Νάξος – Αγερσανί: “Εφυγε” από τη ζωή ο Γιάννης “Αμερικάνος” Μαργαρίτης

Στο άκουσμα της είδησης ότι έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Μαργαρίτης ή “Μπαρμπούνης” ή “Αμερικανός” η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα γιατί πολύ απλά είχα την αίσθηση ότι το προσωνύμιό του ήταν … φωτογράφος. Λόγω του πάθους που είχε με τη φωτογραφία. Οι περισσότεροι όμως τον θυμούνται για την ιδιαίτερη σχέση που είχε με την παράδοση και αποτέλεσε για πολλά χρόνια την ψυχή πίσω από τους κορδελάτους του Αγίου Αρσενίου…

Σήμερα, Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου έγινε γνωστό ότι σε ηλικία 91 ετών έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Μαργαρίτης. Γεννημένος την 8η Μαϊου 1934 έζησε μία γεμάτη ζωή μέσα από τον φωτογραφικό φακό “αιχμαλωτίζοντας” στιγμές που του έκαναν εντύπωση. Το προσωνύμιο “Αμερικανός” προφανώς είχε σχέση με κάποιο ταξίδι του πατέρα του στην Αμερική, ενώ τόσο ο ίδιος όσο και η αδελφή του ήταν μόνοι στη ζωή. Τα τελευταία του χρόνια ζούσε στις Μέλανες…

Η εξόδιος ακολουθία θα πραγματοποιηθεί αύριο Τρίτη 25 Φεβρουαρίου και στις 3 το μεσημέρι στον Αγιο Σπυρίδωνα στο Αγερσανί, το χωριό που τίμησε με τη δράση του όλα αυτά τα χρόνια.

Να σημειώσουμε ότι είχε ιδιαίτερη σχέση με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, ο οποίος και είχε προλογίσει το βιβλίο “Το χαμόγελο της Αριάδνης”..

Ανάμεσα στα άλλα είχε γράψει ο κορυφαίος σύγχρονος συγγραφέας “. . . Αν ερωτηθώ τι βρίσκω και εκτιμώ σ` αυτές, θα απαντήσω: τη συνομιλία του φίλου μου με τα στοιχεία της περιπλάνησης στην πολύμορφη και αδιάλειπτα εκφραστική φύση του νησιού, με πανταχού παρόντα τον παμψυχισμό που ελκύει,

τον παμψυχισμό που μετουσιώνει τη σχέση του Γιάννη Μαργαρίτη με τα φυσικά όντα και φαινόμενα φύσης, με τα φυσικά φαινόμενα και γιγνόμενα, και τους προκύπτοντες στοχασμούς από την (και ιερή θα την έλεγα) σχέση μαζί τους”.

Ο Πέτρος Αξαόπουλος έγραψε μερικές σκέψεις για την πορεία του Γιάννη Μαργαρίτη στο χρόνο…

“Δεν θα ξαναδούμε τον Γιάννη Β. Μαργαρίτη με την φωτογραφική μηχανή του να περιμένει για να φωτογραφίσει ένα Χωραϊτη ή ένα αγαπημένο του τοπίο από τη Νάξο.

Μεγαλωμένος στο Κάστρο και στην παλιά χώρα έζησε τα χρόνια της προτουριστικής Νάξου, ενώ με την ανεξέλεγκτη αύξηση του τουρισμού εγκαθίσταται στο Αγερσανί. Λάτρης της ασπρόμαυρης φωτογραφίας αλλά και της κλασικής μουσικής δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για την ποιότητα στις φωτογραφικές και μουσικές επιλογές του και όχι μόνο.

Θυμάμαι παλιά να αφιερώνω αρκετό χρόνο σε καταστήματα δίσκων προκειμένου να ‘βρώ για παράδειγμα, τους υποβλητικούς “Εσπερινούς” του Ραχμάνινοφ, τους οποίους ήθελε με την εκτέλεση της Εθνικής χορωδίας της Ρωσίας υπό την διεύθυνση του Βίκτορ Ποπόφ, ή το αγαπημένο του μπαλέτο της “Ζιζέλ” με το Εθνικό μπαλέτο της Κούβας και χορογράφο την Αλίσια Αλόνσο.

Γραμμένος συνδρομητής στο Μέγαρο μουσικής, διάλεγε τις παραστάσεις που τον ενδιέφεραν και πήγαινε στην Αθήνα προκειμένου να τις παρακολουθήσει.

Το 2015 εκδίδει το βιβλίο του “Το Χαμόγελο της Αριάδνης ” με φωτογραφικό υλικό και υπομνήματα από την κ. Χ. Μπαλτογιάννη, διευθύντρια Βυζαντινού Μουσείου και τον αείμνηστο φιλόλογο Δ. Βενιέρη.

Στην παρουσίασή του βιβλίου του, που έγινε στο αμφιθέατρο του Δημαρχείου της Νάξου, μεταξύ άλλων είπε ότι “Προσπαθώ να κάνω μια φωτογραφία να μη φωνάζει για να την ακούσεις αλλά να μιλάει για να την προσέξεις ”.

Τα τελευταία χρόνια, λόγω μείωσης της όρασής του ενδιαφερόταν μόνο για ηχοβιβλία αξιόλογου περιεχομένου.

Τέλος, το ενδιαφέρον του για την τεχνολογία ήταν αμείωτο καθώς και η αγάπη του για μάθηση.

Καλό σου ταξίδι, αγαπητέ φίλε Γιάννη”.

Ευχαριστούμε τον Σπύρο Καραμπάτση για την κεντρική φωτογραφία