Σωστός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης και ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς κάνει μία βόλτα στα ΜΜΕ και παρατηρεί τον τρόπο αντιμετώπισης από τα Ελληνικά ΜΜΕ ζητημάτων όπως η Χιλή, η Συρία και η Καταλονία
Χρειάζεται, άραγε, να είναι κάποιος επαγγελματίας δημοσιογράφος, προκειμένου να αξιολογήσει, αυτήν την περίοδο, ποια είναι τα βασικά διεθνή ζητήματα της ειδησεογραφίας; Ασφαλώς και όχι.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ένας απλός πολίτης ή ακόμη ακόμη και ένας μαθητής λυκείου, ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει αυριανός συντάκτης, είναι σε θέση να κρίνουν και να ιεραρχήσουν τα γεγονότα του πλανήτη. Γιατί δεν απαιτείται γνώση Πυρηνικής Φυσικής. Η σειρά είναι απλή. Απλούστατη: Χιλή, Συρία, Καταλονία.
Εν αρχή η Χιλή… Η Χώρα της Λατινικής Αμερικής είχε απασχολήσει την υφήλιο το μακρινό 1973. Τότε που ο στρατηγός Αγκούστο Πινοσέτ ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Σαλβαντόρ Αλιέντε, με την… αμέριστη συμπαράσταση των ΗΠΑ. Η συνέχεια γνωστή. Χιλιάδες οι δολοφονημένοι, οι αγνοούμενοι, οι εκτοπισμένοι. Ακόμη περισσότεροι όσοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους. Σήμερα, λοιπόν, η πολύπαθη χώρα βρίσκεται στην κορυφή του ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος, καθώς μιλάμε για μια λαϊκή εξέγερση. Ή, πιο σωστά, για μια εξέγερση στα όρια της πολιτικής και κοινωνικής αμφισβήτησης. Καθημερινά, 1.000.000 πολίτες βρίσκονται στους δρόμους, όχι για τα 30 πέσος της αύξησης των αστικών συγκοινωνιών, αλλά για τα 30 χαμένα χρόνια από την… αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Μέχρι αυτή τη στιγμή οι νεκροί και οι τραυματίες ανέρχονται σε κάποιες εκατοντάδες.
Ποιο θα ήταν το στοιχειώδες δημοκρατικό χρέος των δημοσιογράφων; Ασφαλώς να ενημερώσουν τι ακριβώς γίνεται. Όχι με δίλεπτη ξεπέτα στα δελτία ειδήσεων, αλλά με εκτενείς αναφορές, ακόμη και με αποστολή ανθρώπινου δυναμικού, προκειμένου από την καρδιά των γεγονότων να υπάρχει άμεση, ζωντανή ενημέρωση. Εντάξει, το κρατικό κανάλι μπορεί να μην έριξε όλα τα… όπλα στη φαρέτρα του, αλλά κράτησε τα προσχήματα. Τα ιδιωτικά έχουν πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουν από την ενημέρωση. Δίνουν τα ρέστα τους στην ψυχαγωγία, με έμφαση στα ριάλιτι σόου. Αμφιβάλλει κανείς ότι, αν τα γεγονότα της Χιλής λάμβαναν χώρα στη Βενεζουέλα, θα είχε καεί το πελεκούδι; Θα είχαν επιστρατευτεί κάθε λογής Πιπίνηδες για την… ενημέρωσή μας; Αλλά άλλο Χιλή και άλλο Βενεζουέλα. Στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση είναι φίλα προσκείμενη στους ιδιοκτήτες των Μέσων. Στη δεύτερη, η κυβέρνηση Μαδούρο πρέπει να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων γιατί δεν είναι και του γούστου τους.
Στη Συρία, ο άξονας Τραμπ – Πούτιν – Ερντογάν κάνει θραύση, αλλά τα ελληνικά Μέσα εστιάζουν τη θεματολογία μόνο σε ό,τι αφορά την Τουρκία. Με βαθυστόχαστες αναλύσεις νηπιαγωγείου, άντε δημοτικού. Γιατί, τι άλλο να υποθέσει κανείς, όταν ακούει ότι «Η Τουρκία βρίσκεται στριμωγμένη στη γωνία και σύντομα οι διεθνείς οργανισμοί θα λάβουν μέτρα εναντίον της. Τέτοια που θα την οδηγήσουν στην πλήρη απομόνωση!». Όπως έλεγε και ο αείμνηστος, Φίλιππος Συρίγος, «Είναι να γελάει κανείς».
Η Καταλονία αποτελεί το επίκεντρο των εξελίξεων εδώ και αρκετούς μήνες. Βέβαια, τελευταία, το πράγμα δείχνει να ξεφεύγει. Από απλές διαδηλώσεις φτάσαμε σε μαζικές πράξεις ανυπακοής. Για να το πω, όμως, απλά, ποδοσφαιρικά, πρώτη φορά συμβαίνει να αναβληθεί το «clasico» ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ. Η αναβολή ενός τέτοιου αγώνα, που τον περίμενε όλος ο πλανήτης, σημαίνει ότι όντως τα πράγματα στρίμωξαν για τα καλά. Ωστόσο, δεν είναι ο καιρός τα media να τα βάλουν με την κυβέρνηση της Μαδρίτης. Άλλωστε, οι Ισπανοί είναι φίλοι μας. Αφήστε που άκουσα από συνάδελφο ότι δεν είναι εποχή να προβάλλουμε τέτοιες αποσχιστικές τάσεις, όταν υπάρχει το πρόβλημα της Θράκης, το οποίο σύντομα θα βρούμε μπροστά μας. Δηλαδή, εν ολίγοις, αν δεν το καταλάβατε, το δίκιο και η ενημέρωση είναι κατά πώς μας συμφέρει.
Οι αξίες, οι αρχές και οι κανόνες του επαγγέλματος, για ορισμένους, μπορούν να πάνε και λίγο πίσω. Δεν χάλασε ο κόσμος, βρε αδερφέ. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, η δημοσιογραφία πρέπει να έχει πιάσει ιστορικό χαμηλό σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία της, την αντικειμενικότητά της και την πρόθεσή της να ενημερώσει τους πολίτες. Όπως φαίνεται, η μάχη της αξιοπιστίας έχει χαθεί εδώ και καιρό. Τουλάχιστον, ας φροντίσουμε όλοι στον κλάδο -εργαζόμενοι, φορείς, συνδικάτα- να σώσουμε ό,τι μπορεί να σωθεί. Γιατί η δημοκρατία στον τόπο βασίζεται στους ενημερωμένους πολίτες. Τώρα, όμως, πριν να είναι πολύ αργά…
