Το 2020 φεύγει σε μερικές ώρες…. Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς αναλαμβάνει τον απολογισμό της χρονιάς.μέσα από 12 σημεία – σταθμοί της χρονιάς … Πρώτη ημέρα; Από τον covid 19 στην δίκη της Χρυσής Αυγής και από την Τουρκία έως τις εκλογές στην Αμερική
Είθισται, κάθε τέλος του χρόνου, να κάνουμε ένα μίνι απολογισμό για το έτος που φεύγει. Δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, μίνι δεν τον λες με τίποτα, όσο καλή διάθεση και αν δείξεις. Το 2020 ήταν έτος σεισμών, λοιμών, καταποντισμών και κορονοϊών! Σίγουρα είναι δύσκολο σε ένα τέτοιο κείμενο να αποτυπώσουμε όλα εκείνα που μας σημάδεψαν, με τον πιο αναλυτικό τρόπο.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Θα το επιχειρήσουμε, ωστόσο, έχοντας απόλυτη συναίσθηση τόσο της δυσκολίας όσο και της υποκειμενικότητάς μας. Αυτό το… μίνι αφιέρωμα, λοιπόν, χωρίζεται σε τρία μέρη. Σήμερα θα μιλήσουμε για τον COVID-19, τη δίκη της Χρυσής Αυγής, τις εκλογές στις ΗΠΑ και θα κλείσουμε με τη γείτονα Τουρκία. Το επόμενο θα περιλαμβάνει την κυβερνητική πολιτική, τα ΜΜΕ, τις φυσικές καταστροφές που έζησε ο τόπος μας και θα καταλήξουμε στην απώλεια του Μανώλη Γλέζου. Και το τελευταίο μέρος θα περιλαμβάνει τα τέσσερα γεγονότα που σημάδεψαν τον αθλητισμό. Δύο δυσάρεστα, καθώς έφυγαν από τη ζωή ο Κόμπε Μπράιαντ και ο Ντιέγκο Μαραντόνα,, και δύο ευχάριστα. Για μένα, τουλάχιστον, να εξηγούμεθα. Λίβερπουλ και Βοτανικός έχουν την τιμητική τους…
COVID-19
Αναμφίβολα αποτέλεσε το γεγονός της χρονιάς, όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά για το σύνολο του πλανήτη. Ο κορονοϊός συγκαταλέγεται σε έναν εχθρό ύπουλο, επικίνδυνο και ως ένα μεγάλο βαθμό δυσκολοκατάβλητο ως προς την αντιμετώπισή του. Εκατομμύρια συνάνθρωποί μας οι νεκροί, ακόμη περισσότεροι οι νοσούντες. Η παγκόσμια ιατρική κοινότητα καταβάλλει τιτάνιο αγώνα, προκειμένου να προκύψει ασφαλές εμβόλιο, το οποίο θα εξασφαλίσει πρωτίστως τη ζωή και την απρόσκοπτη καθημερινότητά μας. Οι επιπτώσεις, ωστόσο, εκτός από την υγεία των ανθρώπων, είναι πολύ σημαντικές και στην παγκόσμια οικονομία. Επιχειρήσεις πλήττονται σοβαρά, αρκετές βάζουν λουκέτο, εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους ή αναγκάζονται να ζουν με τα πενιχρά κρατικά επιδόματα, κράτη βρίσκονται στα όρια του οικονομικού κραχ και πάει λέγοντας. Στη χώρα μας η αντιμετώπισή του ανέδειξε αυτό που κυριαρχεί στον καπιταλιστικό κόσμο. Η οικονομία, οι αριθμοί και τα κέρδη βρίσκονται πάνω από την υγεία και τους ανθρώπους. Αλλιώς, δεν μπορεί να εξηγηθεί η ακατανόητη χαλάρωση του καλοκαιριού. Την άνοιξη τα πήγαμε εξαιρετικά, αλλά από το Ιούνιο και μετά τα πράγματα στράβωσαν. Η κυβέρνηση υπέκυψε στον πειρασμό και ενίσχυσε τους φίλους της: μιντιάρχες, επιχειρηματίες κάθε είδους και άπαντες τους… αναξιοπαθούντες αυτού του τόπου. Η δε αυστηρότητα των μέτρων της δεν ήταν ίδια προς όλους. Αλλά έτσι συμβαίνει όταν πρέπει να καλύψεις ένα ευρύτατο φάσμα ενδιαφερόντων και ενδιαφερομένων. Ελπίζουμε, τελικά, το 2021 να λήξει αυτή η τρομοκρατία της πανδημίας, κάτι πρωτόγνωρο στην εποχή μας, για το σύνολο των κρατών και των πολιτών. Ας ευχηθούμε να επιστρέψει η κανονικότητα, με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες σε έμψυχο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή…
ΔΙΚΗ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Αν δεν υπήρχε ο COVID-19, σίγουρα θα αποτελούσε το γεγονός της χρονιάς στα ελληνικά πράγματα. Η δίκη -ή σωστότερα η ανακοίνωση των ποινών- του ναζιστικού μορφώματος ελπίζουμε να έβαλε οριστικό τέλος στη δράση του. Η δικαστική παραδοχή ότι η ηγεσία της οργάνωσης αποτέλεσε τη διευθυντική ομάδα, η οποία κατηύθυνε τα τάγματα εφόδου στην εγκληματική δράση τους, συνιστά νίκη του πολιτισμού και των ανθρωπίνων ιδεωδών. Το γεγονός ότι ο ευρωβουλευτής Λαγός έγινε… λαγός στις Βρυξέλλες και ακόμα δεν έχει εκδοθεί στη χώρα μας αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. Και αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό. Επίσης, το ότι ο Παππάς παίζει ακόμη τον… παππά και είναι άφαντος από τις διωκτικές αρχές, σε κάθε κανονική χώρα ο αρμόδιος και υπεύθυνος υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα είχε παραιτηθεί. Ελπίζουμε, όμως, το 2021 να επιλυθούν αυτά τα… μικρά ζητηματάκια και να βρεθούν οι… σύντροφοι εκεί που πρέπει: στα κελιά τους.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ
Τραμπ ήταν και πάει. Όχι πως αλλάζουν και πολλά πράγματα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. Τα ίδια οικονομικά τραστ θα εξακολουθούν να κάνουν κουμάντο στη μεγάλη υπερδύναμη και να διαφεντεύουν τον πλανήτη. Ο γίγαντας με τα πήλινα πόδια είναι βέβαιο ότι θα αφήσει στην άκρη την πολιτική της εσωστρέφειας και θα βγει ξανά στο… προσκήνιο. Ωστόσο, ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ ξεπερνούσε ακόμη και την πιο νοσηρή φαντασία. Τι ήταν αυτό που μπορούσε να σκαρφιστεί σε ό,τι αφορά την άσκηση της πολιτικής του και δεν το έκανε; Ο κύριος πρόεδρος παραδίδει την προεδρία στις αρχές του νέου έτους. Φρόντισε, όμως, να δείξει τα μικρόψυχα αισθήματά του, αρνούμενος να αναγνωρίσει την ήττα του. Εγκαταλείποντας τον προεδρικό θώκο, θα μας μείνει η εικόνα της τετραετίας: ενός δηλαδή γραφικού αλλά συνάμα απρόβλεπτου και άκρως επικίνδυνου τύπου. Ενός δημαγωγού ο οποίος είχε αγκαλιάσει ό,τι μισαλλόδοξο, ρατσιστικό και επικίνδυνο κυκλοφορούσε εντός και εκτός των τειχών. Μπορεί η πολιτική της χώρας να μην αλλάζει, τουλάχιστον, στα βασικά της σημεία, πάντως, το σίγουρο είναι ότι ο κύριος Ντόναλντ δεν θα λείψει σε κανέναν…
ΤΟΥΡΚΙΑ
Ο μεγάλος, ισχυρός μα ταυτοχρόνως και προβληματικός γείτονας. Αναμφίβολα, η Τουρκία έχει αναβαπτισμένο ρόλο στην περιοχή, καθώς ισχυροποιήθηκε η στρατιωτική της ισχύ και κατά συνέπεια η πολιτική της επιρροή. Στον καπιταλιστικό κόσμο, η αστική τάξη κάθε χώρας επιδιώκει να αυξήσει την κερδοφορία της και να καταλάβει νέες αγορές παγκοσμίως. Για να το πετύχει, είναι διατεθειμένη να εκφράσει την επιθετικότητά της στους ανταγωνιστές της. Οι γείτονες δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Έχουν αναλάβει το ρόλο ενός περιφερειακού ιμπεριαλιστικού παίκτη και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία: Συρία, Λιβύη, Αιγαίο, Βαλκάνια, Κύπρος, Ναγκόρνο Καραμπάχ και όπου εκτιμούν ότι μπορούν να αποκομίσουν οφέλη. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα δεν θέλει να συγκρουστεί μαζί της, γιατί τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα. Αν βεβαίως τα συμφέροντά της έρθουν σε αντίθεση με αυτά της γείτονος, τότε όχι μόνο θα της τραβήξει το αυτί, αλλά θα τη βάλει στη θέση της. Ωστόσο, η Τουρκία έχει ένα μεγάλο εχθρό. Αυτός είναι η εσωτερική κατάσταση και η διαρκής κατρακύλα του νομίσματός της: της λίρας. Το χρέος έχει σκαρφαλώσει σε άκρως ανησυχητικές διαστάσεις και ο σκληρός δανεισμός είναι θέμα χρόνου. Η οικονομία γενικά βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα οι εργατικές μάζες να περνάνε δύσκολες στιγμές. Όπως είναι φυσικό, είναι πολύ δύσκολο να μιλάμε για δημοκρατία και πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, έστω και αυτά δυτικού τύπου. Ο γείτονας αποτελεί τον άγνωστο Χ στη διεθνή σκακιέρα και σίγουρα δεν θεωρείται παράγοντας σταθερότητας στην περιοχή. Κάθε άλλο, καθώς πρόκειται για παράγοντα αστάθειας, εντάσεων, επιθετικότητας, συνεχούς προκλητικότητας και αύξησης στην κούρσα των εξοπλισμών. Η Τουρκία αποτελεί έναν από τους καλύτερους και πιο αγαπημένους πελάτες των εταιριών όπλων και των χωρών τους, γι’ αυτό και παραμένει το χαϊδεμένο παιδί όλων. Τα υπόλοιπα περί δημοκρατίας είναι ψιλά, μα πολύ ψιλά, όμως, γράμματα… Αυτά όλα βεβαίως δεν αθωώνουν την ελληνική αστική τάξη. Προφανώς και εκείνη δεν είναι… παρθένα. Παραμένει επιθετική, αδηφάγα, αδίστακτη. Γιατί στόχος και της ιδίας είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, δεν γνωρίζει φραγμούς, δεν το εμποδίζουν σύνορα. Γι’ αυτό, όσοι στις δύο χώρες θέλουν να λέγονται αριστεροί, κανονικοί, όμως, οφείλουν να αφήσουν στην άκρη τις πατριωτικές κορόνες και να ορθώσουν τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους ως τη μόνη απάντηση στην πατριδοκαπηλία και τον εθνικισμό. Εργατικά, σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά κόμματα, και των δύο χωρών, να βγουν μπροστά και να απαιτήσουν τα παιδιά μας να μη γίνουν κρεατομηχανή σε έναν πόλεμο για την κερδοφορία των ολίγων εις βάρος των αναγκών των πολλών…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
