Παρά τις λίγες μέρες, ήταν ο ίδιος Μανώλης που γνώριζα από πάντα: χαμογελαστός, ζεστός, γεμάτος ενδιαφέρον για όλους.
Μανώλη, ήσουν φίλος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, οικογενειάρχης, αλλά πάνω απ’ όλα άνθρωπος με ήθος και γενναιοδωρία. Η απουσία σου θα είναι μεγάλη, αλλά η κληρονομιά σου, τόσο ως γιατρός όσο και ως άνθρωπος, θα ζει για πάντα.
Αιωνία σου η μνήμη, φίλε μου. Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου δίδαξες, με τα λόγια και το παράδειγμά σου. Θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη.
