Το δεύτερο μέρος της Ανασκόπησης για το 2020 από τον Αλέξανδρο Αρβανιτά περιλαμβάνει σχόλια για την Κυβερνητική πολιτική, για τα ΜΜΕ, τις φυσικές καταστροφές αλλά και την σημαντική απώλεια του δικού μας, Μανώλη Γλέζου
Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τα τέσσερα σημαντικότερα γεγονότα του έτους, κατά τη γνώμη μου πάντα. Αυτά αφορούν την εγχώρια τάξη πραγμάτων. Ξεκινάμε από την κυβερνητική πολιτική και την τοποθετούμε στην κλίνη του Προκρούστη.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ακολουθεί ο κόσμος των ΜΜΕ στη σημερινή εποχή της κανονικότητας. Μάλλον της μη κανονικότητας ήθελα να γράψω. Συνεχίζουμε με τις καταστροφές στη χώρα μας, οι οποίες απέδειξαν για ακόμη μία φορά ότι η φύση εκδικείται, όταν οι άνθρωποι επιχειρούν να τη βιάσουν. Τέλος, θα αναφερθούμε στη μεγάλη απώλεια: αυτή δεν αφορά μόνο το νησί αλλά όλη τη χώρα, τον απανταχού Ελληνισμό και γιατί όχι σε όποιο μέρος του πλανήτη οι άνθρωποι αντιστέκονται. Ο Μανόλης Γλέζος άνοιξε τα φτερά του και πέρασε το διάβα της Ιστορίας.
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΉ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Η παρούσα διακυβέρνηση, με την εργατικότητα και την αποτελεσματικότητά της, αποτελεί ασφαλές λιμάνι για όλους τους Έλληνες, αδύνατους και ισχυρούς. Μόνο ευγνωμοσύνη πρέπει να εισπράττει. Οτιδήποτε άλλο είναι αγνωμοσύνη». Τάδε έφη Απόστολος Βακάκης, γνωστότερος ως mr Jumbo. Δεν έψαξα να βρω ανάλογες δηλώσεις των κυρίων Αλαφούζου, Μαρινάκη, Κοντομηνά, Βασιλάκη και λοιπών ανθρώπων του χρήματος. Αν ερωτηθούν για το θέμα, να είστε βέβαιοι ότι όλοι αυτοί θα κινηθούν στο ίδιο μήκος κύματος.
Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση υπήρξε άριστη -χωρίς καμιά δόση ειρωνείας- για όλους αυτούς τους κυρίους: βιομήχανους, εφοπλιστές, μιντιάρχες, κλινικάρχες και λοιπές… δημοκρατικές δυνάμεις. Και γιατί να μην είναι, άλλωστε; Αυτή η κυβέρνηση εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους. Τους προσφέρει δωράκια, κάνει τα στραβά μάτια στις υποχρεώσεις τους, τους βοηθά νομοθετικά να ξεφεύγουν από τους σκοπέλους. Τι γίνεται, όμως, για τους «από κάτω»; Εδώ η κυβέρνηση δεν υπήρξε και τόσο άριστη. Τι άριστη; Πολύ χαμηλό βαθμό παίρνει και δεν περνάει την τάξη. Να μιλήσουμε για την Παιδεία; Για γέλια και για κλάματα.
Ένα σύστημα διαλυμένο, ήρθε και η πανδημία και το αποτελείωσε. Υλικοτεχνικές υποδομές αλλά και προσωπικό στα όριά του, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα σύγχρονα προβλήματα. Για προσλήψεις ούτε λόγος. Η κυρία Κεραμέως, στο παραπέντε, «δώρισε» στα κολέγια την εξομοίωση των πτυχίων τους με τα αντίστοιχα των πανεπιστημιακών σχολών. Να μιλήσουμε για την Υγεία; Εκεί δεν υπάρχουν γέλια παρά μόνο κλάματα. Ακόμη και οι ακραίοι ιδεοληπτικοί νεοφιλελεύθεροι, αυτοί οι οποίο μας έλεγαν ότι οι κρατικές υποδομές δεν χρειάζονται και καλό είναι να απευθυνθούμε στους ιδιωτικούς ναούς της υγειονομικής στήριξης -κλινικές, ιδιωτικά κέντρα, νοσοκομεία- με την εμφάνιση του κορονοϊού κατάπιαν τη γλώσσα τους, γιατί ακόμη και αυτό το πολύπαθο ΕΣΥ ανταποκρίθηκε με τον ηρωικό αγώνα των ανθρώπων του στις αυξημένες υγειονομικές ανάγκες.
Στο θεσμικό πλαίσιο, οι κυβερνώντες με τα νομοσχέδια στο εργασιακό αλλά και στο ασφαλιστικό, για παράδειγμα, έδειξαν τις προθέσεις τους. Σήμερα, έγινε ακόμη δυσκολότερο πράγμα οι διαμαρτυρίες, οι συγκεντρώσεις, οι πορείες. Όσον αφορά την προκήρυξη απεργιών, δεν έγινε απλώς δύσκολη, αλλά φρόντισε η κυβέρνηση -με νομοσχέδιο- να γίνει σχεδόν αδύνατη. Εν ολίγοις, πετυχημένη κυβέρνηση για τους ισχυρούς, για όσους ενδιαφέρονται πρωτίστως για το κέρδος. Και αποτυχημένη για τους αδύνατους, καθώς οι ανάγκες τους, μπρος στα οφέλη των ολίγων, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Για να υλοποιηθούν όλα αυτά τα ταξικά και τοξικά σκουπίδια, απαιτείται η κρατική βία και καταστολή. Ο «σερίφης» της κυβέρνησης φροντίζει με τους ένστολους, σε κάθε ευκαιρία, να ανοίγει τα κεφάλια των απείθαρχων, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ως τελικό συμπέρασμα; Κυβέρνηση της κανονικότητας, κυβέρνηση της αριστείας για τους ισχυρούς αυτού του τόπου, αλλά, ταυτοχρόνως, κυβέρνηση μακριά από τις λαϊκές ανάγκες. Τόσο μακριά όσο η Κοζάνη από τη Λοζάνη…
ΜΜΕ
Κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, φροντίζει να φιμώνει τα Μέσα, να τα ελέγχει, να τα ποδηγετεί. Επειδή τέτοιο καθεστώς δεν έχουμε -κοινοβουλευτική δημοκρατία, γαρ- βρέθηκε τρόπος να ξεπεραστεί ο σκόπελος. Αναρωτηθήκατε ποιος είναι ο ρόλος των media; Να βρίσκονται, ασφαλώς, απέναντι στην εξουσία, να ελέγχουν τις ενέργειες, τις πράξεις και τις παραλείψεις της, να αποκαλύπτουν πράγματα και καταστάσεις. Εν ολίγοις, να ασκούν κριτική σε κυβέρνηση, κόμματα, ισχυρούς παράγοντες. Γίνεται αυτό; Αστεία ερώτηση. Πώς να γίνει; Αφού η λύση έχει βρεθεί, είναι απλή, σίγουρη, ασφαλής. Οι κυβερνώντες «μπουκώνουν» τα ΜΜΕ και εξαγοράζουν διά των… χορηγιών τη σιωπή τους.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Ακόμη και σ’ αυτό το χώρο αναπτύσσονται αντίρροπες δυνάμεις, οι οποίες παλεύουν να επικρατήσουν. Ο μεγάλος θεωρητικός και επαναστάτης, Βλαδίμηρος Λένιν, έλεγε: «Σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν καπιταλιστές, η ‘‘ελευθερία του Τύπου’’ σημαίνει ελευθερία να εξαγοράζεις εφημερίδες, να εξαγοράζεις συγγραφείς, να δωροδοκείς και να διαστρέφεις την κοινή γνώμη προς όφελος της άρχουσας τάξης». Από τη μια, δηλαδή, βρίσκονται όλοι εκείνοι οι οποίοι επιχειρούν να πείσουν την κοινωνία ότι το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» έχει βάση και είναι σωστό. Από την άλλη, ευτυχώς, υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες επιχειρούν να κάνουν πράξη αυτό που έλεγε ο Ιωάννης-Ιάκωβος Μάγερ: «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Πόσο σωστό, άραγε; Σκεφτήκατε τι θα γινόμασταν αν έλειπε η δημοσιογραφία από τη ζωή μας;
Υπάρχει κάποιο σκάνδαλο, κάποια παράνομη πράξη, κάτι ύποπτο τέλος πάντων, το οποίο αποκαλύφθηκε από μόνο του; Μην το ψάχνετε; Δεν υπάρχει τίποτα που ήρθε στην επιφάνεια, χωρίς τη συμβολή των ανθρώπων των Μέσων. Ακόμη και ο φυλοκυβερνητικός Τύπος, μέσα από τις αντιφάσεις του, αποκαλύπτει πράγματα που ενοχλούν. Χρέος όλων μας να πολεμήσουμε ώστε να επικρατήσουν οι δυνάμεις που θα τιμούν τη δημοσιογραφία και το λειτούργημα. Δύσκολο; Αναμφίβολα. Αρκούντως όμως ενδιαφέρον και αναγκαίο στις μέρες μας.
ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
Η χώρα δοκιμάστηκε φέτος από σεισμούς, φωτιές και κυρίως πλημμύρες. Δυστυχώς, θρηνήσαμε θύματα και ζήσαμε απώλειες υλικοτεχνικών υποδομών. Θα μου πείτε ότι τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, οι δημόσιες υποδομές ξαναγίνονται. Σωστό, ασφαλώς, παρόλο που είναι επίπονο και κοστοβόρο. Οι άνθρωποι, όμως; Αυτοί δεν γυρνούν πίσω, δυστυχώς. Κεφαλονιά, Εύβοια, Καρδίτσα, Σάμος και κάμποσα μέρη της χώρας -άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο- έζησαν την καταστροφή. Είδαν περιουσίες να ξεκληρίζονται, άνθρωποι να χάνονται. Βεβαίως, σε όλα αυτά το κράτος και οι κυβερνώντες έχουν τις ευθύνες τους. Όχι μόνο οι σημερινοί. Όλοι.
Για παράδειγμα, η πατρίδα μου, Καρδίτσα, έζησε εικόνες αποκάλυψης. Ο «Ιανός» δημιούργησε βιβλική καταστροφή. Τα αντιπλημμυρικά έργα καθίστανται αναγκαία για τον τόπο. Αυτά εξαγγέλθηκαν στις 18 Σεπτεμβρίου 2020 ως νέα, φυσικά και μόνιμα. Στις 9 Απρίλη 1937 -σχεδόν 84 χρόνια πριν- είχαν πάλι εξαγγελθεί αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία θα αναλάμβανε μια αμερικανική εταιρία, με κόστος 50 εκατομμύρια δραχμές. Μη με ρωτήσετε αν αυτά έγιναν, γιατί θα γελάσει το ποικολόχρουν ερίφιο, κοινώς το παρδαλό κατσίκι. Για να το κλείσουμε, λοιπόν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η φύση είναι σύμμαχος του ανθρώπου, τον βοηθά ανά πάσα στιγμή να ξεπεράσει τις αντιξοότητες, τον συνδράμει σε όποιες τυχόν δυσκολίες του.
Όταν όμως ο άνθρωπος προσπαθεί να τη βιάσει, τότε κανείς μας δεν ξεφεύγει από την εκδικητική μανία της. Εν ολίγοις, πρέπει να έχουμε κατά νου τούτο: «Τον κόσμο αυτό δεν τον κληρονομήσιμε από τους γονείς μας, αλλά τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας». Σεβασμός στη φύση, λοιπόν, και δεν θα χάσουμε.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ
Στις 30 Μαρτίου, σε ηλικία 98 ετών, ο Μανώλης Γλέζος, ο «Τελευταίος παρτιζάνος της Ευρώπης», βρέθηκε στις αγκαλιές του ουρανού. Ο Μανώλης τ’ Απειράνθου, της Νάξου, της Ελλάδας και του ελληνισμού έζησε μια ζωή ασυμβίβαστος, μια ζωή επαναστάτης. Ο Μανώλης της Αριστεράς, των εθνικών, πολιτικών, κοινωνικών αγώνων, ο Μανώλης των κινημάτων δεν βρίσκεται ανάμεσά μας. Να μας συντροφεύει, να μας συμβουλεύει και να συμμετέχει -ακόμη και με τη μαγκούρα του- σε κάθε διαμαρτυρία της Γης των κολασμένων. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με τις κατά καιρούς επιλογές του. Ανθρώπινο, αναγκαίο και δημοκρατικό.
Δεν γίνεται όμως να μην παραδεχτεί πως οι θέσεις του Μανώλη -του Νώλη της Νάξου- ήταν κρυστάλλινες, διαυγείς, καθαρές. Σε καμιά περίπτωση δεν υπήρχε δόλος. Ο Μανώλης, άλλωστε, υπήρξε σύμβολο αντίστασης, όταν η ναζιστική μπότα είχε καταλάβει τη χώρα μας και το μεγαλύτερο κομμάτι της Γηραιάς Ηπείρου. 1941: Οι Γερμανοί μόλις είχαν καταλάβει την Κρήτη και κόμπαζαν για το κατόρθωμά τους. Δύο νεαροί φοιτητές, -ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας- κατέβασαν τη σημαία των ναζί από την Ακρόπολη και στη θέση της ύψωσαν τη γαλανόλευκη. Ήταν η πρώτη μορφή αντίστασης σε όλη την Ευρώπη. Γι’ αυτό και μόνο ο Γλέζος ταυτίστηκε με ό,τι αποκαλούμε αδούλωτο πνεύμα.
Έδειξε στους συμπατριώτες του αλλά και τους Ευρωπαίους ότι οι δυνάμεις του Άξονα δεν είναι ανίκητες. Αρκεί να υπάρχουν θέληση και διάθεση για αγώνα. Από τότε μέχρι το τέλος της ζωής του ο Γλέζος έζησε στα όρια. Δεν συμβιβαζόταν με ό,τι στραβό έβλεπε. Ούτε καν με τους συντρόφους του. Γι’ αυτό αγαπήθηκε απ’ όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών, Γιατί ήταν αγνός. Μια ζωή ασυμβίβαστος, μια ζωή επαναστάτης…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
