Η δική μου Νάξος δεν είναι καλοκαιρινός προορισμός. Δεν είναι κάρτ ποστάλ, ούτε σκηνικό για φωτογραφίες. Δεν είναι ένα “εκεί” που επιστρέφω. Είναι το “εδώ” μου. Είναι ο τόπος που ζω. Που υπάρχω. Που ανασαίνω κάθε μέρα. Δεν έχω δεύτερη πατρίδα, ούτε εναλλακτική η Νάξος είναι το σπίτι μου, το χώμα μου, η καρδιά μου.
Κείμενο – Φωτογραφίες: Στέλλα Νικολάκη
Ζω εδώ. Ζω μόνο εδώ. Με τις εποχές της, τα φώτα της, τις σκιές της. Με τα ήσυχα πρωινά του χειμώνα και τα ζωηρά βράδια του καλοκαιριού. Με τις μυρωδιές της θάλασσας και του φούρνου, με τις κουβέντες στην πλατεία, με τα βλέμματα των ανθρώπων που δεν λένε πολλά αλλά σου λένε όλα. Εδώ είναι ο κόσμος μου.
Η Βίβλος και η Κωμιακή – αυτά είναι τα δυο χωριά που με κρατούν. Το ένα με το χέρι της μητέρας, το άλλο με τη φωνή του πατέρα. Δυο διαφορετικοί κόσμοι, που όμως είναι δεμένοι μέσα μου σαν ένα. Στη Βίβλο μεγάλωσα με γέλια και παιχνίδια, με παιδικές παρέες στους δρόμους, με τις γιαγιάδες να κάθονται στις αυλές και να μας χαμογελούν. Εκεί οι μυρωδιές του μεσημεριανού μοσχοβολούσαν στις γειτονιές, και τα καλοκαιρινά βράδια έμοιαζαν ατέλειωτα.
Και στην Κωμιακή, τι να πρωτοπώ… Το χωριό αυτό είναι άλλης πάστας. Περήφανο, αυθεντικό, με ανθρώπους που κουβαλούν την ιστορία στα μάτια τους. Εκεί έζησα τις πιο όμορφες βραδιές τις αυθόρμητες βεγγέρες, τα γλέντια που ξεκινούσαν απ’ το τίποτα, μια παρέα, ένα βιολί με ένα λαούτο, και πριν το καταλάβεις, γινόταν πανηγύρι. Εκεί ένιωσα τι σημαίνει “κοινοί ρυθμοί”, τι σημαίνει να χορεύεις και να γελάς όχι για να εντυπωσιάσεις, αλλά γιατί η ψυχή σου δεν αντέχει άλλο να κρατάει μέσα της τη χαρά.
Και καθώς περνούν τα χρόνια, η σχέση μου με τη Νάξο βαθαίνει. Δεν είναι πια μόνο το νησί που αγαπώ είναι το νησί που μου μαθαίνει, που με γαλουχεί καθημερινά. Με τις ομορφιές και τις δυσκολίες του, με τη μοναξιά και την πληρότητα του. Την αγαπώ γιατί μου δίνει χώρο. Γιατί εδώ ξέρω ποια είμαι. Γιατί εδώ μπορώ να είμαι απλά… εγώ.
Η δική μου Νάξος δεν είναι ένα μέρος που κάποτε θα φύγω. Είναι το μέρος που με διάλεξε και το διάλεξα κι εγώ. Και κάθε μέρα, λέω από μέσα μου: “Τι ευτυχία που ζω εδώ. Που ζω μόνο εδώ.”
Όταν πιάνεις το στυλό και γράφεις ένα κείμενο για την δική μου Νάξο !!!
