Αρθρο του Δημήτρη Ρουσουνέλου στη προσωπική του σελίδα στο διαδίκτυο με τίτλο ” Θέλω να γίνω κακός. Πολύ κακός!” με αναφορές στα όσα γίνονται τόσο εντός όσο κι εκτός της Μυκόνου και όπως τονίζει ” Η βλακεία μπορεί στο τέλος να νικήσει. Θα δώσουμε όμως τη μάχη μας”
Δηλαδή για να καταλάβω.
Έχουμε όλοι υποστεί ένα βασανιστήριο.
Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα και πολύτιμα: Δεν κουρευόμαστε. Δεν γυμναζόμαστε. Δεν εργαζόμαστε. Δεν πηγαίνουμε σχολείο. Αφήσαμε τα αμπέλια μας, τις ελιές, τους κήπους μας στο έλεος. Δεν απολαμβάνουμε στοιχειώδεις χαρές της ζωής. Δεν αγγιζόμαστε. Δεν ερωτευόμαστε.
Έχουμε στερηθεί την επαφή με αγαπημένα μας πρόσωπα, τα οποία πιθανόν (όπως οι υπερήλικες γονείς μας ή και τα μικρά παιδιά) να μην καταλαβαίνουν γιατί συμβαίνει αυτό. Είμαστε πάνω από ένα μήνα τώρα σε απόσταση ακόμα και από τα παιδιά και τους/τις συντρόφους μας.
Εκατοντάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα, αναβάλουν θεραπείες για σοβαρά θέματα υγείας που τους τρέχουν.
Συμπολίτες μας θάβουν τους χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα νεκρούς τους, σε απόλυτη μοναξιά.
Θάψαμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης, τον Μανώλη Γλέζο, χωρίς να του τραγουδήσουμε, χωρίς να σφίξουμε τη γροθιά μας.
Δεκάδες μην πω εκατοντάδες πράγματα και υποχρεώσεις μας παραμένουν στον καιρό.
Χάσαμε τις μέρες, χάσαμε τις ημερομηνίες.
Δεν είμαστε πια εμείς. Δεν ξέρουμε σαν θα επανέλθουμε σε αυτή τη νέα κατάσταση που θα έχει διαμορφωθεί στο μέλλον, αν θα είμαστε καλά, αν θα δαγκώνουμε ο ένας τον άλλο, αν θα έχουμε βάλει μυαλό (που αμφιβάλω).
Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει…
Και μετά από όλα αυτά κάποιοι «ταγοί» καθώς τους ορίζει το λεξικό, έρχονται και συζητάνε για άνοιγμα των ναών για λίγες ωρίτσες.
Και βγάζουν και εγκυκλίους. Και κηρύττουν αντίσταση. Χάριν της πίστης!
Δηλαδή τι;
Μέτρησαν προφανώς τη χασούρα σε ζωές κι έκαναν λογαριασμό, τόσοι ψήφοι, τόσα κεριά… μείον τα κόλλυβα και τα μνημονευτικά… όλα καλά! Πάλι κερδισμένοι.
Κι όλοι εμείς, πιστεύοντες και μη; Όλος ο κόσμος στην Ελλάδα που κλήθηκε και έκανε τις θυσίες; Τι;
Υπάρχει λογική;
Θέλω να γίνω πολύ κακός.
Ειδικά σαν κάτοικος ενός δοκιμαζόμενου τόπου στον οποίο ο αγώνας έχει την ιδιαιτερότητα ότι έχει χτυπηθεί ήδη με δυο περιστατικά και ζει ιδαίτερα δύσκολες στιγμές.
Δεν πιστεύω ότι, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ με όσα έχουν συμβεί, υπάρχουν άνθρωποι που στέλνουν τα λάθος, τα εγκληματικά θα έλεγα, μηνύματα στον κόσμο.
Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου για ανοικτές εκκλησίες μετά τις Ακολουθίες ώστε να πηγαίνουν για προσκύνημα οι πιστοί (όπως στα Σούπερ μάρκετ τηρώντας αποστάσεις) είναι τουλάχιστον τραγική και ανάξια ενός λαού που υπομένει καρτερικά.
Πολύ περισσότερο όμως είναι ανήκουστη η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πέτσα, που ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε ξεδιάντροπα, πως:
Επειδή δεν προβλέπεται κάποιος συγκεκριμένος τρόπος για νόμιμη έξοδο από το σπίτι για προσκύνημα… γράφουμε ένα από αυτά τα Β… στο SMS και πάμε στην εκκλησία.
Είμαι σίγουρος ότι θα τον κυνηγάει μια ζωή στην πολιτική του καριέρα.
Αυτή ακριβώς την καριέρα που θέλησε να χτίσει με ένα τέτοιο χαριτωμένο και εξόχως «ελληναράδικο» ρουσφέτι.
Θέλω να γίνω πολύ κακός.
Αλλά δεν θα γίνω.
Υ.Γ. 1. Έγραφα αυτές τις γραμμές όταν έμαθα ότι ο εκπρόσωπος της Ι.Σ. μάζεψε με δηλώσεις του τα ασυμμάζευτα, αδειάζοντας έτσι και τους απερίσκεπτους που φάνηκε να επικρατούν στους κόλπους της Εκκλησίας και τον ίδιο τον κ. Πέτσα.
Μέχρι την επόμενη φορά που οικονομίστικα και πολιτικάντικα κόλπα θα απειλήσουν βλακωδώς να κυριαρχήσουν, ας ταμπουρωθούμε στα μετερίζια της λογικής.
Η βλακεία μπορεί στο τέλος να νικήσει.
Θα δώσουμε όμως τη μάχη μας.
Υ.Γ. 2. Η πορεία προς τον Γολγοθά, η Σταύρωση, η Ανάσταση, η καλοσύνη, η συχώρεση, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν κλείνονται ούτε στους τέσσερις τοίχους ενός τόπου λατρείας, ούτε εξαργυρώνονται με ένα ευρώ στο παγκάρι κι ένα κερί.
Είναι πιο εσωτερικές έννοιες και ίσως αν κοιτάξουμε προς τα μέσα μας, σε ό,τι και σε όποιον Θεό και αν πιστεύουμε, ίσως να βγούμε πιο πολύ κερδισμένοι. Γιατί
ο εαυτός μας με τον οποίο καλούμαστε να συνομιλήσουμε παραμένει ο πιο σκληρός κριτής μας.
Υ.Γ. 3. Έχουμε δυο γυναίκες του νησιού που περνάνε δύσκολα, με covid-19.
Μέχρι να επιστρέψουν νικήτριες, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν για οποιοδήποτε λόγο να δείχνει ασέβεια στην ταλαιπορία που υφίστανται οι ίδιες και οι οικογένειές τους.
Πολύ δε περισσότερο όταν δεν σέβονται και εμάς τους υπόλοιπους στη Μύκονο και σε όλο σχεδόν τον πλανήτη.
Δίνουμε έναν αγώνα με μόνο όπλο μας την εμμονική παραμονή μας στο σπίτι.
Σχόλιο του Δημήτρη Ρουσουνέλου στη σελίδα (blog) .. karvouna.wordpress.com
