Πες μου πόσες φυλακές, εκκλησίες, νοσοκομεία, σχολεία διαθέτεις, για να σου πω τι κοινωνία είσαι. Ο Αλέξανδρος Αρβανιτάς σχολιάζει με το δικό του – ξεχωριστό – τρόπο την επικαιρότητα και μας καλεί να … αποφασίσουμε. Είναι άλλωστε η ώρα
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος σας ζητούσε να κλείσετε τα μάτια και να περιγράψετε σε τι είδους κοινωνία θέλετε να ζήσετε εσείς και τα παιδιά σας. Και δεν αναφέρομαι στην ιδανική -γιατί ίσως αυτό περιλαμβάνει μια οραματική διάσταση και για πολλούς ανέφικτη- αλλά σε μια στοιχειωδώς ανθρώπινη. Θα είχε εξασφαλισμένη σε πρώτη φάση τη δυνατότητα απασχόλησης για τα μέλη της. Έτσι δεν είναι; Και ασφαλώς οι μισθοί θα ήταν αξιοπρεπείς, ώστε κάποιος να ζει και όχι να επιβιώνει. Φαντάζομαι ότι συμφωνούμε σ’ αυτά. Η εκπαίδευση και η υγεία θα αποτελούσαν προτεραιότητες για μια τέτοια κοινωνία. Η δικαιοσύνη θα ήταν βασικός πυλώνας των θεσμών και σκοπός της να λειτουργεί χωρίς προκαταλήψεις, τοποθετημένη πάνω από πρόσωπα και πολιτικές καταστάσεις. Η προστασία της τρίτης ηλικίας θα ήταν υποχρέωση και όχι καταναγκαστικά έργα. Η νέα γενιά θα μάθαινε στη συλλογικότητα και θα εκπαιδευόταν να αγαπά όντως τον πλησίον της και όχι να βλέπει τον απέναντι, τον διαφορετικό, σαν να πρόκειται για εξωγήινο ον. Εννοείται ότι σε μια τέτοια κοινωνία θα προστατεύονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλοι οι πολίτες θα αποκτούσαν συνείδηση να αγαπούν την Τέχνη και τον πολιτισμό. Και τέλος θα είχαμε διδαχθεί από παιδιά να θεωρούμε υποχρέωσή μας την προστασία του περιβάλλοντος, δηλαδή της ίδιας της ζωής. Και ελάτε τώρα στα καθ’ ημάς. Δεν είναι λίγο απότομη η προσγείωση σε ό,τι αποκαλούμε καθημερινότητα; Καμιά σχέση, βεβαίως, η παραπάνω περιγραφή με την ελληνική εμπειρία μας, ειδικά τα τελευταία δέκα μνημονιακά χρόνια.
* Τα Καμένα Βούρλα μάς δείχνουν όλα αυτά που μας κάνουν να ντρεπόμαστε ως λαός, ως μέλη ενός συνόλου, ως άτομα. Δυστυχώς, τα πρόσφατα γεγονότα δεν αφορούν μόνο τους κατοίκους αυτού του μικρού τόπου των 2.000 κατοίκων, αλλά όλους μας. Όμως, όταν οι απόψεις των κυρίων Γεωργιάδη, Μπογδάνου και Πλεύρη είναι παρόμοιες με τέτοιου είδους πρακτικές, γιατί απορούμε για την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας; Αυτοί οι άνθρωποι -το άνθρωποι σχήμα λόγου- εμπόδισαν ακόμη και τον επισιτισμό 39 μικρών προσφυγόπουλων: «Εγώ κρατούσα με τα χέρια μου το λεωφορείο, μέχρι να έρθουν οι υπόλοιποι. Εδώ είμαστε λουτρόπολη, έρχονται τουρίστες για ιαματικά λουτρά. Περιμένουμε αυτόν το μήνα να δουλέψουμε. Οι τουρίστες θα δουν τους μαύρους και θα φύγουν», δήλωσε η… ηρωική ξενοδόχος, πρωταγωνίστρια των επεισοδίων. Ο δε δήμαρχος μας εξήγησε ότι δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο: «Φυσικά και ήμουν εκεί. Ο δήμος προασπίστηκε τα δικαιώματα των πολιτών. Συμμετείχαμε στον συμβολικό αποκλεισμό του χώρου»! Καμένα Βούρλα, λοιπόν. Εκεί που η έννοια της ντροπής είναι πολύ μικρή για να αποδώσει την ντροπή που αισθανόμαστε όλοι εμείς οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Ναι, οι φυσιολογικοί άνθρωποι! Καμένα Βούρλα, ξανά. Και Καμένα και Βούρλα… Όνομα και πράγμα.
* Μια γιατρός, ονόματι κυρία Παγώνη, προτείνει απαγόρευση κυκλοφορίας στους νέους μετά τις 8 το απόγευμα. Ένα άλλο… άριστο μπουμπούκι, ο κύριος Μαγιορκίνης, μας τόνιζε πριν από ένα μήνα ότι τα μέτρα απέδωσαν. Τώρα μας λέει ότι τον προβληματίζει το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Γιατρέ μου, τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω…
* Οι μαθητές στα 18 ψηφίζουν. Η κυβέρνηση συζητά, επίσης, στα 18 να στρατεύονται. Ωστόσο, όταν πρόκειται να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες σπουδών, λιγότερα άτομα στις αίθουσες διδασκαλίας, ασφαλέστερες συνθήκες υγιεινής, τότε είναι ανώριμοι, υποκινούμενοι, δρώντες αντεθνικά, γιατί άκουσον-άκουσον- έχουν άποψη ακόμη και για τους εξοπλισμούς! Τώρα, πόσο ανώριμοι είναι, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα. Απλώς να δούμε το βίντεο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο πώς απαντάει ο νεαρός μαθητής από το Πέραμα στον κύριο Παπαδάκη και πώς λειτουργεί ο δημοσιογράφος. Θα βγάλουμε πολλά, ασφαλή και, κυρίως, χρήσιμα συμπεράσματα.
* «Δεν είμαστε κόστος, είμαστε το μέλλον». «Κάτω από τις μάσκες έχουμε φωνή». Τεράστια σε όγκο, παλμό και ευρηματικότητα η πορεία των μαθητών στην Αθήνα. Έξυπνα συνθήματα, καλογραμμένα πανό, μάσκες σε όλη τη διαδρομή. Υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί το δίκιο των αιτημάτων τους; Ακούει κανείς από τους αρμόδιους, ειδικά εσείς, κυρία Κεραμέως, ή είστε πολύ απασχολημένη;
* Η εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», σε πρωτοσέλιδό της, υπήρξε αρκούντως κατατοπιστική. «Η Αριστερά στρέφει τις καταλήψεις εναντίον της αμύνης της χώρας»! Δυστυχώς, η ιστορική εφημερίδα που ίδρυσε ο Άδωνις Κύρου εξελίσσεται σε γραφικό έντυπο. Υπήρξε από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας της τοποθετημένη στον συντηρητικό χώρο, αλλά διακρινόταν για τη σοβαρότητα, την εγκυρότητα και το κύρος της. Τη διάβαζαν άτομα όλων των πολιτικών απόψεων. Δυστυχώς, μαζί με τους αναγνώστες της χάνει και την αξιοπιστία της. Δυστυχώς…
* Ο κύριος Μπογδάνος, εν τω μεταξύ, συμφωνεί με σκίτσο το οποίο παρουσιάζει τους μαθητές των καταλήψεων πιθήκους! Αυτός ο κύριος βρίσκεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Μπογδανοϊστορίες και Μπογδανοκαμώματα…
* Στην κοινή δήλωση Ελλάδας-ΗΠΑ, η κυβέρνηση προσυπογράφει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι «ιστορική». Εξ όσων ενθυμούμαι, ο κύριος Μητσοτάκης έλεγε προεκλογικά ότι «πρόκειται για μια κακή και εθνικά επιζήμια συμφωνία, αλλά το ελληνικό κράτος είναι αναγκασμένο να την εφαρμόσει». Παρά το θόρυβο που σηκώθηκε και την προσπάθεια να… διορθωθούν οι… ατυχείς διατυπώσεις, τα κείμενα, δυστυχώς, για ορισμένους, βρίσκονται στο Διαδίκτυο. Γνωρίζετε, άραγε, πώς λέγεται επιστημονικώς η λέξη «κωλοτούμπα»; Για να μη σας κουράζω, κυβίστηση. Όπως αυτές που έκανε η μεγάλη Ρουμάνα αθλήτρια της γυμναστικής, Νάντια Κομανέντσι…
* Το Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί το μήλον της Έριδος ανάμεσα σε Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν. Ο καθαρά αρμενικός πληθυσμός δέχτηκε επίθεση από τους Αζέρους, οι οποίοι συνεπικουρούνται από Τούρκους στρατιωτικούς και Σύρους μαχητές. Η ελληνική κυβέρνηση, βεβαίως, για άλλη μία φορά μάς έδειξε τι θα πει… πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική! «Την ανησυχία του για την κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν εκφράζει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών με αφορμή τις εξελίξεις στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και καλεί τα εμπλεκόμενα μέρη να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, προχωρώντας σε άμεση παύση των εχθροπραξιών»! Ένα ακόμη μάθημα της ελληνικής διπλωματίας πώς να εξισώνεις δηλαδή επιτιθέμενο και αμυνόμενο, πώς θύτη και θύμα! Αν στο τέλος χάσουμε και τους τελευταίους συμμάχους μας στον πλανήτη, να μην αναρωτιόμαστε τι έφταιξε, έτσι, παιδιά, της Ελλάδος παιδιά;
* Ο Αργεντινός σκιτσογράφος, με το ψευδώνυμο Κίνο, «έφυγε» πλήρης ημερών, σε ηλικία 88 ετών. Ανέδειξε από πολύ μικρός το ανυπέρβλητο ταλέντο του για το σκίτσο και τη γελοιογραφία. Ευρηματικός, αιρετικός, σαρκαστικός, κληροδότησε στις επερχόμενες γενιές την «κόρη» του. Η Μαφάλντα «γεννήθηκε» το 1964 και υπήρξε ένα κορίτσι γεμάτο απορίες και κοινωνικούς προβληματισμούς. Εξέφρασε τα ερωτήματά της για τη δημοκρατία, τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, το περιβάλλον, τη θέση των γυναικών στην κοινωνία. Αντισυμβατική, αντικομφορμίστρια, αλλά και ένα παιδί γεμάτο πάθος για ζωή. Μια ζωή που αντιλαμβανόταν ως συνεχή διαδικασία πάλης για τα δικαιώματα. Ποιος από μας δεν έχει αισθανθεί δέος, ανακούφιση, δεν έχει γελάσει μέχρι δακρύων, δεν έχει κλάψει, βλέποντας ένα σκίτσο που πρωταγωνιστούσε αυτό το υπέροχο, μικρό ζουζουνάκι; Ο Κίνο ξεκίνησε, λοιπόν, για το αιώνιο ταξίδι. Μας άφησε πίσω του, ωστόσο, ένα μικροκαμωμένο πλάσμα, το οποίο έχει πολλές απορίες, αναζητήσεις, αλλά ταυτοχρόνως έτοιμο να δώσει τις δικές του ερμηνείες. Καλό σου ταξίδι, Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο. Και να γνωρίζεις από κει ψηλά ότι η Μαφάλντα δεν είναι μόνο δική σου «κόρη», αλλά και δική μας «μάνα», «αδελφή», «κόρη», «φίλη», καθώς θα μας συνοδεύουν όλα τα «γιατί» της, τα οποία ήταν και δικά μας, αλλά, επίσης, θα μας λυτρώνει με τις απαντήσεις της σε ό,τι μας απασχολεί…
* Δεν είμαι ο πλέον ειδικός για να μιλήσω για τα εκκλησιαστικά πράγματα. Όταν, όμως, ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Πάπας Φραγκίσκος, επιτελεί το ρόλο του επί της Γης, τότε ασφαλώς θα κερδίσει τον αμέριστο σεβασμό μου, την εκτίμησή μου και βεβαίως το χειροκρότημά μου από καρδιάς: «Ας προσευχηθούμε για τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων ανθρώπων. Όπως ο Χριστός και οι γονείς του απέδρασαν στην Αίγυπτο, έτσι κι αυτοί ζουν με το φόβο της αβεβαιότητας και της ανησυχίας». Ακούει κανείς, άραγε, από πολιτικούς, ιερωμένους και, κυρίως, πολίτες; Γιατί η αδιαφορία και η παλιανθρωπιά έχουν κτυπήσει κόκκινο…
* Ο υπουργός κύριος Γεραπετρίτης είπε στη Βουλή ότι οι μάσκες-μαμούθ, οι οποίες κόστισαν 6 εκατομμύρια ευρώ, δόθηκαν στους μαθητές για συμβολικούς λόγους! Αν κάποιος στον ιδιωτικό τομέα αναλάμβανε να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο πρότζεκτ, αργούσε να το παραδώσει και κόστιζε στην εταιρία ο κούκος αηδόνι, για συμβολικούς λόγους, λέω εγώ, αυτήν την ώρα που μιλάμε θα βρισκόταν στο λάκκο των λεόντων. Σήμερα όμως είναι Σάββατο ή αλλιώς ιστορίες αρίστων καθημερινής τρέλας…
* Η Τετάρτη ήταν η μέρα της έντασης και των ξυλοδαρμών από τα ΜΑΤ στους γιατρούς, οι οποίοι είχαν αναγγείλει τρίωρη στάση εργασίας και ζητούσαν να δουν τον αρμόδιο υπουργό. Ωστόσο, οι δυνάμεις της καταστολής δεν άφησαν τους διαδηλωτές να προσεγγίσουν το υπουργείο και βεβαίως έπεσε πάνω χέρι, κάτω χέρι στους ανθρώπους οι οποίοι προσφέρουν τη ζωή τους για τη δική μας υγεία. Ακόμη και ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλης Γιαννακός, γνώρισε τις… περιποιήσεις των ένστολων παιδιών του υπουργού καπετάν Μιχάλη. Από τα χειροκροτήματα φτάσαμε στο ανάθεμα και τις ραβδιές του επιτελικού κράτους. Αφιερώνουμε εξαιρετικά σε όλους αυτούς εκείνο το υπέροχο ποίημα του Νίκου Γκάτσου:
«Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ’πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα, Ελλάδα μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ’πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου, μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς».
Όταν μιλάμε για μια δημοκρατική κοινωνία, πρωτίστως αναφερόμαστε στα δικαιώματα των πολλών. Τα δικαιώματα αυτών που παλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες να ξεπεράσουν τα κύματα που ορμητικά έρχονται καταπάνω τους. Παραπέμπουμε, δηλαδή, σε μια κοινωνία η οποία δείχνει ανοχή και κατανόηση στο διαφορετικό. Η οποία υπερβαίνει εθνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, θρησκευτικούς και σεξουαλικούς διαχωρισμούς. Πες μου πόσες φυλακές, εκκλησίες, νοσοκομεία, σχολεία διαθέτεις, για να σου πω τι κοινωνία είσαι. Ας κάνουμε την προσωπική, καθημερινή μας επανάσταση και ας θέσουμε ως επίκεντρο των δραστηριοτήτων μας τον άνθρωπο. Ειδικότερα το συνάνθρωπό μας. Και απείρως καλύτερα θα αισθανθούμε, αλλά και ομορφότερη κοινωνία θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας. Καλή μας εβδομάδα…
