Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς δεν έχει κρύψει ποτέ ότι είναι οπαδός του Παναθηναίκού… Με αφορμή τους αγώνες της Κυριακής σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, μας μιλάει για την… ξεχασμένη “ομορφιά του αθλητισμού” και μας θυμίζει τη ρήση του Μπίλι Σάνκλι: «Το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ πράγμα στη ζωή μας».
Ο αθλητισμός χαρίζει πολύ μεγάλες συγκινήσεις στους φιλάθλους. Τέτοιες στιγμές έκρηξης συναισθημάτων, οι οποίες αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια τους. Συνήθως είναι δίκαιος. Εισπράττεις ό,τι αξίζεις. Αυτός, βέβαια, ο γενικός κανόνας έχει ασφαλώς και τις εξαιρέσεις του. Μπορεί, για παράδειγμα, ο ισχυρός να υποστεί όχι μόνο απροσδόκητη ήττα, αλλά και πανωλεθρία.
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
Θα μου πείτε, και δικαίως, ότι στον αθλητισμό δεν πρέπει να μιλάμε ούτε για θριάμβους ούτε για καταστροφές. Γιατί αυτός προσφέρει στιγμιαίες χαρές, θέαμα, αλλά, κυρίως, αντικρουόμενα συναισθήματα. Και, ως συνήθως, με το τέλος κάθε αγώνα, πάμε γι’ άλλα. Στον αθλητισμό, άλλωστε, επιβάλλεται κατά κανόνα δικαιοσύνη. Τις περισσότερες φορές κερδίζει ο καλύτερος. Ωστόσο, επιτρέπει στον ανίσχυρο να ονειρεύεται. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η ομορφιά του απρόβλεπτου παραμένει αναντικατάστατη.
Αν ξέραμε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα ενός αγώνα, θα συνέβαιναν δύο πράγματα. Κατά πρώτον, θα αποφεύγαμε να χάσουμε το χρόνο μας, παρακολουθώντας κάτι εκ των προτέρων γνωστό. Και κατά δεύτερον, θα είχαμε αναμφιβόλως πλουτίσει. Γιατί το Στοίχημα θα δημιουργούσε συνθήκες ελκυστικών, κερδοφόρων και μόνιμων αποδόσεων. Αυτό συμβαίνει πράγματι στη ζωή; Όχι, βεβαίως. Γιατί, όπως είπαμε, ο Δαβίδ μπορεί να ονειρεύεται. Και υπάρχουν φορές που ρίχνει στο καναβάτσο τον Γολιάθ.
Την Κυριακή οι Παναθηναϊκοί ζήσαμε το ναδίρ και το ζενίθ. Τη σφαλιάρα στην Πάτρα και την επική ανατροπή στο ΟΑΚΑ. Στο «πετάξτε τις φανέλες» στη μια περίπτωση και στο «ημίθεοι, τιτάνες, γίγαντες» στην άλλη. Να πούμε, μακριά από τη φορτισμένη συναισθηματική στιγμή, αποστασιοποιημένοι από τα μπασκετικά και ποδοσφαιρικά δρώμενα, ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Και όταν αυτό το όνειρο γίνεται πράξη, δεν χρειάζεται να ζητάμε την κεφαλή επί πίνακι των ηττημένων. Έστω και αν η πίεσή μας έχει πιάσει ταβάνι, οφείλουμε να διαχειριζόμαστε τα όποια συναισθήματά μας. Είτε χαρά είτε θυμός είτε οργή είτε πίκρα, πρέπει να εκφράζονται για λίγες μόνο ώρες. Και πάντα κόσμια. Μετά, πάμε παρακάτω. Όπως δηλαδή συμβαίνει στην καθημερινότητά μας. Αν εκεί αδυνατούμε να διαχειριστούμε συναισθήματα, πράγματα, καταστάσεις, τότε θα έχουμε πρόβλημα. Είναι εύκολο πράγμα αυτό; Αναμφίβολα όχι. Αναγκαίο, όμως, ναι.
Όπως είπα, για μας τους Παναθηναϊκούς η χτεσινή Κυριακή ήταν σκοτσέζικο ντους. Στα τάρταρα στην Πάτρα, στα ουράνια στο ΟΑΚΑ. Στην Πάτρα εμφανίστηκε ένας άνευρος Παναθηναϊκός, ο οποίος θεώρησε πως μόνο με τις φανέλες θα αποκλείσει τον Προμηθέα. Παρουσίασε τις γνωστές αδυναμίες του, οι οποίες κάνουν μπαμ από την αρχή της σεζόν. Ωστόσο, η συζήτηση αδικεί την ομάδα του Μάκη Γιατρά. Γιατί οι περισσότεροι ισχυριζόμαστε ότι ηττήθηκε το «τριφύλλι». Δυστυχώς, ελάχιστοι στέκονται στην πολύ καλή εμφάνιση των γηπεδούχων. Η όλη φιλολογία, περί ήττας των «πρασίνων», εμφανώς αδικεί την προσπάθεια των αντιπάλων τους. Νίκησε, λοιπόν, ο Προμηθέας, γιατί ήταν πιο διαβασμένος στο τερέν, ανέδειξε τις αδυναμίες του αντιπάλου του, τον κτύπησε στα αδύνατα σημεία του, έλεγξε το ρυθμό του αγώνα και κέρδισε. Τόσο απλά. Προφανώς και οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού οφείλουν να ψάξουν τι πήγε στραβά και με ψυχραιμία να αναλύσουν την κατάσταση και βεβαίως να βρουν λύσεις για το καλό του συλλόγου. Οι διοικούντες την ομάδα επιβάλλεται να κάνουν εκτός από κριτική και αυτοκριτική για τυχόν λάθη ή παραλείψεις τους.
Αλλά, είπαμε. Στον αθλητισμό, στα ομαδικά σπορ, αντίπαλοι είναι δύο. Μπορεί, πριν από την έναρξη του αγώνα, να υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί, αλλά, πώς να το κάνουμε, παίζει και ο αντίπαλος. Και ο Προμηθέας ήταν πολύ καλός αντίπαλος και αξίζει τα συγχαρητήριά μας, για όλους εμάς που αγαπάμε το άθλημα. Και στο κάτω-κάτω, ας σπάσει η μονοτονία με την κατάκτηση των τίτλων από μία ομάδα. Ας μπουν και άλλοι… παίκτες στο παιχνίδι. Ειδικά όταν προσπαθούν, επενδύουν και βεβαίως γεύονται τους καρπούς της προσπάθειάς τους.
Λίγη ώρα αργότερα, στο ΟΑΚΑ, ζήσαμε το απόλυτο θρίλερ. Τη μεγάλη «πράσινη» ανατροπή. Και την επιβεβαίωση ότι ένας αγώνας τελειώνει, όταν ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη του. Γιατί, είπαμε. Άλλοι χαίρονται και άλλοι λυπούνται. Το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, τα ομαδικά σπορ είναι αθλήματα λαθών. Κάτι κάνεις λάθος, το εκμεταλλεύεται ο αντίπαλος και κερδίζει. Δεν γίνεται ο νικητής να κάνει μόνο σωστά πράγματα. Πρέπει και ο ηττημένος να κάνει μικρά ή μεγάλα λάθη. Και η ΑΕΚ, μέχρι τα τελευταία 30 λεπτά, έλεγχε τον αγώνα. Θα μπορούσε να είχε διευρύνει το σκορ και ουσιαστικά να κλειδώσει το τρίποντο. Από την άλλη, ο πληγωμένος Παναθηναϊκός έπαιξε για την ιστορία του, την τιμή του, τη φανέλα του. Και για να είμαστε δίκαιοι, βοηθήθηκε και από τους φιλάθλους του. Καθώς τον στήριξαν μέχρι τέλους και ειδικά στις στιγμές που το ματς έδειχνε να στραβώνει, απέβαλαν τις κακές ελληνικές συνήθειες των αποδοκιμασιών, των ύβρεων και των απειλών.
Ο σίγουρος δηλαδή τρόπος για να στείλεις την ομάδα που αγαπάς στο δρόμο χωρίς επιστροφή. Ήταν τυχερός ο Παναθηναϊκός; Αναμφίβολα, γιατί και η τύχη παίζει το ρόλο της. Αλλά όμως ανέδειξε και προτερήματα. Αποφασιστικότητα, πάθος, τσαμπουκά και, ειδικά στο τέλος, κατάθεση ψυχής. Αυτές οι ξαφνικές εναλλαγές συναισθημάτων -της χαρμολύπης, του σκοτσέζικου ντους- μας απογειώνουν. Μας στέλνουν στα ουράνια. Λειτουργούν εκτονωτικά και αγχολυτικά για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αρκεί να λειτουργούμε σε φυσιολογικά, υγιή και ανθρώπινα πλαίσια. Και να μην ξεχνάμε τη ρήση του θεμελιωτή της μεγάλης Λίβερπουλ, Μπίλι Σάνκλι: «Το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ πράγμα στη ζωή μας»…
