Αναμνήσεις, σκέψεις, κατάθεση ψυχής με αφορμή τα φαινόμενα που ακολουθούν την ανομβρία στη Νάξο… Η Ειρήνη Προμπονά ταξιδεύει στο παρελθόν ανασύρει εικόνες και τις μεταφέρει στο χαρτί έχοντας στο νου το μεγάλο λάθος που γίνεται παραδοσιακά στην Ελλάδα – “Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία” – Αλήθεια ποιος το ακολουθεί;
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ίσως και λίγο αργότερα, η λειψυδρία κατέστρεψε κόσμο στο νησί.Στην πεδινή Νάξο πέθαναν ζώα, καταστράφηκαν καλλιέργειες και οι αγρότες, όχι μεγαλοαγρότες και μεγαλοκτηνοτρόφοι απαραίτητα είδαν το, έτσι κι αλλιώς, μικρο εισόδημά τους να εξαφανίζεται και την φτώχεια να στρογγυλοκάθεται στο κατώφλι τους.
Της Ειρήνης Προμπονά (Δημοσιογράφος)
Ήμουν πιτσιρίκι, αλλά μπορώ να το θυμάμαι γιατί θυμάμαι ακριβώς αυτό: την καταστροφή, την ξεραΐλα και ισοπέδωση του να μην έχει η οικογένειά μου ούτε για ψωμί. Ο πατέρας μου ξεκίνησε το μεροκάματο όπου χτιζόταν τράφος, σπίτι ή τα πηγάδια που εκείνη την εποχή άνοιγαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο με την ελπίδα να βρεθεί γλυκό νερό και όχι υφάλμυρο. Απ’ αυτό, είχαν γεμίσει όσα πηγάδια υπήρχαν ήδη.
Ανοίχτηκαν και γεωτρήσεις, βυτιοφόρα έφερναν νερό από αλλού, δεξαμενές φτιάχτηκαν πάνω στις ταράτσες, όπου μπορούσε ο καθείς να φτιάξει, να βάλει βαρέλια ο,τι μπορούσε να κρατήσει νερό. Και λεφτά να μην υπάρχουν. Κυριολεκτικά μιλώντας. Οι πιο φτωχοί απλά ισοπεδώθηκαν και την συνοχή κράτησαν τότε οι γιαγιάδες και οι παππούδες με την σύνταξή τους.
Εμένα εκείνη η περίοδος, αν και μικρό παιδί, με δίδαξε πολλά. Εκείνους που φαίνεται να μην δίδαξε τίποτα, ακόμα κι αν δεν το έζησαν όπως οι προαναφερθέντες είναι αυτοί που αξιώνουν σήμερα δια της ψήφου την εμπιστοσύνη των ανθρώπων. Τι είναι αειφορία και τι αειφόρος ανάπτυξη, μάλλον ακούγεται αστείο, αν και δεν θα πρεπε. Κοιτάζουμε τα νούμερα των τουριστών που μας επισκέφτηκαν αλλά κι αυτά όχι σωστά. Γιατί ούτε υποδομές φτιάχνονται σωστά, ούτε και φαίνεται να κατανοούν, πως αυτό που έγινε φέτος του χρόνου θα είναι διαφορετικό και προς τα κάτω. Ούτε κοιτάζουμε τι γίνεται παγκοσμίως, τι αλλάζει, τι ρημάζει και γιατί. Λες και είμαστε σε άλλο πλανήτη εμείς, μόνοι μας.
Αλλά δεν είναι το θέμα μου ο τουρισμός εδώ, παρ’ όλο που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπ όψιν σε κάθε περίπτωση. Δυο μήνες τώρα το νερό κυρίως στην πόλη της Νάξου δεν διατηρεί καμία απ’ τις ιδιότητες του…ούτε άχρωμο είναι, ούτε άοσμο, ούτε άγευστο, αν και το τελευταίο το υποθέτεις γιατί που να τολμήσεις να το δοκιμάσεις.
Και μη έχοντας γίνει καμία κίνηση και καμία πρόβλεψη και εναλλακτική λύση για την περίπτωση που το νερό των φραγμάτων δεν φτάσει- αφού δεν βρέχει- και το νερό σωθεί, πλην της αλησμόνητης ατάκας “Ο Θεός αγαπά τη Νάξο” άρα θα βρέξει, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη.
Η πόλη πρέπει να υδροδοτηθεί και στρέφεται όπου υπάρχει νερό, όμως αντιδρούν οι κάτοικοι των ορεινών χωριών και όχι άδικα, γιατί ξέρουν τι θα συμβεί αν δεν βρέξει και φέτος.
Όμως αυτή η Μάχη σύντεκνοι, που έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, δεν είναι εμφύλιος μεταξύ των “Πάνω” και των “Κάτω”. Είναι αγώνας εναντίον όσων δεν έκαναν τη δουλειά τους και βρίσκουν τώρα χίλιες προφάσεις για ν’ αποποιηθούν την ευθύνη. Κι αυτή τη στιγμή προέχει να λυθεί το πρόβλημα. Δεν θα σας το λύσουν αυτοί που δεν έδωσαν σημασία όταν δημιουργούνταν. Μην περιμένετε. Αρχίστε τις πιέσεις πιο ψηλά πιο πάνω απ’ αυτούς…κοινοποιείστε παντού το θέμα υποχρεώστε τους ν ασχοληθούν άμεσα και μην σκοτωθείτε μεταξύ σας. Δεν είναι μεταξύ σας το θέμα. Με διαφορά χρόνου όλοι θα υποφέρουν το ίδιο αν δεν λυθεί.
Και σκεφτείτε διπλά τι νησί έχουμε και πως θέλουμε ν’ αναπτυχθεί. Κρίνετε και αποφασίστε με άλλα κριτήρια από τα τωρινά για όλα όσα αφορούν τον τόπο και εσάς, αλλάξτε τον τρόπο προσέγγισης των θεμάτων για ν’ αλλάξει και το αποτέλεσμα κάποια στιγμή. Γιατί έχουμε όντως έναν παράδεισο. Αν θα μετατραπεί σε κορεσμένη κόλαση, από μας εξαρτάται.
