Με την πένα του Αλέξανδρου Αρβανιτά ολοκληρώνουμε την ανασκόπηση για το 2020…. Και έχει στιλ αθλητικό… Από τον Κόμπε Μπράιαντ και τον Μαραντόνα έως την Λίβερπουλ και το project Βοτανικός.. Αν και για το τελευταίο; δύσκολα κι αυτό θα γίνει πραγματικότητα…
Ο αναμορφωτής της μεγάλης Λίβερπουλ, ο δημιουργός της «κόκκινης αρμάδας», Μπίλι Σάνκλι, έλεγε: «Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Είναι κάτι περισσότερο». Προσωπικά, συμφωνώ με τη θέση του Χρήστου Σωτηρακόπουλου ότι «το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας». Θα προσυπέγραφα 100% την παραπάνω δήλωση, αν τη λέξη «ποδόσφαιρο» την αντικαθιστούσαμε με τη λέξη «αθλητισμός».
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Αναμφίβολα το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Ωστόσο, υπάρχουν αθλήματα που μπορούν να ανεβάσουν την αδρεναλίνη μας και να προσφέρουν άπειρες συγκινήσεις. Το 2020 είχαμε δύο πολύ δυσάρεστες ειδήσεις. Ο Κόμπε Μπράιαντ και ο Ντιέγκο Μαραντόνα αποχαιρέτησαν τα επίγεια και ταξίδεψαν στη γειτονιά των αγγέλων. Είχαμε, όμως, και δύο πολύ ευχάριστες. Πριν αρχίσετε να με περνάτε γενεές 14, να διευκρινίσω ότι μιλάω για τον εαυτό μου και κάποιους ομοϊδεάτες μου. Οι «κόκκινοι» του Μέρσεϊσαϊντ επέστρεψαν εκεί που ανήκουν: στην κορυφή. Η προσμονή 30 χρόνων πανηγυρίστηκε έξαλλα από εκατομμύρια τρελαμένους. Και τέλος, να το πάρει το ποτάμι; Βοτανικός και Παναθηναϊκός έσονται εις σάρκαν μίαν. Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον. Ο «γάμος» είναι οριστικός, εκτός και αν συνωμοτήσει ξανά το Σύμπαν.
ΚΟΜΠΕ ΜΠΡΑΪΑΝΤ
Στην αυγή του 2020, και συγκεκριμένα στις 26 Ιανουαρίου, η παγκόσμια αθλητική κοινότητα σοκαρίστηκε στο άκουσμα και μόνο της είδησης. Ο θρύλος του μπάσκετ και των Λος Άντζελες Λέικερς, Κόμπε Μπράιαντ, σκοτώθηκε, όταν το ελικόπτερο που επέβαινε συνετρίβη, παρασέρνοντας επιπλέον στο θάνατο την κόρη του, Τζιάνα, και επτά ακόμη άτομα! Τι να πεις γι’ αυτόν τον σπουδαίο μπασκετμπολίστα; Το γεγονός και μόνο ότι πολλοί τον συγκρίνουν με το τοτέμ του ΝΒΑ, Μάικλ Τζόρνταν, δείχνει το μέγεθος της αθλητικής του ικανότητας.
Δεν υπήρχε ατομικός και ομαδικός τίτλος τον οποίον και δεν κατέκτησε. Ο «Black Mamba» υπήρξε ασυμβίβαστος σε όλη του τη ζωή. Η λέξη «ήττα» είχε διαγραφεί από το λεξιλόγιό του. Πάλευε στο παρκέ για να λάμψει. Προηγουμένως, όμως, είχε ρίξει τόνους ιδρώτα στις προπονήσεις. Επιθυμία του ήταν να οδηγήσει τους Λέικερς στην κορυφή: «Τίποτα και κανείς δεν θα με σταματήσει», δήλωνε. Όχι γιατί διακατεχόταν από έπαρση, αλλά γιατί πίστευε πολύ στη δουλειά, στη σκληρή προπόνηση, στις προσωπικές θυσίες, προκειμένου να οδηγήσει την ομάδα του στην κορυφή και τον ίδιον στη Γη της Επαγγελίας… Ο Κόμπε υπήρξε η επιτομή του αθλητή ο οποίος ήταν προσηλωμένος στο μπάσκετ. Αυτό αγάπησε με πάθος, μέσω αυτού διακρίθηκε και το μπάσκετ του ανταπέδωσε την αγάπη που έδειχνε, αναδεικνύοντάς τον ως έναν από τους μύθους του αθλήματος.
ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ
Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει οριστικά το 2020 και περάσει πλέον στη σφαίρα της αιωνιότητας, ένας μεγάλος του ποδοσφαίρου, -για πολλούς ο μεγαλύτερος- μας την κοπάνησε για τον κόσμο της αθανασίας. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα, γεμάτη αντιφάσεις. Άνθρωπος των παθών, του γλεντιού, των ακροτήτων. Άνθρωπος ωστόσο γήινος. Με τα πάθη του και τα λάθη του. Μήπως, όμως, αυτά τα αντιφατικά στοιχεία δεν αναδείκνυαν τη μαγευτική γοητεία του. Ο Μαραντόνα ήταν το ακριβώς αντίθετο του Μπράιαντ. Ποτέ δεν υπήρξε λάτρης της προπόνησης. Ποτέ δεν αποδέχτηκε να κάνει τη ζωή ενός αθλητή, ενός προπονητή. Όπου γλέντι και χαρά ο Ντιέγκο εκεί, μέσα σε όλα. Όταν όμως έμπαινε στο γήπεδο, ήταν ο πρώτος, ο ξεχωριστός, ο μοναδικός. Η σχέση του με τη στρογγυλή θεά ήταν καρμική. Τη λάτρευε, αλλά και κείνη του έκανε όλα τα χατίρια. Τον υπάκουε σε ό,τι και αν της ζητούσε. Ο Ντιέγκο, ο δικός μας Ντιέγκο, ήταν ωστόσο κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιριστής. Ήταν πολίτης του κόσμου. Από πολύ μικρός είχε καταλήξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.
Εκεί ψηλά, στη μεγάλη αγκαλιά του ουρανού, θα συναντήσει το γιατρό της επανάστασης: τον ασυμβίβαστο Τσε. Θα τα λέει με τα φιλαράκια του για το μέλλον της ανθρωπότητας: τον Φιντέλ και τον Ούγκο. Δεν θα σταματήσει στιγμή να διοργανώνει αγώνες και να προσφέρει ακόμη και κει στιγμές ποδοσφαιρικής πανδαισίας. Θα έχει δίπλα του δύο ιερά τέρατα, τα οποία, όμως, θα υποκλίνονται μπροστά του. Γιόχαν Κρόιφ και Τζορτζ Μπεστ τα ονόματά τους. Στην ενδεκάδα τους θα προστεθούν δύο επίσης μεγάλοι ποδοσφαιριστές, οι οποίοι φέτος ανέβηκαν στην… πρώτη κατηγορία: Ρέι Κλέμενς και Πάολο Ρόσι θα του κρατούν συντροφιά και θα συζητούν ατέλειωτες ώρες για την ερωτιάρα μπάλα και το χόρτο. Αυτό του γηπέδου και όχι το άλλο! Αν και για τα δύο ο Ντιεγκίτο μπορούσε να γράψει τόμους με τις εμπειρίες του, αλλά και τη ζωή του. Με ένα και μόνο τίτλο: «Μια ζωή απρόβλεπτος, μια ζωή επαναστάτης»…
ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
Όποιος έχει ακούσει το «You ’ll never walk alone» και δεν έχει ανατριχιάσει, δεν πρόκειται να αισθανθεί ποτέ τι σημαίνει Λίβερπουλ, τι ακριβώς εκπροσωπεί και για ποιο παγκόσμιο μέγεθος πρόκειται. Ο πιο αγαπησιάρικος σύλλογος του πλανήτη επέστρεψε στο θρόνο του. Τα τριάντα χρόνια ήταν πολλά, αλλά εμείς εκεί. Πιστοί στην «κόκκινη αρμάδα» του Γιούργκεν Κλοπ. Τραγουδώντας, προσδοκώντας, πιστεύοντας ότι, τελικά, θα γυρίσει το φύλλο. Οι «reds» είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Είναι αγάπη, έρωτας, πάθος για ζωή. Είναι μάχη για τα ιδανικά σου. Η ομάδα, προερχόμενη από την πόλη της μουσικής και των εργατικών αγώνων, έδειξε σε όλους ότι το DNA της αποδεικνύει από τι είναι φτιαγμένη. Από τη στόφα του πρωταθλητή.
Πώς θα μπορούσες να μην ερωτευτείς αυτόν το σύλλογο, ο οποίος ταυτίστηκε με της Γης τους κολασμένους. Με τους καταφρονεμένους. Απέναντι στην απανθρωπιά και τον θατσερισμό κάθε εποχής. Πώς μπορείς να μην τον αγαπήσεις, όταν περνάνε από το μυαλό σου όλες οι εμβληματικές προσωπικότητές του: Μπίλι Σάνκλι, Μπομπ Πέισλι, Τζον Φάγκαν, Γιούργκεν Κλοπ, Έμλιν Χιουζ, Κέβιν Κίγκαν, Κένι Νταλγκλίς, Στίβεν Τζέραρντ, Τζόρνταν Χέντερσον. Το παρελθόν δεμένο με το παρόν. Η Λίβερπουλ επέστρεψε και είναι εδώ. Και κυρίως έδειξε σε εχθρούς και φίλους ότι ήρθε για να μείνει. Και βεβαίως το μέλλον διαγράφεται καλύτερο, ομορφότερο, σπουδαιότερο. Αλλά εμείς οι πιστοί οπαδοί του είμαστε εδώ και για πάντα: You ’ll never walk alone…
ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ
Μπορεί κάμποσοι να διαφωνήσετε με την επιλογή μου, να με σιχτιρίσετε και άλλα πολλά τέτοια. Όμως, ο απολογισμός είναι δικός μου και τον κάνω ό,τι θέλω, έτσι; Αν χρειαστεί, του βάζω φωτιά και τον καίω. Να το πάρει το ποτάμι; Ας το πάρει. Πάμε, λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρείται χρόνια και χρόνια, προκειμένου να κατασκευάσει γήπεδο. Υποσχέσεις; Απ’ αυτές χόρτασε. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, τραπεζίτες, επιχειρηματίες και λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις τον χόρτασαν με τα «θα». Τόσες, που αν πραγματοποιούνταν, ο σύλλογος θα είχε πέντε γήπεδα. Το πρώτο στου Γουδή. Το επόμενο στου Ζωγράφου. Το τρίτο, η «πράσινη πολιτεία» στο ΟΑΚΑ. Το τέταρτο η ανακαινισμένη Λεωφόρος. Και τέλος ο Βοτανικός. Πόσα δεν είχαμε ακούσει γι’ αυτόν; Πολλά, πάμπολλα. Για να είμαστε και δίκαιοι, είχε να αντιμετωπίσει και τους… κορμοράνους του ΣΥΡΙΖΑ. Τι σου φταίνε και αυτά τα κακόμοιρα πουλιά. Και βεβαίως να παλέψει με τις αριστερές ιδεοληψίες. Ναι, το λέω εγώ, όσο και αν ακούγεται παράταιρο.
Γιατί πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι κάποιοι είχαν κολλήσει στον τρόπο χρηματοδότησης του εγχειρήματος; Λες και υπήρχε άλλος τρόπος, στον καπιταλισμό, να κατασκευαστεί όλο αυτό χωρίς τραπεζικό δανεισμό, χωρίς να καταβάλουν χρήματα επιχειρηματίες και εφοπλιστές, χωρίς να ενισχύσουν οικονομικά Πολιτεία και Τοπική Αυτοδιοίκηση. Όλοι αυτοί, σύντροφοι, δεν αγάπησαν ξαφνικά τον Παναθηναϊκό. Απλώς, είδαν φως και μπήκαν! Θα συμμετάσχουν στο project, θα βάλουν χρήματα, επενδύοντας σε ένα μεγάλο brand name, και στόχος τους, ποιος άλλος από το κέρδος; Τέλος πάντων, όπως φαίνεται το νερό μπήκε στ’ αυλάκι και ο σύλλογος μαζί με όλα τα τμήματά του θα στεγάσει τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων που τον αγαπούν και τον στηρίζουν: στην Ελλάδα και σε όλο τον Ελληνισμό. Αντιλαμβάνομαι αυτούς οι οποίοι έχουν τους ενδοιασμούς τους για όλο αυτό. Καταλαβαίνω επίσης και το συναισθηματικό του πράγματος, όταν θα παραδώσουμε τη Λεωφόρο να γκρεμιστεί. Μπορεί να αποτελεί γήπεδο-σημείο αναφοράς, μπορεί εκεί μέσα να κουβαλάμε χιλιάδες αναμνήσεις, μπορεί η εξέλιξη να την κατεδαφίσει, ωστόσο, τα όνειρά μας δεν γίνεται να γκρεμιστούν. Γιατί; ΑΙΩΝΙΑ ΠΙΣΤΟΣ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ, 1(13) ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
2021 ευχές για το νέο έτος. Μακάρι να έχουμε λιγότερη τοξικότητα, λιγότερους φόβους, λιγότερα άγχη. Περισσότερη χαρά, περισσότερη αισιοδοξία και, κυρίως, περισσότερη αγάπη για τον διπλανό μας. ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ…
