Η εβδομάδα που πέρασε είχε πολλή ένταση, πολλή καταστολή, πολλή τραγωδία. Δακρυγόνα, ξύλο, πολιορκία, αστυνομικοί χουλιγκανισμοί, όπλα είχαν την τιμητική τους Αλλά περιλάμβανε και πολύ προβληματισμό για τη ζωή μας και πρόσωπα αγαπημένα ή σημαντικά που χάθηκαν… Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς μας θυμίζει αυτό που λένε οι Κινέζοι “μην μετράς αυτά που χάθηκαν.. Αλλά αυτά που μένουν”
Ο Τσίπρας, η Δανάη Στράτου, η κυβέρνηση για τα νησιά και τον κορονοϊό, ο γόνος καλής οικογένειας οδηγός της Corvette, η Κική Δημουλά, ο Κώστας Βουτσάς, η Άλκη Ζέη, οι υφιστάμενοι της… υπουργάρας μας οι οποίοι φροντίζουν για την ασφάλειά μας, ο «Σαράφης» όχι των Τρικάλων αλλά της Novartis και οι Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού συνθέτουν ένα εντυπωσιακό παζλ την εβδομάδα που πέρασε. Τόσο εντυπωσιακό, που αναρωτιέσαι αν ονειρεύεσαι. Αν γίνονται όλα αυτά σε μόλις μία εβδομάδα. Πώς δεν γίνονται; Αμ γίνονται, γίνονται… Ειδικά στην Ελλαδάρα μας…
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
* Ο Αλέξης Τσίπρας, εσχάτως, διακηρύσσει τη νέα μορφή του ΣΥΡΙΖΑ: «Θέλουμε ένα κόμμα ανοικτό, νεανικό, λαϊκό, ριζοσπαστικό. Να δημιουργήσουμε το κόμμα που θα εκπροσωπεί, χωρίς αποκλεισμούς, την πολύχρωμη, εκλογική του βάση… Χρειάζεται να εγκαταλείψουμε την ασφάλεια του πρωτοκόλλου και της επετηρίδας». Μήπως θέλετε πρόταση για το όνομα, σύντροφοι; ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΑ… Περιλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα! Εννοείται, ασφαλώς, χωρίς αποκλεισμούς…
* Η κυρία Δανάη Στράτου, σύζυγος του Γιάνη Βαρουφάκη, δήλωσε: «Στόχος δεν είναι η θέση, το οφίτσιο. Στόχος είναι να σταματήσουν τα παιδιά μας να αναγκάζονται να μεταναστεύουν. Στόχος είναι η απόδραση της χώρας από τη φυλακή του χρέους. Στόχος είναι οι Έλληνες να πάψουν να ασφυκτιούν σε μια Ευρώπη που αμαυρώνει την εικόνα της και διαρκώς αποδομείται. Αν οι στόχοι αυτοί έρθουν πιο κοντά μέσω της πρωθυπουργοποίησης του Γιάνη, τότε, ναι. Θέλω να τον δω πρωθυπουργό». Γενικώς, η κυρία Στράτου φαίνεται να τιμά το στεφάνι της. Θεωρώ, όμως, ότι έχει βάλει ψηλά τον πήχη. Θα μου πείτε, βεβαίως, γιατί να μην κοιτάζει ψηλά; Εδώ εμείς οι Παναθηναϊκοί ζητάμε πρωτάθλημα από τον Αλαφούζο. Σάμπως τη δική μας θέση θα φάει; Ο Κυριάκος και ο Αλέξης ας προβληματίζονται. Όσο για τον Αλαφούζο, αφήστε το καλύτερα. Πονεμένη ιστορία που θα μας πάρει κάποια τέρμινα μέχρι να βγάλουμε άκρη…
* Στη Χίο, και ειδικά στο λιμάνι της, γίνεται ο κακός χαμός. Πόλεμος κανονικός μεταξύ αστυνομικών και κατοίκων. Επίσης, εκτεταμένα επεισόδια έλαβαν χώρα και στη Μυτιλήνη. Τι εκτεταμένα, δηλαδή. Εκεί και αν έχουμε πόλεμο. Διμοιρίες των ΜΑΤ με πλήρη εξοπλισμό, απάντηση των κατοίκων με καραμπίνες και πολιορκία των δυνάμεων καταστολής σε στρατόπεδο. Το θέμα αφορά τη δημιουργία κλειστών δομών φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Οι κάτοικοι επιμένουν στις θέσεις τους. Η κυβέρνηση, επίσης, για την υλοποίηση του σχεδίου της. Τα δε όργανα της τάξης δεν τα λες και πολύ ευγενικά, όταν αποκαλούν τους νησιώτες μας «Τουρκόσπορους» και τους σπάνε κάμποσα αυτοκίνητα. Έτσι προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των ατακτούντων. Απίστευτο, ε. Αληθινό, όμως, δυστυχώς! Εκείνο, ωστόσο, που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι ότι πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Είτε ΧΥΤΑ λέγεται είτε Δομές Φιλοξενίας είτε κάτι άλλο, ό,τι και αν αφορά, τέλος πάντων, επιβάλλεται να υλοποιηθεί σε συνεννόηση με την τοπική κοινωνία. Τα σχέδια επί χάρτου στα υπουργικά γραφεία των Αθηνών μάλλον δεν περνάνε. Όποιος και αν βρίσκεται στα πράγματα, έτσι;
* Η κυβέρνηση, ωστόσο, φρόντισε να μας ανακοινώσει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τα μέτρα για την αποφυγή κρουσμάτων κορονοϊού στη χώρα. Ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται για επικοινωνιακή φούσκα και είμαστε όντως πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ό,τι ήθελε προκύψει. Γιατί, όσο να ‘ναι, σ’ αυτό το κράτος δεν μπορούν να επιλυθούν απλά πράγματα. Αν προκύψουν σύνθετα, ε, μια ανασφάλεια, δεν μπορεί, την αισθάνεσαι. Ευελπιστούμε όλα να πάνε καλά. Αλλιώς, συγγνώμη κιόλας, αλλά τη βάψαμε, σύντροφοι…
* Η υπόθεση του 40χρονου επιχειρηματία, οδηγού Corvette, ο οποίος εγκατέλειψε αβοήθητο 25χρονο μοτοσικλετιστή, ύστερα από τροχαίο, είναι γνωστή. Ο θύτης -φραγκάτος γόνος- όχι μόνο γλίτωσε το Αυτόφωρο, καθώς εξαφανίστηκε από προσώπου Γης, για τρεις ημέρες, αλλά απέφυγε και τον έλεγχο αλκοτέστ και λοιπών ουσιών από τις Αρχές. Το θύμα παρέμεινε, δυστυχώς, στο δρόμο, ενώ ήταν ακόμη ζωντανό. Μέχρις εδώ ουδέν μυστήριο. Δεν πρόκειται ούτε για τον πρώτο ούτε για τον τελευταίο οδηγό ο οποίος την κοπάνησε, αδιαφορώντας για το συνάνθρωπό του. Από δω και πέρα αρχίζουν τα… ωραία. Το αυτοκίνητο βρέθηκε στα μαύρα χάλια του, μισοκαμένο. Ακριβό όχημα. Γνωστό, άλλωστε, ότι ελάχιστοι από μας μπορούν να οδηγήσουν τέτοια μάρκα. Οι πινακίδες του φόρα παρτίδα στη δημοσιότητα. Όχι για όλους, όμως. Οι πραιτοριανοί του καπετάν Μιχάλη δεν… κατάφεραν να τον συλλάβουν, παρότι είχε διαρρεύσει το όνομά του. Αν, όμως, ήταν ο Ρουβίκωνας, με τίποτα μπογιές σε σπίτια επιφανών αρίστων, τότε να είστε σίγουροι ότι η ΕΛ.ΑΣ. θα είχε δράσει τάχιστα. Ή, έστω, αν ο θύτης ήταν κάποιος κοινός θνητός. Αν είχε και περίεργο… βιογραφικό, δεν χρειάζεται, νομίζω, να πω πόσο γρήγορα θα είχαμε αποτελέσματα, έτσι; Πάντως, ας μη μας υποτιμούν. Κάτι καταλαβαίνουμε και εμείς οι αδαείς. Πώς το έλεγε ο Λουίτζι Πιραντέλο: «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε»…
* Ποιήτρια εξ ανάγκης, όπως έλεγε η ίδια. Ποιήτρια, ωστόσο, σύγχρονη, η Κική Δημουλά «έφυγε» πλήρης ημερών, σε ηλικία 89 ετών. Το αιώνιο ταξίδι, αυτό στην καρδιά του ουρανού, μας αναγκάζει να στοχαστούμε και κυρίως να θρηνήσουμε την απώλεια. Η αττική γη την υποδέχτηκε στην αγκαλιά της, με πόνο. Όπως κάθε παιδί της που πρόσφερε στα Γράμματα, την κουλτούρα και κατά συνέπεια στη χώρα. Από κει ψηλά, όμως, θα συνεχίσει να μας χαρίζει σπουδαία συναισθήματα. Άλλωστε, στις επερχόμενες γενιές κληροδότησε τα εξαιρετικά, όμορφα, υπέροχα… παιδιά της. Τα ποιήματά της συγκαταλέγονται σε ό,τι αποκαλούμε, πλέον, ελληνικό πολιτισμό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τη σκεπάζει…
* Ο «Φσσστ, μπόινγκ», ο άνθρωπος-χαμόγελο, ο ακούραστος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ο μεγάλος αυτός ηθοποιός, ο δικός μας Κώστας Βουτσάς, ξεκίνησε το ταξίδι για τον Παράδεισο. Εκεί θα συναντήσει τους δασκάλους του, τους αγαπημένους φίλους και συναδέλφους του, οικεία του πρόσωπα και, βεβαίως, τις γυναίκες της ζωής του. Από κει ψηλά θα σκαρώνει όμορφες, υπέροχες, διασκεδαστικές παραστάσεις. Και μεις εδώ κάτω θα νοσταλγούμε την πληθωρική παρουσία του. Τη σπιρτάδα του. Το αξεπέραστο χιούμορ του. Ευτυχώς, όμως, άφησε πίσω του πολλά, σπουδαία, σημαντικά έργα για να τον θυμόμαστε. Να μας φτιάχνει τη διάθεση. Να ξεχνάμε τα βάσανά μας, γελώντας με τις ατάκες του ασταμάτητα. Αντίο, αιώνιε έφηβε. Καλό σου ταξίδι, ανεπανάληπτε Κώστα μας…
* Νέα τεράστια απώλεια για τη χώρα και τον πολιτισμό της. Η Άλκη Ζέη ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων. Η αγαπημένη μας συγγραφέας μικρών και μεγάλων «έφυγε» και αυτή πλήρης ημερών, σε ηλικία 97 ετών. Έζησε όλα αυτά τα χρόνια της ζωής της, αγωνιζόμενη για έναν καλύτερο κόσμο. Γνώρισε Κατοχή και Εμφύλιο. Πάλεψε από τις γραμμές της ΕΠΟΝ για τη λευτεριά της χώρας από τους κατακτητές. Αργότερα εντάχθηκε στον ΔΣΕ και με το τέλος του αδελφοκτόνου πολέμου βίωσε ό,τι και οι υπόλοιποι ηττημένοι. Εκτοπίσεις, φυλακές, εξορίες έγιναν κύρια γνωρίσματα της καθημερινότητάς της. «Το καπλάνι της βιτρίνας» την κατέταξε στους κορυφαίους συγγραφείς της παγκόσμιας παιδικής λογοτεχνίας. Τα βιβλία της περιλαμβάνουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, γι’ αυτό θεωρούνται ιδιαιτέρως συναισθηματικά και ανθρώπινα. Η χώρα μας έγινε φτωχότερη με την απώλειά της. Ωστόσο, η συνεισφορά της παραμένει ανυπέρβλητη. Θα συντροφεύει τις παιδικές ψυχές στα υπέροχα μονοπάτια της αγάπης, της αλληλεγγύης και του σεβασμού για το συνάνθρωπο. Η αιώνια κληρονομιά της θα μας οδηγεί για ένα κόσμο καλύτερο, δικαιότερο και κυρίως πιο ανθρώπινο…
* Και πάλι στα πεζά και καθημερινά. Αστυνομικός με όπλο σημαδεύει φοιτητές της ΑΣΟΕΕ! Ο συγκεκριμένος άντρας της Ασφάλειας αποπειράθηκε να συλλάβει μικροπωλητή εντός του χώρου. Όταν οι παριστάμενοι διαμαρτυρήθηκαν, ο εν λόγω κύριος έβγαλε όπλο και τους απείλησε! Τη συνέχεια ανέλαβε διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία τον φυγάδευσε και φρόντισε να… περιποιηθεί καταλλήλως τους φωνασκούντες. Γνωρίζαμε πολύ καλά ότι η κατάργηση του ασύλου περιλαμβανόταν στις κυβερνητικές δεσμεύσεις. Το ότι θα ξυλοκοπούσαν αναίτια, όμως, όποιον τολμούσε να αγριοκοιτάξει τα… παιδιά του υπουργού, Μάικλ, βεβαίως βεβαίως, δεν βρισκόταν στις κυβερνητικές διακηρύξεις, αλλά δεν χρειαζόταν μαντικές ικανότητες για να το υποθέσουμε! Άλλωστε, σημασία έχει να αισθανόμαστε ασφαλείς και να κοιμόμαστε με τα παράθυρα ανοικτά! Ε, αν πέσει και καμιά μπάτσα παραπάνω, ας μην το κάνουμε θέμα, παρακαλώ. Ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, μιας και όποιος δουλεύει δεν μπορεί να τα κάνει όλα σωστά. Πέφτει και καμιά σβουριχτή σε λάθος άνθρωπο! Γιατί εμείς δεν έχουμε υπουργό. Άγγελο έχουμε. Θησαυρό. Άριστο των αρίστων…
* Ο «Σαράφης», προστατευόμενος μάρτυρας στην υπόθεση Novartis, στην αρχική κατάθεσή του παρουσίασε τον τρόπο που η εταιρία δωροδοκούσε, προκειμένου τα… φάρμακά της να πιάσουν τόπο. Θυμήθηκα μια παλιά διαφήμιση στην τηλεόραση: «Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στη Φωκίωνος Νέγρη, τώρα Σαράφης και στο Παρίσι». Άντε να δούμε αν θα βγάλουμε άκρη με αυτόν τον «Σαράφη». Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως η Novartis, σε όλο τον κόσμο, τις κουτσουκέλες της της έκανε, για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, έτσι; Εκτός αν αποδειχτεί ότι στη χώρα της διαφάνειας, της εντιμότητας και του ακήρυχτου πολέμου κατά της διαφθοράς όλα πήγαιναν πρίμα. Λέτε;
* Ποτά, τσιγάρα, κινητά τηλέφωνα, ακόμη και τούρτες προμηθεύονταν κρατούμενες στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. Για άντρες, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν γνωρίζω. Βασική προϋπόθεση κάποια να διαθέτει… ευρά, προκειμένου να περάσει καλά. Η ταρίφα για ένα μπουκάλι ουίσκι ξεκίναγε από 50 ευρώ και έφτανε τα 100. Με 1.500 ευρώ αγόραζε κάποια κινητό σύγχρονο. Εννοείται ότι οι τιμές ήταν λίγο… τσιμπημένες, γιατί υπάρχουν και οι μεσάζοντες. Ε, να μη βγάλουν το κατιτίς τους κι αυτοί; Εξυπακούεται βεβαίως ότι, σε περίπτωση ελέγχου, η εχεμύθεια ήταν απαραίτητη. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα! Πού να μπλέξεις τώρα. Προφανώς και στις φυλακές συναντάμε την αδικία και την ανισότητα που βιώνουμε καθημερινά στην κοινωνία. Ο Αμερικανός πρόεδρος, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, έλεγε: «Αν θέλετε πλήρη ασφάλεια, να πάτε φυλακή. Εκεί θα σας ταΐζουν, θα σας ντύνουν, θα σας περιθάλπουν και λοιπά. Το μόνο που λείπει είναι η ελευθερία». Για το τελευταίο δεν είμαι και πολύ σίγουρος, κύριε πρόεδρε. Πάντα για τους έχοντες και κατέχοντες μιλάμε, έτσι; Δεν γνωρίζω τι γίνεται στο… Αμέρικα, αλλά στο… Ελλάντα μέχρι και ψύλλο καλιγώνουμε. Στις φυλακές θα κολλήσουμε;
Η εβδομάδα που πέρασε είχε πολλή ένταση, πολλή καταστολή, πολλή τραγωδία. Δακρυγόνα, ξύλο, πολιορκία, αστυνομικοί χουλιγκανισμοί, όπλα είχαν την τιμητική τους Αλλά περιλάμβανε και πολύ προβληματισμό για τη ζωή μας. Όπως επίσης και πολύ μεγάλη θλίψη για την απώλεια τριών ανθρώπων, οι οποίοι πρόσφεραν πολλά στον πολιτισμό και κατά συνέπεια στον τόπο. Μια κινεζική παροιμία λέει: «Μη μετράς αυτά που χάθηκαν. Μέτρα αυτά που έμειναν». Δύσκολο αναμφίβολα. Ωστόσο, εκείνο που προσωπικά με συγκλονίζει είναι η κάθε μορφής βία στην κοινωνία μας. Όπως πολύ σωστά έλεγε ο Αμερικανός συγγραφέας, Χένρι Μίλερ, «Ό,τι χρειάζεται βία για να συντηρηθεί είναι καταδικασμένο». Καλή μας εβδομάδα…
