Πρώτη Ιανουαρίου 2025 και στη σελίδα της Ιεράς Μητρόπολεως Παροναξίας έχουμε την ανάρτηση του πρωτοχρονιάτικου μηνύματος του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη κκ Καλλινίκου όπου το βασικό θέμα είναι ο χρόνος και η σωστή διαχείρισή του…
Πρός
Τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παροναξίας
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἀποχωρεῖ ἕνα ἔτος, παίρνοντας μαζί του τὴ μνήμη πολλῶν ἐμπειριῶν, θετικῶν καὶ ἀρνητικῶν, καὶ ἕνα νέο ἔτος ἀνατέλλει ἀναδεύοντας τὶς ἐλπίδες, τὶς προσδοκίες ἀλλὰ καὶ τοὺς φόβους μας. Τοῦτο εἶναι μιὰ ἀφορμὴ ὄχι μόνο νὰ εὐχηθοῦμε ἀλλὰ πρωτίστως νὰ φιλοσοφήσουμε πάνω στὴν ἀξία καὶ σημασία τοῦ χρόνου, καὶ ἀκριβέστερα, τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας, ὥστε νὰ δοῦμε σοβαρὰ μὲ ποιὸν τρόπο μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἀληθινὰ νόημα.
Ὁ χρόνος εἶναι παράγοντας καὶ μετρητὴς φθορᾶς, ἀλλὰ κυρίως εἶναι δῶρο, ἀφοῦ ἡ ζωή μας εἶναι ἡ κίνησή μας μέσα στὸν χρόνο. Κάθε αὐγὴ ποὺ μᾶς ἐνθαρρύνει, κάθε νύχτα ποὺ μᾶς ξεκουράζει, κάθε στιγμὴ ποὺ μᾶς προσφέρεται, δὲν εἶναι δεδομένα καὶ αὐτονόητα, εἶναι δῶρα ἀνεκτίμητα. Γιὰ ποιόν σκοπό, ὅμως; Ἐὰν ἀγνοοῦμε τὸν λόγο καὶ τὸν σκοπὸ τοῦ χρόνου, τότε δὲν γνωρίζουμε τὶ νὰ κάνουμε μὲ τὸ δῶρο ποὺ μᾶς χαρίζεται. Ἔτσι ξοδεύουμε τὴ ζωή μας σὲ ἐπιφανειακὲς δράσεις, ἐπενδύοντας στὰ φθαρτὰ καὶ σαλευόμενα, αὐτὰ ποὺ καταστρέφει ἡ σκουριὰ καὶ ἁρπάζει ὁ κλέφτης, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τελικῶς ἡ ἀπογοήτευση καὶ διάψευση, ἀφοῦ ἡ τελευταία ἡμέρα ἔρχεται ἐπίσης σὰν κλέφτης νὰ ἀκυρώσει τὰ ἔργα μας.
Ὅμως, τὸ νόημα τῆς ζωῆς δὲν βρίσκεται στὶς ἐπενδύσεις ποὺ προσδοκοῦμε νὰ καρποφορήσουν στὸ μέλλον. Εἶναι κρυμμένο στὸ παρόν, σὲ κάθε στιγμή ποὺ κρύβει ἕνα ἀπέραντο βάθος. Καὶ εἶναι παράδοξο ὅτι ἐνῶ ἡ ζωή μας εἶναι μικρὴ καὶ περιορισμένη, ἄπειρος εἶναι ἐντός μας ὁ πόθος τῆς αἰωνιότητας. Δὲν μπορεῖ, λοιπὀν, νὰ ἔχει νόημα ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας ἂν δὲν συνδέεται μὲ τὴν αἰωνιότητα. Καὶ αἰωνιότητα δὲν εἶναι ἡ ἀπέραντη ἐπιμήκυνση τῆς ἐπίγειας ζωῆς, τὴν ὁποία προσπαθεῖ νὰ κατορθώσει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μέσω τῆς ἐπιστήμης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ὁ ἦν, ὁ ὤν καὶ ὁ ἐρχόμενος», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ ἦταν πάντα, ποὺ εἶναι πάντα καὶ θὰ ἔρθει, τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος καὶ ὁ σκοπὸς τῆς ἱστορίας. Ἐὰν ὁ χρόνος μας δὲν συνδέεται μὲ τὸν Χριστό, τότε τὸ δῶρο μεταβάλλεται σὲ κλέφτη ποὺ μᾶς κλέβει τὴ ζωή, μεταβάλλεται σὲ σκληρὸ μετρητὴ τῆς φθορᾶς. Πράγματι, χάνουμε τὸν λόγο καὶ τὸν σκοπὸ τοῦ χρόνου ἂν δὲν βλέπουμε τὸ πρόσωπο ποὺ μᾶς τὸν χαρίζει, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος καὶ τὰ μετὰ τὸ τέλος. Ἐκεῖνος διαπερνᾶ φιλάνθρωπα κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖνος, ἂν θέλουμε, θεραπεύει τὸ παρελθόν μας, ἁγιάζει τὸ παρόν, φωτίζει τὸ μέλλον καὶ μεταμορφώνει τὴν ὕπαρξή μας. Μέσα στὴ φωτεινὴ παρουσία Του τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος γίνονται ἀφορμὴ αὐτογνωσίας και σοφίας, τὸ παρὸν γίνεται εὔφορη γῆ γιὰ νὰ σπείρουμε τὴν αἰωνιότητα, καὶ τὸ μέλλον δὲν εἶναι πλέον ἀπειλητικό, διότι ἡ ζωή μας εἶναι κρυμμένη στὴν ἄφθαρτη ζωή Του. Ἔτσι, ὁ χρόνος παύει νὰ εἶναι ἁπλῶς μιὰ φευγαλέα ροὴ στιγμῶν καὶ γίνεται δοχεῖο ἀνεσπέρου φωτός. Διότι τὸν κατανοοῦμε καὶ τὸν βιώνουμε ὡς δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς καλεῖ σὲ κοινωνία.
Ἡ σωστὴ τοποθέτησή μας άπέναντι στὴ ζωὴ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία ποὺ δίνουμε στὸν χρόνο καὶ ἀπὸ τὴ θέλησή μας νὰ τὸν ἀξιοποιήσουμε. Ἐὰν τὸν σκοτώνουμε, βλάπτουμε τὴν ὕπαρξή μας στὴν αἰωνιότητα. Ἐὰν τὸν ἁγιάζουμε μὲ πίστη, ἀγάπη καὶ ἐλπίδα, τότε ὁλόκληρη ἡ ζωή μας θὰ εἶναι πρόγευση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Στὴν προοπτικὴ αὐτή, ἡ χαρὰ καὶ ὁ πόνος, οἱ ἐπιτυχίες καὶ ἀποτυχίες, γίνονται μέσα γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσή μας καὶ καταξίωση τῆς ἀνθρωπινότητάς μας. Δὲν λυπούμεθα γι’ αὐτὸ ποὺ ἔφυγε, διότι τίποτε δὲν πάει χαμένο, οὔτε ἀγωνιοῦμε γι’ αὐτὸ ποὺ ἔρχεται, διότι ὁ Χριστὸς οἰκονομεῖ τὴ σωτηρία μας ὡς ἀληθινὸς Κύριος τῆς ἱστορίας. Σημασία ἔχει νὰ κατανοήσουμε ὅτι ἡ εἴσοδος ἑνὸς καινούργιου χρόνου, μιᾶς καινούργιας ἡμέρας, καὶ κάθε στιγμή, εἶναι ἕνα ἀνεκτίμητο δῶρο ποὺ λειτουργεῖ ὡς ἀφορμὴ διαλόγου καὶ κοινωνίας μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅλη ἡ ζωή μας εἶναι «καιρός», δηλ. εὐκαιρία νὰ ἐπενδύσουμε στὴν αἰωνιότητα.
Γιατί τὰ παραπάνω σήμερα λησμονοῦνται καὶ ἀγνοοῦνται; Διότι ἡ ἐποχή μας ἀρνεῖται τὴ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἔλευση τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ στὸν τόπο καὶ χρόνο μας, κατὰ συνέπεια, ἀρνεῖται τὸν ἁγιασμὸ τοῦ χρόνου καὶ τῆς ζωῆς καί, ἐν τέλει, ἀρνεῖται τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Ἔτσι ἐξηγεῖται καὶ ἡ παράνοια τῶν πολέμων, ὅπου οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν διατελοῦν ἐν τυφλώσει, ἐπιδιδόμενοι σὲ συρράξεις, βία καὶ ἐξόντωση, ὅπου ὁ Ἡρώδης συνεχίζει τὸ φρικτό του ἔγκλημα ἐμπνέοντας φόνους καὶ ἑκατόμβες. Καὶ σὰν νὰ μὴν ἔφθανε αυτό, οἱ πόλεμοι μεταφέρονται καὶ στὶς μικρὲς κοινωνίες μας, συχνὰ ἀκόμη καὶ στὴν οἰκογένεια. Αὐτά, ὅμως, δὲν ἐμποδίζουν τὴν Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ ὑπερβάλλει τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο, καὶ τὸν καθένα μας ποὺ ἀποτελεῖ μέλος τοῦ Σώματος, νὰ ζοῦμε ἀκατάπαυστα τὸ μέγα μυστήριο τοῦ ἁγιασμοῦ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ χρόνου ἐν Χριστῷ, καὶ νὰ μεταδίδουμε τὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς ζωῆς μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου.
Μὲ τὶς σκέψεις αὐτές, καὶ ἐν ἀγάπῃ πολλῇ, διατελῶ εὐχόμενος νὰ φωτίζονται καθημερινὰ οἱ καρδιὲς ὅλων μας, ὥστε νὰ εἴμεθα τέκνα φωτὸς καὶ ἡμέρας, καὶ ἡ ταπεινή μας ζωή νὰ εἶναι τόπος καὶ χρόνος τοῦ Χριστοῦ, μετοχὴ ἀτελεύτητη στὴν ἄφθαρτη ζωή Του.
Καλή χρονιά, εὐλογημένη καί ἁγιασμένη!
Εἰρηνικό εὐφρόσυνο καί σωτήριο τό νέο ἒτος 2025!
Μέ θερμές εὐχές καί πολλή πατρική ἀγάπη,
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
