Εάν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που τονίζει τον χαρακτήρα του Έλληνα είναι τα πανηγύρια. Είναι ένας ξεχωριστός τρόπος για να γιορτάζουν, είτε την ονομαστική εορτή είτε την γενέθλιο ημέρα ή ακόμη και ένα όμορφο γεγονός.. Με δεδομένο ότι σε κάθε σχεδόν γωνιά της Ελλάδας και δη της νησιωτικής, υπάρχουν εκατοντάδες εκκλησίες, όπως είναι κατανοητό κάθε ημέρα είναι και γιορτή. Κάτι που ξετρελαίνει τους επισκέπτες. Ακόμη και τους ίδιους τους Έλληνες…
Οπότε το γεγονός ότι την προσεχή Τρίτη 21 Μαΐου γιορτάζει η Εκκλησία τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, είναι δεδομένο ότι σε αρκετές περιοχές – όχι μόνο της Νάξου- θα γιορτάζουν… Εμείς όμως θα πάμε στην ορεινή Νάξο και δη στην Κωμιακή. Εκεί όπου με την αρωγή του Συλλόγου Γυναικών Κωμιακής και του Πνευματικού Κέντρου Κορωνίδας (σ.σ. και όλων των κατοίκων) θα αναβιώσει το πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου (και Ελένης)…
Οπως διαβάζουμε στην σχετική ανάρτηση
“Ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια της Κωμιακής ήταν και είναι το πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου. Το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου βρίσκεται στην είσοδο του χωριού σε ένα μοναδικό περιβάλλον από πλατάνια, οπωροφόρα δέντρα, ανθισμένες ασπαρθιές, τρικοκιές, ασφονταμιές και τρεχούμενα νερά. Η θέα από τον αυλόγυρο του ξωκλησιού μοναδική: απέναντι το χωριό περικυκλωμένο από χιλιάδες ασπαρθιές, γύρω τα βουνά στην πιο όμορφη εποχή τους και αγνάντια το Αιγαίο Πέλαγος με τα νησιά του.
Το εκκλησάκι χρονολογείται από τα βυζαντινά χρόνια. Είναι δίκλιτος ναός, το ένα μέρος του είναι αφιερωμένο στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη και το άλλο στην Παναγία Ζωοδόχο Πηγή. Ο ναός ήταν εγκαταλελειμμένος και ανακαινίσθηκε στο μέσο του 19ου αιώνα και τότε πολλά στοιχεία του ναού, δυστυχώς, καταστράφηκαν.
Με την ανακαίνιση αυτή στρώθηκε το δάπεδο με μαρμαρόπλακες και από τότε, γράφει ο Γ. Μαστορόπουλος (γ΄ τόμος Κωμιακή, σελ. 73 του Ν. Λεβογιάννη), καθιερώθηκε το πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου, το οποίο λόγω της εποχής, του θελκτικού τοπίου, των πολλών εορταζόντων και της απουσίας ομώνυμου ναού στην ορεινή Νάξο πήρε μεγάλες διαστάσεις.
Όλοι έχουν ακούσει ή έχουν ζήσει τις μεγάλες στιγμές του. Τότε που το πανηγύρι γινόταν από τους καφετζήδες του χωριού, έπαιζαν τρία ή τέσσερα τακίμια και οι πανηγυριώτες Κωμιακίτες και κάτοικοι από τα γύρω χωριά χόρευαν στο πλάτωμα κάτω από τα τέσσερα αιωνόβια πλατάνια αμέσως μετά την πρωινή λειτουργία.
Στα χρόνια μας πολλά άλλαξαν, αλλά η θέα από τον περίβολο του ξωκλησιού είναι εξ ίσου μαγευτική, η θεία λειτουργία το ίδιο κατανυκτική και το πανηγύρι ξεχωριστό.
Μετά τη λειτουργία, το κρέας και τα μακαρόνια από το χαρανί του Βασίλη Φραγκουλόπουλου, τα ντόπια τυριά, οι όμορφοι μεζέδες, το κωμιακίτικο κρασί, τα τραγούδια και ο χορός ευφραίνουν την καρδιά κάθε πανηγυριώτη!”
Άλλωστε κανένα πανηγύρι δεν γίνεται ή δεν έχει επιτυχία χωρίς τους κατοίκους που είναι και οι οικοδεσπότες…
