Η Ελενα Ακρίτα με την ξεχωριστή δεικτική της πένα μιλάει για το μεγαλείο του Ελληνα που με το ένα χέρι μπαζώνει κι από το άλλο προσφέρει αίμα – Αναφέρεται στην Εκκλησία, τους εφοπλιστές και ζητάει να μην θυμώνουμε με την Ζωζώ που παρά την πίκρα της είπε τα πράγματα με το όνομά τους… Απολαύστε την
Εμείς οι Ελληνες είμαστε τρελόσογο τελικά. Με το ένα χέρι μπαζώνουμε, με το άλλο δίνουμε αίμα. Με το ένα χέρι χτίζουμε εκτός σχεδίου, με το άλλο βγάζουμε το πουκάμισο και το δίνουμε στον διπλανό μας. Απ’ τη μια παρακαλούμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, απ’ την άλλη μπαίνουμε στη φωτιά για να τη σώσουμε. Τον χειμώνα οι πυροσβέστες είναι τεμπέληδες, το καλοκαίρι οι πυροσβέστες είναι ήρωες. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις, ψυχοπονιάρηδες και σκατόψυχοι, διχαστικοί κι αλληλέγγυοι, σοβαροί και γελοίοι, μάγκες και κουραδόμαγκες. Είμαστε ένα μείγμα μεγαλοσύνης και ξεφτίλας, είμαστε τα αντίθετά μας, εν ολίγοις είμαστε τρελόσογο.
Της Ελενα Ακρίτα (τα Νέα)
Ηταν απίστευτη η κινητοποίηση του κόσμου με τις φωτιές. Εμείς που στις ουρές λέμε «δυο πραγματάκια έχω να περάσω;» κάτσαμε αδιαμαρτύρητα σε ουρές νοσοκομείων, φαρμακείων και σουπερμάρκετ. Δίπλα δίπλα Ελληνες και ξένοι, ένθεοι και άθεοι, αριστεροί και δεξιοί. Γιατροί και κτηνίατροι δούλεψαν δωρεάν μερόνυχτα, ταξιτζήδες μεταφέρανε δωρεάν τον κόσμο, ξενοδοχεία και σπίτια άνοιξαν την πόρτα τους, εστιατόρια τάισαν τον κόσμο, ο καθένας ό,τι μπορούσε κι όπως μπορούσε.
Στη σούμα της τραγωδίας να δώσουμε εύφημη μνεία στην Εκκλησία που στάθηκε στον πάτο των περιστάσεων. Από τη μια με κατάρες και βρισιές, από την άλλη με χλιαρές αποδοκιμασίες – κι από κοινωνική προσφορά τα τυπικά για τα μάτια του κόσμου. Το ξέρουμε πως προσεύχονται, αλλά ας τα βρουν πρώτα μεταξύ τους σε ποιον ακριβώς Θεό προσεύχονται. Οχι τίποτ’ άλλο, αλλά έχουμε και το αιμοσταγές τέρας του Αμβρόσιου μες στα πόδια μας.
Εύφημη μνεία στους εφοπλιστές που έκαναν δωρεά τις «σκέψεις τους». Κι όσο αυτοί μας συγκινούσαν με τη γενναιοδωρία τους, το Ιδρυμα Λάτση έδωσε 5.000.000 ευρώ κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης 1.000.000. Δεν το μάθατε από μένα αλλά η Μαριάννα Λάτση είναι ένα άτομο χαμηλών τόνων με υψηλό δείκτη και ευαισθησίας αλλά και ευαισθητοποίησης. Οσο για τον Μαρινάκη τόσον καιρό στα «ΝΕΑ» δεν έχω γράψει λέξη για εκείνον. Ομως για τη μεγάλη δωρεά που έκανε μπράβο του και μαγκιά του.
Εύφημη μνεία στους ηλίθιους που θεωρούν πως ο Καμίνης έκανε το αυτονόητο, λέει, σώζοντας 621 παιδάκια από τις φλόγες με την έγκαιρη εντολή του για εκκένωση. Ας αφήσουμε τις μιζέριες στην άκρη κι ας πούμε ένα «μπράβο» στον δήμαρχο Αθηναίων που κινήθηκε ταχύτατα, αθόρυβα κι αποτελεσματικά.
Εύφημη μνεία στον φωστήρα που είχε την έμπνευση να προσληφθούν στο Δημόσιο οι συγγενείς των πυροπαθών. Εύγε βρε, να σας χαίρεται η μανούλα σας. Δώστε χρήματα, ναι. Δώστε στήριξη, ναι. Αλλά προσλήψεις στο Δημόσιο; Το 2018; Με τη χώρα στο άσο; Εκεί σας έπιασαν οι χουβαρντοσύνες; Κι από την άλλη, έστω και με «ευκολίες πληρωμής» φορολογείτε τα καμένα; Κι ο ΕΝΦΙΑ απ’ του χρόνου με το καλό ε; Για το καμένο το σπίτι πάντα.
Και κάτι τελευταίο, αν επιτρέπεται. Κάτω τα χέρια από τη Ζωζώ – διότι μερικοί πέσατε πάνω της σαν τα κοράκια. Η γυναίκα αυτή έχασε τα πάντα κι όμως είχε την αρχοντιά να πει πως όλα αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στις ανθρώπινες ζωές. Θα τη ρίξουμε στον Καιάδα επειδή θρήνησε το σπίτι της; Αφήστε τη γυναίκα στον πόνο της, εμείς τη Ζωζώ την αγαπάμε. Κι όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται, μπορούμε να συμπονέσουμε ταυτόχρονα και τη Ζωζώ, και τους πυροπαθείς, και τα παιδάκια, και τα ζωάκια, και όλους. Συγγνώμη ε;
Τελικά εμείς οι Ελληνες δεν είμαστε απλώς «τρελόσογο» που το λες και χαριτωμένο. Είμαστε πάσχοντες με διπολική διαταραχή. Που το λες και σοβαρό.
ΥΓ: Φεύγω για λίγο, φίλοι μου, εδώ στα πέριξ δηλαδή, μη φανταστείτε. Τα λέμε τον Σεπτέμβριο.
