Ο Στέλιος Μαρκάκης (αθλητικός δημοσιογράφος), ένα από τα «παιδιά» που ανδρώθηκαν στο Mega Channel θυμάται τις στιγμές του 99, τα 29 χρόνια στο σταθμό και καταθέτει την δική του άποψη για όσα οδήγησαν στο χθεσινό «μαύρο» από τη Digea
Το Mega Channel μας αποχαιρέτησε… Οι περισσότεροι βέβααι το βλέπουν ακόμη μέσα από τις συνδρομητικές πλατφόρμες. Τα ξημερώματα σήμερα και πριν την αλλαγή της ώρας κι ενώ έπαιζε ένα ακόμη επεισόδιο από τους “Απαράδεκτους”, το μαύρο γέμισε την οθόνη της τηλεόρασης. Το τέλος ήρθε… Για ένα κανάλι που έγραψε ιστορία… Ουκ ολίγοι από χθες καταθέτουν την άποψή. Ενας εξ αυτών, ο Στέλιος Μαρκάκης, αθλητικός δημοσιογράφος, ο οποίος έκανε κι αυτός το ξεκίνημά του στο “Μεγάλο Κανάλι”. Και η κατάθεση της ψυχής του αν μη τι άλλο σεβαστή μέσα από την προσωπική του ιστοσελίδα στα social media…
«Σχεδόν όλοι όσοι βιώνουν τώρα με τραγική απογοήτευση, στα όρια της απόγνωσης, το θάνατο του MEGA είναι φίλοι μου. Πέρασα την πόρτα του μικρό παιδί, πριν καν βγει στον αέρα, χάρις στον δημοσιογραφικό μου πατέρα, το συγχωρεμένο Νικήτα Γαβαλά.
Του Στέλιου Μαρκάκη (Δημοσιογράφος)
Και με τους περισσότερους πέρασα εκεί ατελείωτες ώρες δουλειάς που, τότε ακόμη, ήταν απόλυτα συνδυασμένη και με τη μαγική λέξη «δημιουργία». Βλέπω σ’ αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία του Georgios Charonis την εικόνα του σκοτεινού, εγκαταλελειμμένου master control και μου έρχεται στο μυαλό ο σεισμός του ‘99: όταν έμειναν στο κτίριο μόνον εγώ, ο Antonis Kalkavouras, ο Dimos Bouloukos, η Μαρια Χουκλη (που φοβάται τους σεισμούς πιο πολύ κι από μένα!), ο George Levedogiannis, ο Panos Xenos (ηχολήπτης, φωτιστής, οπερατέρ, σουιτσεράς, σουπεράς, όλα μαζί…), ίσως και κάποιος ακόμη που δε θυμάμαι τώρα και σόρυ αν τον αδικώ και επί μιάμιση ώρα, μέχρι να ανασυνταχθεί το σύστημα, κρατήσαμε το κανάλι ζωντανό στον αέρα, αναμεταδίδοντας ό,τι ακούγαμε από τα ραδιόφωνα στο κοινό.
Επειδή έτσι είχαμε μάθει ως τότε, “ψημένοι” πια για μια δεκαετία: ότι το MEGA δεν ήταν μόνο η “Άνωση”, τον επικήδειο της οποίας διαβάζω τις τελευταίες ώρες ως αποχαιρετιστήριο στο κανάλι. Το MEGA, πιστεύαμε τότε, όφειλε να είναι κορυφαία πηγή ουσιαστικής ενημέρωσης, όχι μόνο διασκέδασης ή πολιτικού spinning.
Εκείνη την ημέρα μάθαμε και ότι το κορυφαίο master control της εποχής δε διέθετε, πουθενά εντός του, ούτε μία… πρίζα και γι’ αυτό ο Μπουλούκος άκουγε τα ραδιόφωνα στο δωμάτιο του make up, δεκαπέντε μέτρα μακριά, φώναζε τα νεώτερα στο διάδρομο στον Καλκαβούρα κι εκείνος μου τα φώναζε από την πόρτα, για να τα λέω στο αυτί της Μαρίας…
Είναι μια μόνο από τις δεκάδες ιστορίες που, αν τις ήξερε ο κόσμος, δε θα ταύτιζε το MEGA μόνο με τις σειρές του ή, πολύ περισσότερο, με όσους το απαξίωσαν, αλλά με τους δεκάδες μικρούς και λίγο πολύ αφανείς ήρωες που το έφεραν με τις πλάτες και όχι με τις μούρες τους, στην κορυφή… Γι’ αυτούς είναι το παρόν σημείωμα. Αυτοί είναι οι φίλοι μου.
Τι στο καλό; Υπό νορμάλ συνθήκες, μαζί τους θα τραβούσα αυτό το ζόρι σήμερα. Χρειάστηκε, άλλωστε, να συμβούν (εμετικά) πράγματα και (απίθανα) θαύματα προκειμένου να παραιτηθώ απ’ αυτό, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς του 2000. Έκτοτε, πέρασα 11 χρόνια στη NOVA, τα εννιά απ’ αυτά ως παρουσιαστής, αλλά ακόμη και σήμερα, όποιος με αναγνωρίζει στο δρόμο, από το MEGA με θυμάται.
Η επιρροή του «Μεγάλου Καναλιού» στο χώρο των ελληνικών ΜΜΕ υπήρξε πρωτοφανής και ανεπανάληπτη κι αυτό, που θα μπορούσε με βάση τη λογική να είναι η «ευχή» του, έγινε τώρα η κατάρα του…
Εννοώ μ’ αυτό ότι το «σήμα-κατατεθέν» MEGA θα μπορούσε ακόμη να είναι ένα βαρύ όπλο. Όμως, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα μετά την έλευση των Μνημονίων και, κυρίως, από την εποχή των «Μένουμε Ευρώπη» και μετά, έγινε ένα όπλο που ενίοτε θα έμοιαζε να πυροβολεί και προς την κατεύθυνση όποιου το κρατάει.
Αν αύριο, μεθαύριο έβγαινε ξανά άρτιο και όρθιο στον «αέρα», όσα θα έλεγε θα εξακολουθούσουν μεν να έχουν την ειδική βαρύτητά τους, αλλά, όπως πάντα, θα είχαν και την ειδική «ερμηνεία» τους.
Παιχνίδια εξουσίας
Κάποτε, όταν το παιχνίδι της εξουσίας αφορούσε, πρακτικώς, μία το Μανωλιό π.χ. με ζιβάγκο και μία το Μανωλιό με γραβάτα, που λέει ο λόγος, αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Οι σχέσεις και με τον Μανωλιό 1 και με τον Μανωλιό 2 (πόσο μάλλον με τον Μανωλιό ½ + ½ ) ήταν πολύ βαθιές για να διαταραχθούν, ό,τι κι αν «έλεγε» κατά καιρούς το MEGA. Σήμερα όμως, το μιντιακό, επιχειρηματικό και πολιτικό τοπίο στο οποίο θα διαδραματίζονταν αυτά, σε τίποτε δε μοιάζει μ’ αυτό της περιόδου που σταμάτησε, πρακτικώς, να είναι ειδησεογραφικό το «μεγάλο κανάλι».
Ο «Πήγασος» του Μπόμπολα δεν υπάρχει πια. Ο ΔΟΛ άλλαξε χέρια. Η 24Media είναι σοβαρός παίκτης στο όλο σκηνικό. Μιντιακά (αλλά και επιχειρηματικά και ποδοσφαιρικά επίσης), υπάρχει ο Σαββίδης και το«Open» που είναι δικό του μόνον. Η διαφημιστική «πίττα» έχει μικρύνει σημαντικά. Η κάνουλα των «γκαραντί», αθρόων και άκοπων κρατικών διαφημίσεων τρέχει με το σταγονόμετρο. Και η κάνουλα του εύκολου τραπεζικού δανεισμού έχει στερέψει προ πολλού.
Πολιτικά, οι διαφοροποιήσεις είναι ακόμη μεγαλύτερες.
Και άλλα πολλά έχουν αλλάξει επίσης. Με το πιο σημαντικό απ’ αυτά να είναι ότι εδώ και χρόνια στην Ελλάδα γίνεται ό,τι θέλουν οι δανειστές και οι δανειστές έχουν δει περισσότερες φορές (και σε πολύ ουσιαστικότερες συναντήσεις) τους πραγματικά ισχυρούς αυτής της χώρας, απ’ όσο έχουν δει (και δώσει καμία σημασία σε) υπουργούς, υφυπουργούς και υπηρεσιακούς παράγοντες.
Κι αυτή η μετατόπιση του κέντρου βάρους της εξουσίας είναι αδύνατον να μην επηρεάζει ουσιαστικά την κατάσταση στα ΜΜΕ της χώρας. (Εννοώ, να τα καθιστά πολύ πολύ λιγότερο σημαντικά απ’ όσο ήταν κάποτε, για να γίνω πιο σαφής).
Συγκυρίες
Σ’ αυτό το τοπίο, λοιπόν, βρήκε το MEGA η τελευταία ημέρα προθεσμίας για την υποβολή τηλεοπτικής άδειας. Το γεγονός ότι η τιμή της ήταν 35.000.000 «μόλις» (όταν στον ακυρωμένο διαγωνισμό η μέση τιμή διαμορφώθηκε σχεδόν στα διπλά), δεν έπαιζε ρόλο.
Ούτε ότι στα ταμεία του MEGA είχαν μπει την περίοδο της ειδησεογραφικής «σιωπής» ίσως και 50.000.000, σημαίνει κάτι.
Το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι στη συγκυρία εκείνη, κανείς από τους μετόχους δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτό. Κάποιοι είχαν ήδη κανάλι, κάποιοι δεν το χρειάζονταν σ’ εκείνη τη φάση, κάποιοι είχαν ήδη στα πλάνα τους κάτι νέο, απαλλαγμένο από “βαρίδια” και πολιτικά ή άλλα πρόσημα.
Σ’ αυτή τη συγκυρία βρέθηκαν, δυστυχώς, οι φίλοι μου εργαζόμενοι του MEGA.
Με το κανάλι να εξακολουθεί, θεωρητικά, να έχει μεγάλη σκιά, αλλά αυτό να οφείλεται απλώς στη γωνία του ήλιου που έδυε και όχι στο μπόι του…
Με τη σημασία του να έχει μικρύνει, κατ’ αναλογίαν κι αυτή, ακολουθώντας όλο το σκηνικό των ΜΜΕ στην Ελλάδα.
Με τους αριθμούς στα τεφτέρια να μη βγαίνουν.
Και με τους μεγαλομετόχους να μην «καίγονται» να το κρατήσουν στη ζωή, ούτε να καλοβλέπουν την πιθανότητα αύριο μεθαύριο, είτε να διαφωνούν κάθε τρεις και λίγο είτε να «συνταυτίζονται» στα μάτια της κοινής γνώμης επειδή το δελτίο θα λέει «αυτό» και όχι «το άλλο» ή θα κάνει πρώτο θέμα το τάδε ή το δείνα.
Οι φίλοι μου εργαζόμενοι του MEGA, όπως και οι φίλοι μου σε δέκα, είκοσι άλλες δουλειές αυτά τα χρόνια που έχω περάσει στο επάγγελμα, διαπιστώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο σήμερα ότι είναι απολύτως αναλώσιμοι. Τελευταίος τροχός της αμάξης. Έτσι συνέβαινε και όταν η άμαξα ήταν πλουμισμένη και ταξίδευε αγέρωχα, πόσο μάλλον τώρα…
Κάποιοι, ελάχιστοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, δε θα χαθούν. Ποτέ δε χάνονται, άλλωστε. Μόνο χώνονται, έτσι, αλλιώς ή αλλιώτικα κάπου, με κάθε κατάσταση, σε κάθε συγκυρία.
Οι πολλοί, όμως, όσοι ξεκινήσαμε το ταξίδι πριν από 29 χρόνια, θα βρεθούν σε δύσκολη θέση. Και, πάντως, ποτέ ξανά στη θέση που κάποτε ήμασταν όλοι μαζί…
Οι φίλοι μου εργαζόμενοι του MEGA θα πρέπει να κάνουν κουράγιο και να αισθάνονται υπερήφανοι που το πάλεψαν όσο το πάλεψαν, έντιμα, με κουράγιο και αξιοπρέπεια, υπό πολύ αντίξοες συνθήκες. Η περηφάνια, άλλωστε, είναι το μόνο που παραχωρείς και δεν μπορούν να σου πάρουν με το έτσι θέλω. Και το τι είναι «μεγάλο» και τι όχι –και ποιος είναι μεγάλος και ποιος όχι- το κρίνει η ιστορία.
Τους οφείλονται πολλά. Το ελπίζω και το εύχομαι, αλλά δεν πιστεύω ότι θα πάρουν έστω και το εν δέκατον απ’ αυτά.
Η υποχρέωση απέναντί τους είναι αυτή τη στιγμή πρακτικώς ηθικής φύσεως. Και στα δικά μου αρκετά χρόνια της ανεργίας, έμαθα να μη δίνω την παραμικρή βάση σε τέτοιου είδους άυλες δεσμεύσεις… Μακάρι να διαψευστώ αυτή τη φορά.
Σε κάθε περίπτωση, η σκέψη μου είναι μαζί τους.
Δε γίνεται ψωμί για το τραπέζι αυτό, το ξέρω, αλλά οφείλω να το καταθέσω παρά ταύτα…”
