Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς μας ταξιδεύει στην εβδομάδα που πέρασε και μας μιλάει για την “Ανοσία και την .. ανοησία” που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα τόσο εντός όσο κι εκτός της Ελλάδας
Η περίοδος εγκλεισμού στο σπίτι ας ελπίσουμε ότι παρήλθε οριστικά. Η προσπάθεια… επανένταξης στην καθημερινότητα αποτελεί, ωστόσο, το μεγάλο στοίχημα: για τους πολίτες αλλά και την πολιτεία. Παρ’ όλ’ αυτά, ο προβληματισμός παραμένει έντονος. Κυρίως σε δύο επίπεδα: το υγειονομικό και την οικονομία…
Του Αλέξανδρου Αρβανιτά
* Το ερώτημα που τίθεται για το υγειονομικό είναι το εξής: Μπορεί κάτω από την ασφυκτική πίεση της αγοράς να υπάρξει έλεγχος των νοσούντων ή θα βαδίσουμε στη λογική της «ανοσίας της αγέλης»; Ο κύριος Σόιμπλε, αυτήν την εβδομάδα, μιλώντας για το θέμα, υπήρξε… κατατοπιστικός αλλά και αρκούντως κυνικός: «Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την επιστροφή στην κανονικότητα μόνο στους γιατρούς, γιατί τότε θα υπάρξουν και άλλης φύσης προβλήματα». Ο κύριος μίλησε. Και όταν ομιλεί ο συγκεκριμένος, όπως έδειξε η εμπειρία χρόνων, εμείς οι κοινοί θνητοί πρέπει να ανησυχούμε. Και πολύ μάλιστα…
* Το δεύτερο ζήτημα εστιάζεται στην οικονομία. Πώς θα είναι η ζωή μας μετά το πέρας της πανδημίας. Σύμφωνα με πρόβλεψη του ΔΝΤ, μιλάμε για ύφεση της τάξης του 10% και ανεργία 22%. Τι να σου κάνει το επίδομα των 533 ευρώ; Αφήστε που δεν το παίρνουν όλοι οι συμπολίτες μας. Ωστόσο, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αμείλικτα. Τι θα γίνει με τους μισθούς, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα; Θα υπάρξουν θέσεις εργασίας ή θα κλείσουν πολλές επιχειρήσεις, κυρίως μικρομεσαίες; Τι θα γίνει με τις συντάξεις; Τι λαίλαπα θα ακολουθήσει στα εργασιακά; Πολλά τα ερωτήματα, φυσικά. Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι μπορούν τα φιλελεύθερα μοντέλα να δώσουν απαντήσεις, ειδικότερα, δε, λύσεις στα θέματα που απασχολούν ό,τι σχηματικά ονομάζουμε μισθωτή πλειοψηφία.
* Είπα φιλελεύθερα μοντέλα και να υπενθυμίσω εδώ τη σπουδή για το νέο Περιβαλλοντικό Νομοσχέδιο. Στο οποίο, βεβαίως, οι κυβερνώντες φρόντισαν να… παντρέψουν το θέμα του περιβάλλοντος με τις ανάγκες της αγοράς, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του επιχειρηματικού κέρδους. Να πω ότι αιφνιδιάστηκα; Δεν θα το πω, γιατί αυτά είναι αναμενόμενα πράγματα. Βρίσκονται στο dna των αρίστων, οι οποίοι στηρίζουν την κανονικότητα και την… υγιή επιχειρηματικότητα. Ιδίως αυτή.
* Ό,τι θα έφτανα να υποστηρίξω -έστω και κριτικά- τη Γιάννα Αγγελοπούλου απέναντι στο βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Μπογδάνο, όντως με ξεπερνάει… Η κ. Αγγελοπούλου σε ανάρτησή της στα social media έγραψε: «Ο Κοραής στα σχόλιά του για το Σύνταγμα της Ελλάδος έλεγε: ”Δεν με ενδιαφέρει σε ποιο Θεό πιστεύει ο καπετάνιος, αρκεί να οδηγεί με ασφάλεια το καράβι”». Στοιχειώδεις δηλαδή αντιλήψεις, οι οποίες αποδέχονται τις αρχές της διαφορετικότητας, της ανεκτικότητας και της πολυ-πολιτισμικότητας. Τι το ήθελε; Λάβρος ο κύριος Μπογδάνος απάντησε στην κυρία, καταλήγοντας στο τέλος με τη φράση «Χριστός Ανέστη». Και, δυστυχώς, για την κυρία Γιάννα, αναγκάστηκε να επανέλθει, προκειμένου να τη… νουθετήσει, καθώς αυτή δεν… απάντησε «Αληθώς ο Κύριος». Πολιτικοί και πολιτική τον 21ο αιώνα σού λένε μετά. Μάλλον τα πράγματα είναι δύσκολα. Μην πω πολύ δύσκολα.
* Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος επίσης ξανακτυπά: «Πολλοί από μας ευλογηθήκαμε με ένα ή και περισσότερα καλλιτεχνικά ταλέντα. Τα καλλιεργήσαμε, διότι μέσα απ’ αυτά νιώθουμε τη χαρά της έμπνευσης, της δημιουργίας και της έκφρασης». Έτσι πρέπει να εκφράζονται τα εθνικά κεφάλαια αυτού του τόπου και δυστυχώς δεν είναι πάρα πολλά. Επιβάλλεται να τα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Το νου μας, λοιπόν.
* Ο Σταύρος Ξαρχάκος, διεθνούς φήμης και καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης, μιλάει σπανίως. Όταν, όμως, αποφασίσει να τοποθετηθεί, τότε τα λεγόμενά του αποτελούν είδηση. Το μεγάλο πάθος του είναι ο πολιτισμός: «Διαβάζοντας τους 16 περίφημους προεκλογικούς πυλώνες της Ν.Δ., με θλίψη μου διαπίστωσα, για άλλη μία φορά, ότι δεν υπήρχε λέξη για τον πολιτισμό». Αναφερόμενος ειδικά στην υπουργό, Λίνα Μενδώνη, σχολιάζοντας τη συνέντευξή της αλλά και τον τρόπο διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων, ανέφερε: «Η κυρία Μενδώνη διακατέχεται από το σύνδρομο της βλαπτικής έπαρσης. Αλλά τη μόνη έπαρση που μπορώ να αποδεχτώ είναι αυτή της σημαίας»… Τον κύριο Ξαρχάκο δεν μπορεί κανείς να τον χαρακτηρίσει κομμουνιστή. Ευτυχώς, όμως, που τα λέει αυτός, γιατί αν τολμήσει κάποιος εξ ημών να ασκήσει κριτική στην ιερή αγελάδα, θα πέσουν πάνω του οι… Ταλιμπάν της νομιμότητας να τον κατασπαράξουν. Ειδικά τα συστημικά ΜΜΕ στην εποχή μας δεν συγχωρούν τους απείθαρχους, αυτούς που επιμένουν να βαδίζουν έξω από το μαντρί…
* Marfin (1) Η ελληνική γλώσσα είναι δύσκολη η άτιμη. Διέπεται από κανόνες. Πολλούς και περίπλοκους. Δεν είναι, ας πούμε, όπως τα Αγγλικά ή τα Γερμανικά ένα πράγμα. Ο πρωθυπουργός, μιλώντας για τους νεκρούς της Marfin -και όχι Marin- φαίνεται καθαρά ότι έχει τα… γλωσσικά προβληματάκια του. «Ακριβώς 10 χρόνια μετά, τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων της Marin. Αθώοι συμπολίτες μας που τους στέρευσε τη ζωή η τυφλή βία και ο διχασμός, οι μολότοφ των κουκουλοφόρων που πλήγωσε την Ελλάδα ολόκληρη».
* Marfin (2) Επί της ουσίας, πριν σας προκύψουν ερωτήματα για τους δράστες, να πω ότι καταδικάζω απερίφραστα τη δολοφονική ενέργεια εις βάρος αθώων συμπολιτών μας. Όπως και απέναντι σε κάθε αθώο συνάνθρωπό μας, είτε αυτός λέγεται Κουμής είτε Κανελλοπούλου, είτε Καλτεζάς είτε Γρηγορόπουλος είτε Φύσσας είτε όπως αλλιώς λέγεται. Και επί τη ευκαιρία, πέρασαν δέκα χρόνια και κάθε λογής κυβερνήσεις. Θα βρεθούν για να λογοδοτήσουν οι φυσικοί αυτουργοί ή μάλλον θα περιμένουμε πολύ; Γιατί η σπέκουλα όλα αυτά τα χρόνια περί κακών και εγκληματικών αναρχικών στοιχείων καλά κρατεί. Δεν θέλω να αθωώσω κανέναν, αλλά ας μην ισχύσει και εδώ η παροιμία «Βρήκαμε παπά, ας θάψουμε πέντε-έξι». Διαλεύκανση και γρήγορα, παρακαλούμε, γιατί το αστείο παρατράβηξε.
Marfin (3) Η κυβέρνηση θέλει να τιμήσει τους νεκρούς της τραγωδίας. Την ίδια ώρα, το κράτος είχε προσφύγει δικαστικώς, ώστε να μην αποδοθεί η επιδικασθείσα αποζημίωση (2,4 εκατ. ευρώ) στους συγγενείς των θυμάτων. Όταν γίνεται ο κακός χαμός από τα ξεφωνητά, πού αλλού εκτός από τα social media, ο πρωθυπουργός αποφασίζει να δοθούν τα χρήματα στους αποδέκτες, καθώς απέσυρε την αγωγή του Δημοσίου. Ωραία το πάνε το παιχνίδι, όπως και με τα vouchers. Αν δεν με πάρεις χαμπάρι, έχει καλώς. Αν, όμως, με πιάσεις με τη γίδα στην πλάτη, τότε το παίζω τρελίτσα και όλα καλά. Μάλιστα, μάλιστα. Καταλάβαμε, καταλάβαμε. Τι χαζοί είμαστε…
* Η πλατεία της Αγίας Παρασκευής θα κλείσει και θα απαγορευτεί η κυκλοφορία εκεί, λόγω συνωστισμού. Αφού το ζήσαμε κι αυτό, να πούμε ότι μεγάλη συζήτηση ανοίγεται περί συνωστισμού και απαγορεύσεων. Δεν αναφέρομαι στο… πέρασμα της κυρίας Πρωτοψάλτη από το Μαξίμου, αλλά στο άνοιγμα των σχολείων και τον προβληματισμό που ακολουθεί. Γιατί μιλάμε για παιδιά, τα οποία δεν πειθαρχούν εύκολα. Και επιπλέον δεν υπάρχει παντού επάρκεια αιθουσών. Άλλωστε, ένας μήνας λιγότερος στην εκπαίδευση, ε, δεν χάλασε και ο κόσμος, βρε αδερφέ. Αν το κράτος νοιάζεται τόσο πολύ για την Παιδεία, ας κάνει άλλα πράγματα, πολύ πιο αποδοτικά και αμαγκαία…
* Ο «γαλάζιος» πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Θεόδωρος Τσούχλος, ως καλεσμένος του ΣΚΑΪ, εξηγούσε τη θέση της Ομοσπονδίας για την επιστροφή στα σχολεία. Μέχρι που πήρε το λόγο ο κύριος Άρης Πορτοσάλτε και χαρακτήρισε «ως ντροπή για τον κλάδο των εκπαιδευτικών» την κήρυξη τρίωρης στάσης εργασίας. Όταν ο κύριος Άρης ακούει τέτοια… κομμουνιστικά, ειδικά τη σήμερον ημέρα, κάτι παθαίνει. Ντροπή λοιπόν για τους εκπαιδευτικούς. Γιατί, ως γνωστόν, ο συγκεκριμένος κύριος δεν αποτελεί ντροπή για τον κλάδο της δημοσιογραφίας. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, θα προταθεί για το Βραβείο Πούλιτζερ. Για την αντικειμενική, πλουραλιστική και… άριστη ενημέρωση που μας προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.
* Αν αυτό δεν λέγεται κακόγουστο επικοινωνιακό σόου, λαϊκισμός ή όπως αλλιώς το πείτε, τότε τα λόγια έχουν χάσει τη σημασία τους. Ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, «επιθεώρησε» καταστήματα στην Καλλιθέα, μετρώντας αν τηρούνται οι αποστάσεις ανάμεσα στα τραπέζια. Α, και εντελώς τυχαία, τα κανάλια ήταν εκεί. Και οι φωτογράφοι, επίσης. Εκείνο, όμως, που φόραγε δεν ήταν μάσκα. Μου θύμισε μια σειρά που έβλεπα μικρός και την έλεγαν «Χαμένοι στο Διάστημα». Όντως χαμένοι.
Με τον κορονοϊό, εύκολα-δύσκολα, κάποια στιγμή θα ξεμπερδέψουμε. Ποιος το λέει; Οι γιατροί; Όχι, καλέ. Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Οι άνθρωποι της αγοράς. Και να ξέρετε πως αν κάτι στραβώσει, έχουν τη λύση για την αγέλη: λέγεται ανοσία. Με την άλλη, την ανοησία, φοβάμαι ότι δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα. Τι φοβάμαι, δηλαδή; Σίγουρος είμαι. Καλή μας εβδομάδα…
