Με την βοήθεια του Αλέξανδρου Αρβανιτά κάνουμε έναν μίνι απολογισμό δράσης της εβδομάδας που μας πέρασε και το συμπέρασμα είναι τόσο απλό: Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι δεν θα πεθάνουμε από ούτε πλήξη ούτε από άνοια.
* Ο Αργύρης Πεδουλάκης, στον τελευταίο αγώνα του ως προπονητής του Παναθηναϊκού, έκανε μαγικά πράγματα. Κόντρα στην Άλμπα Βερολίνου, «ξεχνάει» στο παρκέ πέντε αθλητές του, οι οποίοι αγωνίζονται από 37 έως 49 λεπτά. Όπως ήταν επόμενο, μετά το τέλος του αγώνα, έτρεχαν στο πλησιέστερο νοσοκομείο για οξυγόνο. «Εμπρός, πίσω», έλεγε ο γνωστός δήμαρχος, Περίανδρος Πώποτας, στο «Καφέ της Χαράς». Πάντως, πριν από τρεις και βάλε δεκαετίες οι Γιαννάκης και Γκάλης δεν έβγαιναν από το τερέν ούτε για κατούρημα. Είχαν κάνει κατάληψη στις θέσεις των γκαρντ. Ευτυχώς, η απάντηση δόθηκε στη Λιθουανία από τον Βόβορα και δυο φορές ευτυχώς ο Ρίκι Πιτίνο συμφώνησε να επιστρέψει στον πάγκο. Όσο για τον Αργύρη, ισχύει αυτό που έλεγε ο Αμερικανός πρόεδρος, Χάρι Τρούμαν: «Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους».
* Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, διά στόματος του αντιπροέδρου του, Σάββα Θεοδωρίδη, επιμένει ότι η ομάδα «σφαγιάζεται» από τις διαιτητικές αποφάσεις του. Αργότερα ακολούθησε ο κύριος Μαρινάκης, ο οποίος σε επιστολή του στον υφυπουργό Αθλητισμού, κ. Αυγενάκη, διαπίστωσε για άλλη μία φορά τη δυσμενή μεταχείριση του συλλόγου από τη διαιτησία και απείλησε με αποχώρηση από το πρωτάθλημα, καθώς: «Δεν είναι διατεθειμένοι να συμμετέχουν σε ένα πρωτάθλημα, που δεν διασφαλίζει ούτε στο ελάχιστο την ισονομία των ομάδων και οι διοργανώσεις των οποίων είναι απολύτως απαξιωμένες και χειραγωγημένες». Ποιος τα λέει όλα αυτά; Ο Ολυμπιακός. Για όσους δεν το κατάλαβαν, επαναλαμβάνω: αδικημένος από τη διαιτησία ο Ολυμπιακός…
* 61 άτομα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, υπέγραψαν κείμενο για την αποφυλάκιση του πρώην υπουργού, Γιάννου Παπαντωνίου. Το κείμενο εστάλη σε ορθή επανάληψη, γιατί οι εμπνευστές του θεώρησαν ότι έπρεπε να απαλειφθεί η φράση «πολιτικός κρατούμενος». Όπερ και εγένετο. Βεβαίως, μετά τη διευκρινιστική τροποποίηση, οι 61 υπογραφές αυξήθηκαν σε 64. Αξίζει, ωστόσο, να αναφέρουμε μερικές φράσεις του κειμένου: «Η παρατεταμένη προφυλάκιση αποτελεί σκάνδαλο και ύβρη για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Προς το συμφέρον της δικαιοσύνης, και συνεπώς όλων των Ελλήνων, ο Γιάννος Παπαντωνίου πρέπει να ξαναβρεί την ελευθερία του. Και αν χρειαστεί, να δώσει μετά, τη μάχη, σε κάποιο δικαστήριο, με ανοιχτές δημόσιες διαδικασίες που καθιερώνει το κράτος δικαίου». Όλοι μαζί με μια φωνή: Free Giannos.
*Ο Στέφανος Τσιτσιπάς ξεπέρασε όλα τα εμπόδια στο διάβα του, και την Κυριακή, στο Λονδίνο, αναδείχτηκε νικητής στο τουρνουά των 8 κορυφαίων τενιστών του πλανήτη. Ωστόσο, το μεγαλύτερο απ’ αυτά που κλήθηκε να ξεπεράσει ήταν η παρουσία του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος παρακολούθησε στο γήπεδο τον ημιτελικό αγώνα με αντίπαλο τον Φέντερερ. Άγιο είχε το παλικάρι. Αλλά και σκληρό καρύδι ο Στέφανος…
* Ο Αλέξης Τσίπρας και οι πρώην υπουργοί του συμμετείχαν στην πορεία για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, την Κυριακή. Επικεφαλής του μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, διαδήλωσαν ησύχως, φωνάζοντας και επαναστατικά συνθήματα: «Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ήτανε αγώνας και πάλη λαϊκή». Στ’ άρματα, στ’ άρματα, σύντροφοι. Εμπρός στον αγώνα!!!
* Ο τέως πρωθυπουργός μάς ανακοίνωσε, επίσης, ότι οι Έλληνες στην Κατοχή άκουγαν Ντόιτσε Βέλε, προκειμένου να ενημερώνονται! Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι άκουγαν ΣΚΑΪ. Άλλωστε, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, όπως έλεγε ο Δήμος Σταρένιος.
* Τα ΜΑΤ, την Κυριακή, έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο και έκαναν τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Είχαν φροντίσει να μας το υπενθυμίσουν στην ΑΣΟΕΕ. «Νόμος και τάξη» και γρήγορα παρακαλώ…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ζωή μας περνάει όμορφα, απλά και ωραία. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι δεν θα πεθάνουμε από ούτε πλήξη ούτε από άνοια. Φροντίζουν γι’ αυτό οι πολιτικοί ηγέτες μας, οι ποδοσφαιρικοί παράγοντές μας, οι αθλητές και προπονητές, καθώς και ο πνευματικός κόσμος της χώρας, ο οποίος στέκεται στο πλευρό των αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας, όπως -καλή ώρα- του Γιάννου. Έπειτα απ’ αυτό, ειδικά το τελευταίο, αποδεικνύεται ότι όντως υπάρχει ελπίς. Ουφ, ευτυχώς, γιατί χωρίς ελπίδα δεν έχει νόημα η ζωή…
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά (φωτό: www.ethnos.gr)
