Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς μας μιλάει για την άλλη…. γενιά του Πολυτεχνίου, αυτών των ανθρώπων που επέλεξαν να χαθούν στο πλήθος της ανωνυμίας αντί να εξαργυρώσουν την παρουσία τους με κάποιο κυβερνητικό αξίωμα.. Και παραθέτει τα παραδείγματα των Γιώργου Κηρύκου και Δημήτρη Παπαχρήστου
Ως λαός έχουμε μια αθεράπευτη ασθένεια, η οποία έχει εξελιχθεί σε μόνιμη, πλέον, πληγή. Αυτήν της απλούστευσης, του τσουβαλιάσματος, της γενίκευσης. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από συνομιλητές μας, «Οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες, ρουφιάνοι». Sorry, κιόλας, σύντροφοι, αλλά μήπως εκτός από τους αλήτες, ρουφιάνους υπάρχουν οι μαχητές της καθημερινότητας και της ενημέρωσης; Υπάρχει, άραγε, μία -μόνο μία- είδηση ή αποκάλυψη ή σκάνδαλο, που βγήκε χωρίς τη μεσολάβηση των εργαζομένων στα media; Πόσες φορές ακούσαμε «οι δικηγόροι είναι λαμόγια και οι γιατροί φακελάκηδες».
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Ξανά, sorry, σύντροφοι, αλλά γνωρίζω πολλούς δικηγόρους, οι οποίοι μάχονται έντιμα για την απονομή της δικαιοσύνης, καθοδηγούν εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν την κοινωνική αδικία που βιώνουν και τους κατευθύνουν στον καθημερινό αγώνα τους. Για δε τους γιατρούς, πόσοι τέτοιοι λαμπροί επιστήμονες δεν υπάρχουν στον κλάδο, παλεύουν με χίλιες αντιξοότητες, αλλά στο τέλος της ημέρας διαπιστώνουν ότι τίμησαν τον όρκο του Ιπποκράτη και βρίσκονται στο πλευρό των πασχόντων συμπολιτών τους και όχι στα χιλιάδες αδήλωτα ευρώ. Αφήστε, επίσης, τους ακτιβιστές γιατρούς, οι οποίοι τρέχουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου υπάρχουν πόλεμοι, φτώχεια, δυστυχία, πείνα, προκειμένου να βοηθήσουν παιδιά, ενήλικες, γέροντες. Πόσοι από μας δεν έχουν ακούσει, «Οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Να πάνε στο διάολο και οι 300». Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως ήταν το βασικό επιχείρημα της… εθνοσωτηρίου επαναστάσεως; Μήπως το συνέχισαν -δυστυχώς, με μεγάλη επιτυχία- οι απόγονοί τους, οι οποίοι βρίσκονται σήμερα στα δικαστήρια για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης;
Την Κυριακή, 17 Νοέμβρη, συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σχεδόν μισός αιώνας. Μια εξέγερση στην οποία η νεολαία άφησε το αποτύπωμά της με τον πιο έντονο τρόπο. Φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι νέοι διατράνωσαν την αντίθεσή τους σε ένα καθεστώς τοξικό, νοσηρό και αντιδημοκρατικό. Ένα καθεστώς δικτατόρων, το οποίο έβαλε στον… πάγο τον ελληνικό λαό για μια επταετία. Αυτή η γενιά νέων παιδιών, με οράματα, ιδέες, ανησυχίες βγήκε μπροστά. Όρθωσε το ανάστημά της. Πρόσφερε στην κυριολεξία το αίμα της. Κυνηγήθηκε, βασανίστηκε, δολοφονήθηκε. Η προσπάθειά της έμεινε με χρυσά γράμματα χαραγμένη στους αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, δικαιοσύνη και κοινωνική προκοπή. Η αποκαθήλωση της χούντας υπήρξε ασφαλώς και προϊόν αυτών των άδολων νεανικών αγώνων. Αυτή η γενιά των νέων παιδιών ονομάστηκε σχηματικά «Η Γενιά του Πολυτεχνείου».
Πέρασαν από τότε σχεδόν πέντε δεκαετίες. Και τι δεκαετίες. Ο κόσμος, η Ευρώπη, η Ελλάδα άλλαξαν. Τίποτα δεν μοιάζει, πια, με το μακρινό 1973. Στα δικά μας πράγματα, η Αριστερά κυβέρνησε στη χώρα. Πρώτα με την εκδοχή του ΠΑΣΟΚ και αργότερα με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ιστορικοί του μέλλοντος και οι πολίτες αποτιμούν τα θετικά και τα αρνητικά της διακυβέρνησής τους. Ωστόσο, ένα δεδομένο υπάρχει. Πολλά στελέχη του φοιτητικού κινήματος του Πολυτεχνείου ανέλαβαν θέσεις ευθύνης. Βουλευτές, υπουργοί, κυβερνητικοί και κομματικοί αξιωματούχοι, επώνυμοι δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, επιστήμονες. Κυρίως, όμως, ταυτίστηκαν με αυτό που οι ίδιοι πάλευαν να ανατρέψουν. Έγιναν κατεστημένο. Το όνομά τους απασχόλησε τα media για αρνητικούς λόγους.
Προϊόντος του χρόνου, καταγράφηκαν στη λαϊκή συνείδηση ως η γενιά που ευθύνεται για την κατάντια της χώρας. Ως η γενιά η οποία ευθύνεται για όσα δεινά γνώρισε ο τόπος το τελευταίο μισό του αιώνα. Πήγαινε στραβά η οικονομία; Ποιος φταίει; Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Εμφανίστηκαν σκάνδαλα στην ελληνική κοινωνία; Ποιος φταίει; Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Γκρεμίστηκε το Σύμπαν με τα δεκαετή μνημόνια; Ποιος φταίει; Η Γενιά του Πολυτεχνείου. Βρέχει; Χιονίζει; Έχει καύσωνα; Ο ένοχος γνωστός. Πόσο άδικο, αλήθεια. Ας ξεκινήσουμε με κάποιες παραδοχές. Όντως, με την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης από το ΠΑΣΟΚ, το 1981, η συγκεκριμένη γενιά βγήκε στο προσκήνιο. Πώς θα γινόταν, άλλωστε; Πρωτοκλασάτα στελέχη της εκλέχτηκαν στο Κοινοβούλιο, ανέλαβαν υπουργικές ευθύνες, υπήρξαν εκφραστές αποκρουστικών φαινομένων. Κάποιοι εξ αυτών δεν έμειναν απλώς εκεί. Βρήκαν άκρες, έκαναν τα κονέ τους και εν ολίγοις οικονόμησαν. Ακόμη και εκείνοι που έμειναν μόνο στα καθαρώς κοινοβουλευτικά καθήκοντά τους, πρότειναν νομοσχέδια-εκτρώματα, τα οποία ταλαιπώρησαν χιλιάδες συμπολίτες τους. Κάποια επίσης μέλη αυτής της γενιάς οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη για πράξεις ή παραλείψεις τους. Αυτά είναι γνωστά, διατυπωμένα και κυρίως αδιαμφισβήτητα.
Το θέμα δεν είναι να επιχειρήσουμε να ισχυριστούμε ότι αυτά δεν συνέβησαν. Γιατί θα είναι σαν να βάζουμε το κεφάλι μας στην άμμο. Και ο στρουθοκαμηλισμός δεν αποτελεί τον καλύτερο σύντροφο για την καταγραφή, την πορεία, αλλά και την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων. Για τη μελέτη σε τελική ανάλυση της Ιστορίας. Το ερώτημα που τίθεται, σε κάθε καλόπιστο συνομιλητή ή αναγνώστη, όμως, είναι το εξής. Αυτές οι λίγες δεκάδες, άντε εκατοντάδες, άνθρωποι είναι η Γενιά του Πολυτεχνείου; Ασφαλώς και όχι. Γενιά του Πολυτεχνείου δεν είναι μόνο η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης, ο Τζουμάκας, ο Ανδρουλάκης, ο Καραγκουλές, ο Μπίστης. Γενιά του Πολυτεχνείου, είτε αρέσει είτε όχι, ήταν οι δεκάδες χιλιάδες νεολαίοι, οι οποίοι αγωνίστηκαν για έναν ιερό σκοπό. Οι φοιτητές που συνελήφθησαν και βασανίστηκαν στην Μπουμπουλίνας. Οι εργαζόμενοι νέοι που έχασαν τη δουλειά τους και βιαίως εστάλησαν να υπηρετήσουν τη θητεία τους, γνωρίζοντας ότι εκεί οι μόνιμοι καραβανάδες τους περίμεναν για τις… ανάλογες περιποιήσεις. Γενιά του Πολυτεχνείου είναι κι αυτοί. Επειδή δεν επένδυσαν στον αγώνα τους για να κάνουν καριέρα, πρέπει να τους αγνοήσουμε; Ακόμη, όμως, και ανάμεσα σ’ αυτούς τους επώνυμους, υπάρχουν άτομα που προτίμησαν να μην κάνουν εκπτώσεις στα πιστεύω τους και να βροντήξουν κάτω υπουργικές καρέκλες και προνόμια. Η Νάντια Βαλαβάνη υπήρξε πρόσφατο και φωτεινό παράδειγμα. Ανεξαρτήτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί της, οφείλει να της βγάλει το καπέλο. Δεν κράτησε την καρεκλίτσα της και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, πήρε το καπελάκι της και… χαιρέτησε. Μπορούσε να παραμείνει, ασφαλώς, υπουργός, αλλά προτίμησε την τίμια εξήγηση. Θα ήθελα, ωστόσο, να αναφέρω το παράδειγμα δύο παιδιών που συμμετείχαν στη φοιτητική εξέγερση. Το παράδειγμά τους και η στάση ζωή τους -ο ένας όσο ζούσε- αποτελούν κληρονομιά για τις επόμενες γενιές και διδαχή τι άλλο ήταν αυτή η περίφημη αλλά και περήφανη γενιά: Η Γενιά του Πολυτεχνείου.
Γιώργος Κηρύκου
Ποιος από μας δεν θυμάται ένα νεαρό παιδί, σκαρφαλωμένο στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, να ανεμίζει την ελληνική σημαία; Στα 19 χρόνια του να φωνάζει στους φαντάρους: «Όχι, αδέρφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό». Το τανκς γκρέμισε την πύλη και μπήκε μέσα, παρασύροντας στο διάβα του νεαρά παιδιά. Παιδιά με όνειρα και δίψα για ζωή. Ο Γιώργος άρχισε να τρέχει μαζί με άλλους. Κρύφτηκε σε ένα φωταγωγό. Τον έπιασαν και για ένα μήνα φυλακίστηκε στο Χαϊδάρι. Οι βασανιστές τον κτυπούσαν ανελέητα. Οι δικοί του δεν ήξεραν τίποτα. Ώσπου η τότε αρραβωνιαστικιά του, Μαρία, ειδοποίησε τους δικούς της ότι ο γιος τους που θεωρούσαν νεκρό ήταν ζωντανός. Ο Γιώργος στα 38 του χάθηκε στις φλόγες, στη μεγάλη πυρκαγιά της Ικαρίας, το 1993. Αυτό συνέβη το καλοκαίρι, όταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά, στο νησί του, ξέσπασε φωτιά, η οποία παγίδεψε 4 γέροντες. Χωρίς δεύτερη σκέψη, με δύο φίλους του, έτρεξε να βοηθήσει τους ηλικιωμένους συνανθρώπους του. Δυστυχώς, ο αέρας γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήρθε πάνω τους. Εγκλωβίστηκαν και κάηκαν όλοι. Ο Γιώργος πάντα πρόσφερε στο σύνολο. Είναι ο ανώνυμος ήρωας αυτής της γενιάς. Ο Γιώργος είναι η Γενιά του Πολυτεχνείου και πέρασε στο πάνθεον της Ιστορίας του τόπου. Γιατί, όχι, άλλωστε; Επειδή δεν έγινε ποτέ δήμαρχος, βουλευτής, υπουργός; Παρέμεινε κάτι πολύ ανώτερο. ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Δημήτρης Παπαχρήστου
Ο δικός μας Μητσάρας. Ο έντιμος, ασυμβίβαστος και ονειροπόλος. Ο Μητσάρας που δεν λείπει, ακόμη και σήμερα, από κανένα σάλπισμα του κινήματος. Μπροστά στους αγώνες. Ο άνθρωπος που δεν εξαργύρωσε τη μεγάλη δημοφιλία του. Γιατί το «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» εκτός από τη Δαμανάκη ήταν και ο Παπαχρήστου. Το νεαρό αγόρι που καλούσε τα αδέρφια του, τους φαντάρους, να μη στρέψουν τα όπλα απέναντι στα αδέρφια τους που αγωνίζονταν για λευτεριά, δημοκρατία, δικαιοσύνη. «Αδέρφια μας, στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε όπλο». Ο Μητσάρας, λοιπόν, δεν εξαργύρωσε τίποτα μα τίποτα από τη δράση του. Τον πλησίασαν κόμματα για να εκλεγεί βουλευτής. Του πρόσφεραν προνόμια. Εκείνος όμως πιστός στις ιδέες του, σταθερός στις αξίες του. Συγγραφέας, αρθρογράφος, δημοσιογραφικός παραγωγός, ακολούθησε το δρόμο της συνέπειας και του αγώνα. Πρόσφατα, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα, «Αυγή», δήλωσε: «Το μισούν το Πολυτεχνείο. Το φθονούν γιατί το φοβούνται! Όπως μας τρομοκρατούν εμάς για να φοβηθούμε, αυτοί φοβούνται την ύπαρξή του». Για να καταλήξει: «Όλοι να το είχαμε προδώσει, ρε, μένει όρθιο, ιστορικά και συμβολικά, να δείχνει το δρόμο για τη συνέχεια. Από κει που το πήραμε, για εκεί που δεν μπορέσαμε να το φτάσουμε εμείς». Οι δύο παραπάνω είναι και αυτές περιπτώσεις αγωνιστών της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Μια γενιάς κατασυκοφαντημένης από media, φορείς, θεσμούς, κράτος. Ο Γιώργος και ο Δημήτρης, πιστέψτε με, δεν αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Μια γενιά που έδειξε το δρόμο στις επόμενες. Και το σύνθημα «Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» αποτελεί τη σημαντικότερη παρακαταθήκη της στην ελληνική κοινωνία…
