Τρίτη 24 Ιουνίου 2025. Το απόγευμα, η καμπάνα της Θεοσκέπαστης στην Κωμιακή, εκεί στα ορεινά της Νάξου, χτύπησε βαριά. Μια ακόμα ψυχή, ένας ακόμα χωριανός, πήρε τον δρόμο για το μεγάλο ταξίδι. Η Κωμιακή έγινε φτωχότερη, πιο ήσυχη. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου Χωριανόπουλος, ο δικός μας “Κρινακογιώργης”, δεν είναι πια εδώ.
Έφυγε πλήρης ημερών. Μα η απουσία του είναι ηχηρή, γιατί ήταν παρών. Για χρόνια. Παντού.
Στις Ροδινές, δίπλα στον φούρνο και στη Θεοσκέπαστη. Με τη Σούσα του – τη γυναίκα της ζωής του, την Κα Σοφία – στο πλευρό, πορεύτηκαν μια ζωή. Δεν τους δόθηκε η χαρά παιδιών, αλλά η παρουσία τους αρκούσε να φωτίζει την αυλή, τη γειτονιά, το καφενείο.
Ο Γιώργης δεν ήταν απλώς ταξιτζής. Ήταν ο άνθρωπος που ένωνε το χωριό με τον έξω κόσμο. Σε εποχές που το λεωφορείο είχε αυστηρά ωράρια, κι ο κόσμος ταξίδευε δύσκολα, εκείνος ήταν εκεί – πιστός στο τιμόνι, με τη Μερσεντές πετρελαίου που έφερε πρώτος στο νησί.
Και όταν τα πλοία έφταναν αργά, εκείνος περίμενε. Πάντα. Για να γυρίσει τους ξενιτεμένους πίσω στο χώμα που τους γέννησε.
Όμως, ο Γιώργης ήταν και κυνηγός. Από τους παλιούς, με σημάδι γερό και μάτι καθαρό. Δεν υπήρχε χιονιάς που να μην έφερνε λαγούς για όλη την παρέα. Έτσι ήταν η ζωή τότε – λιτή, μα γεμάτη από το μοίρασμα.
Με τον καιρό άφησε το ταξί, αλλά δεν άφησε το χωριό. Στο περιβόλι, στο αμπέλι, στο καφενείο το βράδυ, στην εκκλησία την Κυριακή – πάντα δίπλα στο Δεσποτικό, όπως του άξιζε. Δυνατός μέχρι τέλους, όπως ακριβώς έζησε.
Ο Γιώργης δεν ήταν απλώς ένας κάτοικος. Ήταν κομμάτι της ψυχής του τόπου. Από αυτούς που δεν λένε πολλά, αλλά γράφουν ιστορία σιωπηλά.
Και αυτή η ιστορία τελειώνει Θεοσκέπαστη Εκεί που η ζωή του άρχισε, θα πουν το τελευταίο αντίο.
Καλό σου ταξίδι, Κρινακογιώργη.
Σ’ ευχαριστούμε για όσα ήσουν.
Η Κωμιακή δεν σε ξεχνά.
Ευχαριστούμε τον Γιώργο Κρητικό (Giorgos Komiaki) για την ενημέρωση
