Το λιμάνι, το αεροδρόμιο και το πρόβλημα της διαχείρισης απορριμμάτων στη Νάξο αλλά και η προτεινόμενη λύση που ίσως να είναι και η ιδανική ώστε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι… Για σκεφτείτε το
Παρασκευή και 13…. Καλό μεσημέρι… Ωραίο δεν ακούγεται. Με το καλημέρα του νέου έτους και έχουμε ήδη Πανσέληνος (χθες το βράδυ) και την πρώτη …γρουσούζικη ημέρα του Έτους, Παρασκευή και 13. Τι ομορφιές είναι αυτές. Και μετά ψάχνουμε για δίσεκτα και παλαβά έτη. Α και κάτι που δεν το γνώριζα… Στα αγγλικά ο φόβος σε συνδυασμό με την Παρασκευή και 13 λέγεται «paraskavedekatriaphobia» (μία λέξη που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις Παρασκευή, δεκατρείς και φοβία) και είναι ειδική μορφή της τρισκαιδεκαφοβίας . Ωραίο δεν είναι;
Αφήνουμε όμως αυτή τη λογική και πάμε παρακάτω… Και έχει να κάνει με τη φοβία των Ναξιωτών απέναντι στους … άλλους. Και εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε. Η Νάξος παραδοσιακά είχε έναν …φόβο προς τους ξένους. Μεγάλωσε με τη λογική ότι είμαστε αυτάρκεις ως νησί και δεν έχουμε ανάγκη είτε τους άλλους είτε να πάρουμε τα πλοία και να …φύγουμε αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό το παρόν και το μέλλον το είχαμε πάντα στα πόδια μας.
Έτσι μεγαλώσαμε. Αιώνες ολόκληρους. Και πέρασε στο DNA μας. Και φτάσαμε σήμερα στο να ακούμε ή και να λέμε «είμαστε ένας γίγαντας που… κοιμάται. Και όταν ξυπνήσουμε τότε θα τους πάρουμε αμπάριζα όλους»… Ο αστικός μύθος βέβαια λέει ότι το είπε Σαντορινιός μεγαλοεπιχειρηματίας που ασχολείται με τον τουρισμό και μάλιστα δεν το είπε σε καφενείο αλλά σε επίσημη εκδήλωση γαστρονομίας.
Και έτσι είναι… Είμαστε ένας γίγαντας. Και ας ακούγομαι ως …σωβινιστής. Όμως, το πρόβλημα μας έχει να κάνει με ένα παλαιότερο ανέκδοτο που είχε πει ένας συμπολίτης μας για να αναδείξει τα προβλήματα νοοτροπίας των κατοίκων μας…. «Είχε κατέβει λέει ο Χριστός στη Γη και βρέθηκε στη Νάξο. Γοητεύτηκε από τη περιοχή και σκέφτηκε ότι εάν είναι ευλογημένος αυτός ο τόπος θα πρέπει να έχει και καλούς ανθρώπους. Οπότε δήλωσε ότι θα κάνει ένα δώρο στους κατοίκους του νησιού. Και έτσι στον πρώτο που βρήκε του είπε πολύ απλά «πες μου τι θέλεις να σου κάνω ως δώρο. Ότι θέλεις. Αλλά να έχεις στο μυαλό σου ότι δώρο κάνω σε εσένα, το διπλό θα είναι για τον γείτονά σου» Και ο κάτοικος Νάξου χωρίς δεύτερη σκέψη του απάντησε «να μου βγάλεις το ένα μάτι»…
Καταλάβατε νομίζω γιατί ζήτησε αυτό το δώρο… Ώστε να βγάλει και τα δύο μάτια του γείτονα.
Γιατί όμως τα λέμε αυτά… Μα γιατί μαθαίνουμε ότι οι …απέναντι εκτός από μεγαλύτερο αεροδρόμιο είναι έτοιμοι να ρίξουν στην …αγορά και ένα νέο λιμάνι και μάλιστα απέναντι από τη Νάξο. Και αρχίζουμε την γκρίνια. Εάν διαβάσει κανείς τα σχόλια που υπάρχουν αναρτημένα στο διαδίκτυο θα πάει ένα σοκ… Για όλα φταίνε οι άλλοι. Φταίνε οι 33 που έκαναν εκείνο κάποτε. Φταίνε οι Χωραΐτες που δεν θέλουν να φύγουν οι υποδομές από τα πόδια τους. Φταίνε οι …ορεινοί που θέλουν να τα πάρουν εκεί και μακριά από τη πρωτεύουσα. Φταίνε οι απέναντι που είναι πιο έξυπνοι από εμάς. Φταίνε όλοι αλλά όχι εμείς….
Και ξεχνάμε ότι η Μύκονος έχει νέο λιμάνι γιατί εμείς δεν το θέλαμε. Και όταν λέω εμείς βάζω και τους 33 και τους 66 και τους 1000 και όλους… Γιατί πολύ απλά η τότε δημοτική αρχή επέλεξε να κάνει ένα από …τζατζίκι στη μελέτη για το λιμάνι αντί να δουλέψει σωστά και να δώσει μία σωστή προοπτική στο έργο. Με αποτέλεσμα να υπάρχουν τα παράθυρα ώστε η μελέτη αυτή να πάει στα σκουπίδια και το έργο στα σκουπίδια. Και μείναμε χωρίς λιμάνι. Συν τοις άλλοις βέβαια όταν αρχίσαμε να μιλάμε για νέο λιμάνι (σ.σ. λέγεται ότι ο Βενιζέλος είχε τονίσει ότι το ιδανικό λιμάνι για τη Νάξο θα ήταν ο Απόλλωνας) μπήκε στη μέση το …εγώ «γιατί στους Αι Γιάννηδες και όχι στην Φανερωμένη. Γιατί στον Λυώνα και όχι στην Μουτσούνα. Γιατί στον Καλαντό και όχι στο Πυργάκι» Και έτσι μείναμε στον … άσο.
Το ίδιο λίγο πολύ και για το αεροδρόμιο. Ξεκίνησε να γίνει επί χούντας στο οροπέδιο της Τραγαίας που θα ήταν το ιδανικό σημείο για το νησί ώστε να έχει την καλύτερη δυνατή ισορροπία ανάπτυξης του νησιού και εγένετο η συντέλεια του κόσμου. Ο αστικός μύθος λέει ότι βγήκαν με τις τσουγκράνες και έδιωξαν τους εργάτες… Και το αεροδρόμιο πήγε στη Σαντορίνη. Και μείναμε στον άσο. Φτιάξαμε ένα αεροδρόμιο με τα χίλια ζόρια σε ένα σημείο που ουσιαστικά δεν έχει … διέξοδο προς ενηλικίωση (σ.σ. να γίνει μεγαλύτερο δηλαδή) και μας φταίνε οι άλλοι. Πήγαμε να το κάνουμε στη θέση Αυλιά και είχαμε άλλο πόλεμο.
Εδώ φτάσαμε στην ύστατη ύβρη να έχουμε Λύκειο – Νοσοκομείο – Δημοτικό και Γήπεδο στο ίδιο σημείο. Λες και λείπουν οι περιοχές… Και οι κινήσεις αυτές γίνονται εξαιτίας της απουσίας προγράμματος και κυρίως οράματος… Για το αύριο. Όλα γίνονται με βάση το σήμερα. Και αυτό προέρχεται από την αυταρέσκειά μας ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου. Ότι είμαστε εμείς και κανείς άλλος. Ότι ζούμε στο σήμερα και δεν υπάρχει κανείς λόγος να ενδιαφερθούμε για το αύριο. Όταν έρθει για το δούμε…
Και αυτό φαίνεται από την πιο απλή περίπτωση: ΧΥΤΑ Νάξου. Έξι χρόνια ήξεραν ότι υπάρχει πρόβλημα με τα ογκώδη αντικείμενα. Έξι χρόνια. Πριν από τέσσερα χρόνια ο τότε αρμόδιος αντιδήμαρχος το είχε επιβεβαιώσει. Και τι κάναμε; Άνοιξε ο ΧΥΤΑ και ψάχνουμε τώρα που να τακτοποιήσουμε τα ογκώδη αντικείμενα. Και βγάζουμε ανακοινώσεις και λέμε «κρατήστε στα σπίτια σας»… Όταν λοιπόν είμαστε ανίκανοι επί έξι χρόνια να δώσουμε μία απλή λύση σε θέματα που έχουν σχέση με τα ογκώδη αντικείμενα πιστεύει κανείς ότι θα καταφέρουμε ποτέ να φτιάξουμε νέο αεροδρόμιο ή λιμάνι;
Έλεος….
Η φωτογραφία του κειμένου έρχεται από τον καλό μου φίλο τον Γιάννη Μπαλτογιάννη. Και έχει αναρτηθεί στην προσωπική του ιστοσελίδα και δείχνει πως σκεφτόμαστε εμείς οι Ναξιώτες και τον ευχαριστώ πολύ…
Αρθρο στην Μάσκα της 13ης Ιανουαρίου 2017
